Rapunzel

|8|

"Sen tecavüze mi uğradın Ilgaz?"

Cem abimin sorusuyla ne uğradığımı şaşırdım. Bunu nasıl anlayabilirdi. Bunu kimseye söylemeyeceğime dair kendime söz vermiştim ama abim benim ağzımdan tek bir kelime duymadan bulmuştu.

kafamı aşağı eğip "Odamdan çıkar mısın?" dedim. Söyleyemezdim hazır değildim. Abim sessiz kaldı sonra bir kapı açılıp kapanma sesi duydum. Gitmişti...

Ona söylememiştim ama o anlamıştı. Şimdi daha çok emin olmuş oldu. Dedem gile söyler mi? İnşallah söylemez eğer söylerse bütün aileye bunu anlatmak zorunda kalırım. Ben buna hazır değildim.

Yatağa uzanıp tekrar tavanı izlemeye koyuldum. Ne kadar tavanı izledim bilmiyorum ama oda yavaş yavaş aydınlanmaya başlıyordu. Bu rüyadan sonra uyuyamamıştım. Yataktan kalkıp banyoya girdim. Ancak duş alarak rahatlayabilirim.

Üzerimdeki kıyafetlerden kurtulduğumda aynaya sırtımı dönüp bakışlarımı yaralara çevirdim. Yaralar kabuk bağlamıştı ve yavaş yavaş geçiyordu. Bakışlarım ellerime gittiğinde avuçlarımda görülmeyecek kadar az bir iz vardı. Kollarımda ki çizikler ize dönüşüyordu. Bacağımdaki ve kollarımın belirli yerlerinde ki morluklar ise sararmıştı onlar bile geçiyordu. Karnımda ise çizikler kendini çok belli ediyordu.

Gözlerim saçlarıma ilişti. Fazlasıyla uzundular ve bu beni çok mutlu ediyordu. Bir santim bile uzaması saçlarımı çok iyi koruduğumun kanıtıydı.

Saçlarımı bu kadar korumamın sebebi o ailedeki annemdi...

Ben sekiz Yaşındayken saçlarım belime geliyordu ve o kadar güzel parlıyorlardı ki güneşten bile göz alıcıydı. Ama annem saçlarımı kulak hizama kadar kesmişti. Kestiğinde ise bir çok laf söylemiştim. O zaman ağladığım için çoğu aklımda yoktu.

Kızlar saçlarını böyle uzatamaz!

Saçlarınla çok dikkat çekiyorsun. Başımıza orospu mu olacaksın?

Saçların çok sarı boyatalım.

Ağlama! Sen her şeyi hak ediyorsun.

Senin yüzünden baban beni sevmeyip başka kızlara gidiyor. Sırf seni doğurdum diye.

Hepsi senin yüzünden!

Anılarım gözümün önünden geçerken gözümden bir yaş düşmesine izin verdim. Hepsi gerçekten benim yüzünden miydi? Karışmamızın sebebi ben miydim? O kızın bu aileyi dağıtmasının sebebi ben miydim? Herkesin bana ön yargılı olmasının sebebi ben miydim cidden?

Evet hepsi benim yüzünden! Keşke hiç doğmayıp kimsenin hayatına girmeseydim.

Ağlamam daha da çoğaldı ve ağzımdan ister istemez bir hıçkırık kaçtı. "Ilgaz?" diye bir ses duyduğumda ağzımı elimle kapattım ve hıçkırıklarımı durdurmaya çalıştım. Gelen kişi Volkandı onun odam da ne işi var?

Kendimi toparlayıp silkelendim "Bir şey mi oldu Volkan abi?" dedim. Volkan abinin şuan kapının önünde olduğuna yemin edebilirim ama kanıtlayamam. Volkan abi "Ağlıyor muydun?" dedi. Görmese de yüzüme zoraki bir gülümseme yerleştirdim. "Hayır abi rahatlamak için duşa girecektim de şarkı mırıldanıyordum." dedim. Şarkı mı? Aferin sana Ilgaz! Yalan sevmiyorsun ama yalan ağzına iyice yuva yapmış.

Volkan abi "Tamam güzelim kahvaltı için seni çağırmaya gelmiştim. İşin bitince gelirsin." dediğinde ister istemez kafa sallayıp "Tamam gelirim." dedim.

Kapı açılıp kapanma sesi geldiğinde suyu açıp küvete girdim. Bacaklarımı kendime çekip soğuk suyun vücudumdan akmasına izin verdim. Gözlerimden yine yaşlar akmaya başladığında bu sefer elimle ağzımı kapatmadım. Hıçkıra hıçkıra ağlarken su bedenimi ele geçirmişti. Suyun sesi bile hıçkırıklarımı bastıramıyordu. Bu içimdeki birikimin dışarı rahatlıkla çıkmasıydı. Artık dayanamıyordum...