Καθόταν στο σαλόνι, αργά το βράδυ. Είχε αλλάξει και δεν φορούσε εκείνα τα ταγιέρ που έβλεπε συχνά πάνω της. Η τηλεόραση που συνήθως ήταν κλειστή είχε ανοίξει, τα κεράκια είχαν ανάψει και ο χώρος μύριζε κανέλα. Στο τραπεζάκι βρίσκονταν πεταμένα χαρτιά, καθώς και ένα μπουκάλι κρασί και ένα ποτήρι που λειτουργούσαν σαν press paupier απόψε. Ήταν ξύπνια όμως και αυτό είχε σημασία.
Την πλησίασε διστακτικά, αθόρυβα μα την πρόσεξε όπως κάθε φορά. Κάποτε της έλεγε πως είχε μάτια και στην πλάτη. Ίσως ίσχυε ακόμη αυτό! Ήταν ικανή για ένα σωρό πράγματα εξάλλου.
«Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνια;»
«Ήθελα να σε δω...» προχώρησε και άλλο, κρατώντας στα χέρια της το λευκό χαρτί που είχε κλέψει από τον εκτυπωτή της τις προάλλες.
«Θα έπρεπε να κοιμάσαι. Πως θα αποδώσεις στο σχολείο;»
«Θα κοιμηθώ αμέσως απλά...». Ακούμπησε το χαρτί δίπλα της. Εκείνη την κοιτούσε από ψηλά, σαν θεά. Σχεδόν φοβόταν. Εκείνη ήταν τόσο μικρή μπροστά της και εκείνη τόσο μεγάλη...
Άρπαξε το χαρτί. Το περιεργάστηκε για μερικά λεπτά, συνοφρυωμένη.
«Τι είναι αυτό;»
«Ο κύριος Μιχάλης μας έβαλε να ζωγραφίσουμε λουλούδια σήμερα. Είπε ότι το δικό μου ήταν το καλύτερο και το δείξαμε στην διευθύντρια στο διάλειμμα». Είχε ζωγραφίσει ένα τριαντάφυλλο, φροντίζοντας να σχεδιάσει προσεκτικά κάθε πέταλο. Η σκίαση δεν ήταν τόσο καλή, δεν ήξερε ακόμη πως να κάνει κάτι τέτοιο... είχε κάνει ωστόσο μερικά πέταλα πιο σκούρα και άλλα πιο φωτεινά για να φαίνεται που έπεφτε περισσότερο φως. Ο κύριος Μιχάλης έλεγε πως ήταν ταλαντούχα και είχε 'καλό μάτι και χέρι', ο,τι σήμαινε αυτό. Πρέπει να ήταν καλό πάντως.
Της έδωσε το χαρτί πίσω.
«Στα μαθηματικά πόσο πήρες;»
Χαμήλωσε το κεφάλι.
«Εννέα...».
«Ποιος πήρε δέκα;»
«Μόνο ο Νικόλας. Είχε μια παγίδα και...».
«Μήπως να ασχοληθείς με κάτι σημαντικό τότε αντί για χαζομάρες σαν αυτές; Τα λουλουδάκια δεν είναι χρήσιμα στην πραγματική ζωή. Σοβαρέψου!»
«Μάλιστα».
Δεν έκλαψε. Δεν θα έκλαιγε μπροστά της, διότι αυτό την έκανε να εξαγριώνεται. Ανέβηκε τις σκάλες σιωπηλά, προχωρώντας στο δωμάτιο της. Ευτυχώς η Θούλα είχε κοιμηθεί στο δωμάτιο της και δεν την είχε πάρει χαμπάρι. Αν και τώρα εύχονταν να την είχε προσέξει και να την είχε στείλει πίσω στο κρεβάτι της.
VOCÊ ESTÁ LENDO
Νότες Τεσσάρων Εποχών
RomanceΑπο την απόλυτη ευτυχία, στην απόλυτη απελπισία και το αντίστροφο, είναι πάντοτε εκεί για να της κρατά το χέρι. Μα όταν η τελευταία επικρατεί, το μοναδικό πράγμα που μένει είναι οι σκονισμένες νότες του κοινού παρελθόντος τους. Η Αρσινόη είχε τα πάν...
