Rapunzel

|21|

Güneş doğalı bir kaç saat olmuştu ve ben işimi yeni bitirmiştim. Saate baktığımda 10'u gösteriyordu. Dosyaları toplayıp raflara kaldırdıktan sonra odamdan çıktım. Yorgunluktan ölüyordum ama şimdi ailemin evine gidiyordum. Bu günün sonunda bayılacakmışım gibi geliyordu ama hayırlısı.

Şirketten çıktım ve kapının önüne gelen arabama binecekken bir adam beni durdurdu. Bu Zahitin adamıydı. Göz devirip adama baktığımda ifadesiz şekilde "Almina hanım Zahit bey sizi görmek istiyor." dediğinde içimden gülmek istedim ama sert tavrımı bozmadım.

"Git o Zahit beyine söyle ben kaçmıyorum. Gelip kendisi görsün beni. Bir de onun ayaklarına mı gideceğim? Ona aynen böyle söyle." dedim ve arabama yürüdüm. Tam arabama biniyordum ki adamın sesini yine duydum.

"Almina hanım zorluk çıkartmayın." dedi. Son kez ona bakıp gülümsedim. "Kendimi tanıtayım ben Ilgaz Yıldırım." Sonra sırıtarak devam ettim. "Zahitin planını geri tepdiğini söylersin. Beni ayağına çağracağına köpeklerini bulmaya çalışsın." diyerek arabaya bindim ve ailemin evine doğru sürmeye başladım.

Arabama takip cihazı koyduğunu sanmıyordum çünkü o adam kapıdayken arabam yeni gelmişti. Oto parka girebileceğini sanmıyordum çünkü oraya sadece valeler girebilirdi.

Eve vardığımda arabamı park edip indim. Birden kafamın dönmesiyle arabaya tutunup bir süre gözümü kapattım. Çok yorgundum ve böyle olması çok yorgundu.

"Ilgaz'ım?"

Gözlerimi açıp sesin geldiği yere doğru döndüm. Bulut endişeyle bana doğru yürüdüğünde yavaşça gülümsedim. Bu ailenin yanında gülümsüyordum sadece. 

"İyi misin?" Endişeli sesiyle belimi kavrayıp bana destek verdi. Başımı sallayıp "Evet, sadece başım döndü. Bu gün fazla yorgunum." dedim. Başını sallayıp hala belimdeki eliyle beni eve doğru yönlendirdi.

Elindeki yeni fark ettiğim poşedi sallayarak "Sana çikolata aldım. Sen çok seversin." dediğinde içten gülümsedim bu sefer. Ama sorun şu ki Almina çikolata sevmiyordu ve ben tam anlamıyla Ilgaz değildim.

"Ilgaz seviyor olabilir ama Almina sevmiyor." dedim alayla ama onun üzüldüğünü görünce benimde yüzüm düştü. Bulut durduğunda bende durmak zorunda kaldım. Karşıma geçip gözlerime baktığında bende aynı şeyi yaptım. "Seni özledim Ilgaz. Dört yıl boyunca her gün seni özledim. Defalarca yanına gelmeyi denedim ama olmadı, başaramadım. O uzun saçlarını, güzel gözlerini, Her zaman gülümseyen yüzünü, her şeyini özledim ben Ilgaz. Lütfen geri dön, lütfen eskisi gibi benim Ilgaz'ım, Atlasın kız kardeşi, Doğunun şaka arkadaşı, Erayın prensesi, Yıldırım ailesinin küçük kızı ol. Lütfen gel..." dediğinde ağlamak üzereydi. Ben ise uzun zaman sonra gözlerim dolmuştu.

Bulutun eli omzuma gelen sarı saçlarıma dokundu "Hepimizin Rapunzeli ol." dediğinde sol gözünden bir yaş düştü. Beni çok seviyordu. Herkes beni seviyordu ama ben kimseyi hatırlamıyordum. Yıllar sonra bir ilk oldu ve bende ağlamaya başladım. Bulut yanaklarımı silip "Ağlaman için söylemedim güzelim. Sadece seni istiyorum." dedi.

Bende onu yanağını silip "Hatırlamak istiyorum gerçekten. Bir ailem olduğunu öğreniyorum ama hiçbirinizi hatırlamıyorum." dedim burnumu çekerek. Bulut gülümseyerek "Senin her zaman bir ailen var Rapunzel."

Küçük bir duygusallıktan sonra kapıyı çalıp kendimize geldik. Kapıyı heyecanla Buğranın açmasıyla hemen bana sarıldı ve sorun şu ki ikimiz de yere yapıştık.

Benim sırtım acırken biri Buğrayı üstümden aldı.

Agah "Ulan mal kızı niye düşürüyorsun?" dedi sinirle ve beni de yerden kaldırdı. Buğra "İkizimi özledim ne yapayım?" dedi homurdanarak.