Νότες Τεσσάρων Εποχών

| 40 | Αλκυονίδες μέρες

Άλλη μια πρόωρη ανάσταση καθώς η συγγραφέας αυτού του καταραμένου βιβλίου επιστρέφει από το Βασίλειο των Σκιών (δλδ την βιβλιοθήκη της φιλοσοφικής).

Μικρό μεν, γλυκό κάπως δε.

Αν δεν καώ εγώ,
Αν δεν καείς εσύ,
Αν δεν καούμε εμείς,
Πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;

Είναι χοντρός ο αγέρας σαν τη γη,
Είναι βαρύς ο αγέρας σαν μολύβι,
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
Φωνάζω
-Ναζίμ Χικμέτ.

Αν υπάρχει κάτι που θαύμασε ποτέ στον γαμπρό του, ήταν η ευκολία με την οποία εξέφραζε τα συναισθήματά του, είτε χαρά είτε λύπη. Δεν δίσταζε να υψώσει την φωνή του, να χαμογελάσει, να γελάσει, να κλάψει. Τα έκανε πάντα εκ του φυσικού του, λες και αν τολμούσε να τα κρατήσει μέσα του θα πνιγόταν από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ίδιος είχε μάθει να συγκρατείται. 'Ο κόσμος είναι κακός και μόλις βρει τις αδυναμίες σου, θα τις πατήσει ανελέητα' ήταν το μάντρα με το οποίο τον είχαν μεγαλώσει οι γονείς του, όπως τους είχαν μεγαλώσει οι παππούδες του και όπως επέβαλε να είναι η Ελευθερία και αργότερα η κόρη του. Η Ελευθερία είχε καταστραφεί ολοσχερώς ενώ η Αρσινόη υιοθέτησε την στωικότητα του σαν ασπίδα. Δεν ήξερε αν έφταιγε εκείνος για αυτό ή το γεγονός πως στα εφηβικά της χρόνια ήταν σχεδόν μόνη.

Άλλαξε όταν βρήκε εκείνον. Μπορεί να ήταν συγκρατημένη, μα σταδιακά άλλαξε ο τρόπος που κοιτούσε, που μιλούσε. Αγωνιούσε για κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό της και το βάρος της ευθύνης την απασχολούσε. Να μην παραπονεθεί πολύ, να μην γκρινιάξει, να χαμογελάει στις ανασφάλειες και στις λύπες να μένει βουβή μα παρούσα για εκείνον. 'Είναι επιλογή μου και την κουβαλάω μέχρι τέλους'. Όχι αίσθηση υποχρέωσης, καμία σχέση. Αν ήταν υποχρέωση, δεν θα είχε κρατήσει. Ο,τι γίνεται αναγκαστικά έχει ημερομηνία λήξης και φθείρεται αφού αυτή περάσει.

Σε κάθε δυσκολία, σε κάθε εμπόδιο, ήταν μαζί. Και ας γκρίνιαζαν ή ας τσακωνόντουσαν, στο τέλος της ημέρας είτε εκείνη ( λίγο πιο σπάνια, λόγω περηφάνιας) είτε εκείνος (πιο συχνά, λόγω ανυπομονησίας) θα έδιναν ένα φιλί ο ένας στον άλλο προτού ξαπλώσουν. Να μην λήγει η μέρα με εκείνους τσακωμένους. Είχαν αυτό που δεν βρήκε ποτέ σε κανέναν, ούτε στην γυναίκα του. Λογικό αν σκεφτείς πως εξαναγκάστηκαν να παντρευτούν, και ας είχε προσπαθήσει ο Αλβέρτο να δείξει καλό πρόσωπο αρχικά.

«Είναι εντάξει γιέ μου». Ακουμπά τον ώμο του σκυθρωπού άντρα κάπως αμήχανα. Δεν το είχε ποτέ ιδιαίτερα με αυτά τα πράγματα.