«Όλα φαίνονταν να βαίνουν καλώς αγαπητοί». Ο γιατρός χάρισε ένα ζεστό χαμόγελο στην Μαρτίνα και τον Μαρτσέλο. Στην οθόνη αναγράφονταν η σιλουέτα του μωρού, τρεισήμισι μηνών επίσημα και η καρδούλα του αντηχούσε στους τέσσερις τοίχους σαν χαρμόσυνο τραγούδι. Ο Μαρτσέλο δεν μπόρεσε παρά να δακρύσει στον ήχο. Η Μαρτίνα, σαν τον κατάλαβε με την πλάτη γυρισμένη, του χάιδεψε το χέρι που κρατούσε τόση ώρα. Τους έδειξε τα πόδια του, τα χεράκια του, την καρδούλα του και έπειτα εκτύπωσε στιγμιότυπα. Είχαν κάνει και εξετάσεις για γενετικές ανωμαλίες και τις είχε περάσει όλες επιτυχώς. Δεν μπορούσαν να είναι περισσότερο ευγνώμωνες. Σιγά σιγά είχαν αρχίσει και να το ανακοινώνουν.
«Είναι νωρίς να ψωνίσουμε για το μωρό;» Η Μαρτίνα ρώτησε όταν βγήκαν έξω. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, ο Φλεβάρης τους χαμογελούσε και όπως άνοιγε τις φλέβες του έφερνε την άνοιξη στις ζωές τους και στην ατμόσφαιρα.
«Σιγά σιγά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε». Την περασμένη εβδομάδα είχε ξεκινήσει να προβάλλεται η σειρά, αφού είχε αναληφθεί η πρεμιέρα μερικές εβδομάδες λόγω της ακατανόμαστης. Ο Άλκης και ο σεναριογράφος είχαν κάνει πολλές αλλαγές και είχαν επεκτείνει κιόλας επεισόδια. Ακόμη γύριζαν. Είχε λάβει όμως μια προκαταβολή αρκετά γενναιόδωρη και αισθάνονταν μια βαθιά ανακούφιση να τον κατακλύζει.
«Έλεγα να ξεκινήσουμε με το δωμάτιο αφού μάθουμε το φύλο. Εκτός αν θες να μείνει έκπληξη».
«Αγχώνεσαι. Καλύτερα να το μάθουμε παρά να σπας το κεφάλι σου για έπιπλα». Την πείραξε.
«Είμαι βέβαιη για το τι θα είναι». Απάντησε εκείνη, σηκώνοντας το πηγούνι.
«Άντε βρε Πηθεία!»
«Αμέ! Αγόρι θα είναι». Φαίνονταν τόσο σίγουρη που τον έκανε να γελάσει.
«Αλήθεια; Και πως έβγαλες το πόρισμα;»
«Ευχήθηκα να έχω δυο άντρες να αγαπάω. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».
Ένα χαμόγελο άνθισε στα χείλη του. Το χέρι του έμεινε πάνω από την φουσκωμένη κοιλιά της.
«Τότε έτσι θα είναι».
Και όντως, έτσι θα ήτανε.
«Δηλαδή επίσημα μπορώ να σε αποκαλώ daddy;» Ρώτησε ο Πιέρο το ίδιο απόγευμα, πεταριζοντας τις βλεφαρίδες του αν και δεν μπορούσε να τον δει από την άλλη γραμμή.
«Αν με αφήσεις να σου ρίχνω μπάτσες στα πισίνα, ευχαρίστως». Ο Μαρτσέλο καθόταν στο καμαρίνι του, αγκαλιά με το σενάριο, αν και δεν χρειάζονταν να το διαβάσει. Ήξερε μια χαρά τα λόγια από την πρώτη ανάγνωση.
ESTÁS LEYENDO
Νότες Τεσσάρων Εποχών
RomanceΑπο την απόλυτη ευτυχία, στην απόλυτη απελπισία και το αντίστροφο, είναι πάντοτε εκεί για να της κρατά το χέρι. Μα όταν η τελευταία επικρατεί, το μοναδικό πράγμα που μένει είναι οι σκονισμένες νότες του κοινού παρελθόντος τους. Η Αρσινόη είχε τα πάν...
