Νότες Τεσσάρων Εποχών

| 42 | Είμαστε φύλλα. Θα πέφτουμε μαζί.

Άργησε πολύ. Μα δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ήμουν αρκετά άρρωστη.

Δυστυχώς δεν είχα το κουράγιο να ρίξω μια ματιά για να σώσω έστω τα μισά ορθογραφικά ως συνήθως (είναι και δυο το βράδυ, λυπήσου με). Αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, συγχωρέστε με για τυχών λάθη που κάνουν μπαμ-μπουμ και βγάζουν τον ψυχαναγκασμό απο μέσα σας. Και σε μένα τον βγάζουν, θα ζήσω με αυτό.

Πάνω έχει κολαζ για το κεφάλαιο, με την ευγενικη χορηγία της αγαπητής Αννας-Μαρίας, καθώς και ένα κομμάτι που άκουγα ενώ έγραφα.

Καλά μας κρασιά.
Με αγάπη, Κ...

Χθες ξεβοτάνισα τον κήπο μου
Κιτρινισμένους έρωτες
Έγνοιες ζιζάνια
Αναρριχητικές επιθυμίες
Παρασιτικούς θυμούς
Ξεσταχυασμενα όνειρα
Χρωστούμενα άγραφα
Παλιούς λογαριασμούς
τα πέταξα όλα.
- Αλέκος Κατσιουρης, ποιήματα (1972).

Όταν ήταν μικρή, η Μάρθα συνήθιζε να διαβάζει στην Αρσινόη παραμύθια. Μόλις μεγάλωσε, τα έπαιρνε από μόνη της, σε διαφορετικές γλώσσες και διάβαζε ακόμη περισσότερα. Δύο από εκείνα που αγαπούσε να μισεί και αντιστρόφως ήταν εκείνο της Ραπουνζέλ και της Ωραίας Κοιμωμένης. Ο πατέρας της και η Ελευθερία ανέκαθεν την μεγάλωσαν με την σκέψη να είναι προετοιμασμένη για το οτιδήποτε στην ζωή και να μην έχει ανάγκη κανέναν, ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Για αυτό σπανίως έκλαιγε και υιοθετούσε έναν στωϊσμό που μέχρι και αρχαιοελληνικά αγάλματα θα φθονούσαν. Ακόμη και όταν ο Αλέξανδρος γίνονταν υπερβολικός, ήταν εκείνη η ήρεμη δύναμη που έβαζε τα πάντα σε μια τάξη.

Εκτός από όταν την έπιαναν οι ανασφάλειες και οι φόβοι της. Δεν είχε μάθει ποτέ να μοιράζεται ανοιχτά ότι φοβάται, ότι πονά. Ο Αλέξανδρος με ένα βλέμμα μονάχα καταλάβαινε, τις περισσότερες φορές και με τον δικό του τρόπο την έκανε να μιλάει κάποια στιγμή, ακόμη και αν έπρεπε να την πιέσει λίγο παραπάνω. Μέσα στα κύματα του, ηρεμούσε την φουρτούνα του για εκείνη, έβρισκε υπομονή που δεν ήξεραν και οι δύο πως είχαν. Ειδικά όταν ήταν έγκυος, ήταν εξαιρετικά υπομονετικός, πολύ περισσότερο και από την ίδια, με τις ναυτίες της και τα νεύρα της και όλα τα αποδέλοιπα.

Μερικές φορές, ήταν τόσο υποστηρικτικός που η Αρσινόη ξεχνούσε πως μπορεί και εκείνος να βιώνει τα ίδια. Αλλά ήταν ανέκαθεν ανοιχτό βιβλίο, ο,τι ήθελε το έλεγε και αν το έκρυβε, το έλεγαν τα μάτια του. Ήταν άθλιος ψεύτης. Ή, τουλάχιστον, έτσι νόμισε.