Νότες Τεσσάρων Εποχών

| 12 | Η αποτυχία είναι μητέρα της απαισιοδοξίας (μερος Β')

Μέρος Β: Φθινόπωρο

Μα, πραγματικά! Έχω κλάψει πολύ! Οι ανατολές ραγίζουν την καρδιά μου. Κάθε φεγγάρι είναι απεχθές και κάθε ήλιος με πικραίνει.
-Arthur Rimbaud

Η λέξη που μας πονά πιο πολύ από όλες, είναι η αποτυχία. 

Η αποτυχία έχει μια έννοια αλλά πολλές εικόνες. Μπορεί να θυμάσαι εκείνη την φορά που η μαμά έβγαλε το κέικ από τον φούρνο και τόσο καρβουνιασμένο που ήταν (μια φορά στα χίλια χρόνια συμβαίνει αυτό), το αποκάλεσε 'αποτυχία' και το πέταξε στα σκουπίδια. Ή ίσως θυμάσαι εκείνο το τεστ ή την εργασία για τα οποία μονάχα η ψυχούλα σου γνώριζε πόσο κόπιασες για να διαβάσεις και να γράψεις, μόνο και μόνο για να λάβεις βαθμό κάτω από την βάση.  Ακόμη, μπορεί να σου έρχεται στο μυαλό εκείνη η φορά που αγάπησες και δεν υπήρξε ανταπόκριση ή που αγάπησες πολύ και δεν πέτυχε, με συγγενείς, με φίλους με εραστές. Όλα αυτά μπαίνουν σε ένα κουτάκι στην αποθήκη του μυαλού σου, στο συρτάρι που ονόμασες 'αποτυχίες'. Σε επισκέπτονται αργά τα βράδια, όταν μόλις έχεις ηρεμήσει μετά από μια γεμάτη ημέρα τρεξίματος και ροκανίζουν την συνείδηση σου σαν κάποιο ανεπρόκοπο, εκνευριστικό συγγενή που σε φέρνει σε δύσκολη θέση σε κάθε οικογενειακό τραπέζι.

Όπως και να έχει, τις σκέφτεσαι τις αποτυχίες, ίσως λίγο παραπάνω από τις φωτεινές και χρωματιστές επιτυχίες. Είναι οι στιγμές που σε λύγισαν, σε έφεραν στα όρια, είναι οι στιγμές που δεν ένιωσες αρκετός για κάτι. Όχι αρκετά έξυπνος στα μαθηματικά, όχι αρκετά συμπαθητική για την φίλη, όχι αρκετά όμορφος για την κοπέλα, όχι αρκετός. Κάτι έλειψε εκείνες τις στιγμές, που ευχόσουν να είχες ή να έχεις ακόμη. Σε τρώει η σκέψη πως δεν έκανες σωστά αυτό που ήθελες να κάνεις. Σε ενοχλεί η στιγμιαία ανεπάρκεια του παρελθόντος και ας έχεις υπάρξει σε όλα τα υπόλοιπα άριστος. Είναι σπόρος και αφήνει μια ριζούλα η αποτυχία, για να υπενθυμίζει στον αλαζόνα πως θα πέσει κάποτε και στον πεσμένο να πεισμώνει για να ανεβεί. Αλλά πονάει η γαμημένη, σε οποιαδήποτε κατηγορία ανήκεις.

Εκείνο το πρωί, πονούσε. Ήταν ένας περίεργος πόνος, που ξεκινούσε από τον πυρήνα της (την καρδιά) και μεταφέρθηκε σε κάθε αρτηρία, κάθε κόκκινο αιμοσφαίριο φλέγονταν και τα λευκά έπαθαν πατατράκ και έτρεξαν να σβήσουν φωτιές.
και έπεφτε.

Τί είναι χειρότερο από την λέξη αποτυχία;

Οι αποτυχίες. Η μετάβαση σε πληθυντικό αριθμό είναι επίπονη, δύσκολη να την καταπιείς και της αρέσει να μαυρίζει λίγο εκείνο το κομμάτι της καρδιάς που αποκαλείς 'ελπίδα', το οποίο τρέφεις δειλά με στοργή και τρυφερότητα. Είναι φύλλο και με το λάθος κιτρινιάζει, καφετίζει, πέφτει και γίνεται θρύψαλα από τις σόλες της ειδεχθής λέξης που πολλαπλασιάζεται. Είναι πονηρή και σαν παιδί ξέρει ποια κρυψώνα είναι η κατάλληλη για να σου επιτεθεί.