Panna Madrigal, Panna Śmierci.

Początek Koszmaru

— Musisz opuścić La Casa Madrigal. — 🕯️

Powiedziała mi prosto w oczy. To jakiś żart, bardzo nieśmieszny zresztą.

— Co ona ci zrobiła? — ⏳

— Ona zabija naszą magię. Musi stąd odejść, wszystkie problemy zaczęły się przez nią! — 🕯️

Casita, choć nie chciała, na rozkaz głowy rodziny wyrzuciła mnie z domu odbierając mi moc.

— Coś ty zrobiła, Mi Amore? — 🤍

Zadał jej pytanie abuelo rozpadając się.

— To co musiałam. — 🕯️

Ja nie będę tego słuchać!

= Zabij ją. = ✖️

= Zamknij się! = 💀

— Abuela?! Co to ma znaczyć?! A gdzie przeprosiny? Gdzie obietnica?! — 🦋

Pojawiły się pęknięcia.

Obudziłam się, co to miał być za sen? Nie, nie obudziłam się, przeszłam w lżejszy sen.

= Coś majstrowała? = 💀

= Nic! = ✖️

Ona naprawdę nic nie robiła. To był tylko mój wymysł. Wszystko jest dobrze.

= A co, bałaś się? = ✖️

= Byłam wkurwiona na maxa jeśli cię to obchodzi. = 💀

= Nuda. = ✖️

= Dobra wstawaj, mam dzisiaj dzień dobroci dla zwierząt, nie chce mi się ciebie straszyć, wypad. = ✖️

No masz ci los.. Obudziłam się, a wcale nie czułam się wypoczęta. To nie był sen proroczy, bo nigdy takich nie miałam. Po prostu mój mózg daje mi coraz więcej powodów by zacząć słuchać Omena i faktycznie ją zbić. A może to nasza sprzeczka tak na mnie wpłynęła? Poszłam się umyć. Nie miałam zamiaru nigdzie dzisiaj wychodzić, dlatego założyłam jedynie bieliznę a na to zarzuciłam zielone ponczo. Ból głowy jest już moją normą, zaczynam się do niego przyzwyczajać.

Ktoś zapukał do drzwi, no masz.. Jeszcze ktoś ma tu maniery.

— Proszę. — 💀

Powiedziałam, mam nadzieję, wystarczająco głośno by osoba za drzwiami usłyszała. Do mojego pokoju weszła Isabella, nie była zbyt zadowolona.

— Mów.. Przecież widzę, że coś cię gryzie. — 💀

— Myhymm.. Ty. Ostatnio bardzo dziwnie się zachowujesz, mamroczesz sama do siebie, wzdrygasz się nawet gdy nic się nie dzieje, jesteś przygaszona i ciągle boli cię głowa a arepy cioci ci nie pomagają. — 🌺

— Nie przejmuj się mną Isa, nic mi nie będzie. — 💀

— Nie wierzę ci. — 🌺

Nie masz innego wyboru, i tak nic ci nie powiem.

— Skoro nie wierzysz w prawdę co ja mam ci wciskać kit? To przejściowe. — 💀

= Dobra, jednak nie mam dnia dobroci dla zwierząt. = ✖️

Nosz..

= Weź siedź cicho. Nie widzisz, że prowadzę rozmowę? = 💀

= No właśnie widzę! = ✖️

— Znowu to robisz, odlatujesz gdzieś. — 🌺

W mojej głowie rozległ się nagły świst przez co odruchowo pochyliłam się do przodu, po chwili rozległ się trzask tłuczonego szkła. Skuliłam się, ona zrozumiała.. Czemu nie bałam się jednostajnego dźwięku..