Νότες Τεσσάρων Εποχών

( ΝΕΟ ) Bonus 7/11/24

Νοτες Τεσσαρων Εποχων

 « Θάλασσα μου σκοτεινή». 

Το μπόνους αυτό ξεβάφτηκε απο το 2022 (;). Ήταν μια από τις αρχικές ιδέες που είχα για τις Νότες όταν τις ξανάγραφα αλλά απορρίφθηκε. Ίσως μια μέρα την δείτε σε άλλο βιβλίο. Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Έχω βγει στην σύνταξη. Όμως σκέφτηκα πως θα ήταν ωραίο να το αφήσω εδώ. 

Αχ θάλασσα μου σκοτεινή...
Θάλασσα αγριεμένη...
Πού θα με βγάλεις το πρωί;
Σε ποια στεριά μου ξένη;
Αχ θάλασσα μου εσύ βαθιά,
Πού κρύβεις το νησί μου;
Μέσα στα μαύρα σου νερά,
Κομμάτια η ζωή μου.
- Νίκος Πορτοκάλογλου

«Έχεις ολοφάνερα ανάγκη ένα ποτό». Ο Μάρκο τον πληροφορεί, σαν να μην το γνώριζε ήδη, μόλις τον αντικρίζει στεκούμενο σε μια γωνία, έτοιμο να τινάξει τα μυαλά του από την ανία. Κοινωνικό ον ανέκαθεν υπήρξε, μα η περίσταση απλώς δεν είναι αρμόζουσα στον Αλέξανδρο, σαν λάθος νούμερο παπούτσι. Μπορεί να κάνει αλλά δεν σημαίνει πως δεν στενεύει, πως δεν είναι ενοχλητικό και αμήχανο. Ο Μάρκο από την άλλη έχει μεγαλύτερη άνεση, πιο πολλές πιθανότητες να κάνει μια συζήτηση με τους επιχειρηματίες και την αφρόκρεμα, χωρίς να ευχαριστιέται μεν, δίχως να θέλει να κόψει τις φλέβες του δε.

«Φύλακα άγγελε μου!». Κοροϊδεύει όμως οριακά τρέχει από πίσω του για να πιουν στο μπαρ. «Σε πόση ώρα μπορούμε να φύγουμε;».

«Θα σπάσει σε καμία ώρα;».

«Σαν βασανιστήριο ακούγεται».

«Μακάρι τα βασανιστήρια να ήτανε έτσι». Πλησίασαν και ζήτησαν τα ποτά τους από την bartender. Ο Αλέξανδρος άφησε τα παράπονα του να αμοληθούν ελεύθερα από την δεξίωση ως την γενικότερη κατάσταση της δουλειάς τους.

«Πέντε χρόνια έχουμε βγάλει με το ζόρι έναν δίσκο και όλα τα κομμάτια ήταν διασκευές. Να μη μιλήσω για τις ελάχιστες συναυλίες. Για πόσο θα περιφερόμαστε σαν άδικες κατάρες από δεξίωση σε δεξίωση; Μας υποσχέθηκαν δικά μας κομμάτια, συμμετοχή στο Σανρέμο, συναυλίες και στην Αμερική. Τίποτα. Στο θα μείναμε».

«Το belcanto δεν έχει ζήτηση όπως παλιά και το ξέρεις. Είμαστε μέτρια εως κακή επένδυση για την δισκογραφική».

«Τότε ας κάνουμε κάτι νέο! Κάτι πιο έντεχνο, κάτι ροκ! Τζαζ; Χέστηκα, απλά κάτι άλλο. Είναι σαν μας κλειδώνουν στο κλουβί!». Ο Αλέξανδρος αισθάνεται καπνούς να βγαίνουν από τα αφτιά του. «Είμαστε ταλαντούχοι, ξέρουμε να παίζουμε μουσικά όργανα, να γράφουμε στίχους, μουσική και μας έχουν τσίχλα στις σόλες τους. Δεν μας αξιοποιούν». Αντιθέτως, η άνοδος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τα τελευταία χρόνια τον είχε ωφελήσει περισσότερο από την δισκογραφική τους την ίδια. Σε αυτό το σημείο ήταν περισσότερο μοντέλα και τηλεπερσόνες παρά μουσικοί. Και ας ήταν ανακουφισμένος για το εισόδημά του, το γεγονός πως το ενδιαφέρον για τη μουσική των «οπαδών» (πόσο ειδεχθής λέξη! Σαν μέλη αίρεσης!) τους ήταν σχεδόν μηδαμινό κατέστρεφε το παιδικό του όνειρο λίγο-λίγο. Είχε πουλήσει το σπίτι που είχε κληρονομήσει στην Σάμο στον ξάδελφο του για να σπουδάσει μουσική στην Ιταλία μερικά χρόνια πριν, να βγάζει τα έξοδα του, γεγονός που οι γονείς του ποτέ δεν θα του συγχωρούσαν, όσο καλές σχέσεις και αν είχαν. Σαν αποτυχημένη επένδυση την αισθάνονταν, καθώς ήταν λες και δεν εξελίχθηκαν ποτέ έκτοτε.