«Μπαμπά;»
Ο Αλβέρτο σηκώνει το βλέμμα του από το κάστρο που υποτίθεται συναρμολογούσαν μαζί για να αντικρίσει την κόρη του. Ένα πλασματάκι αξιολάτρευτο, με τις ξανθές μπούκλες της μητέρας της και τα περίεργα, στρογγυλά μάτια του, θαλασσινά, μια πράσινα, μια μπλε, μια γκρι.
«Πες μου bambola». Κούκλα. Γιατί σαν κούκλα ήτανε, ειδικά έτσι όπως την έντυναν, με τα φορέματα και τις κορδέλες στα μαλλιά.
«Θα με αγαπάς για πάντα μπαμπά;»
«Φυσικά και θα σε αγαπάω. Είναι ερώτηση αυτή;»
«Και εγώ θα σε αγαπώ! Πολύ».
«Πόσο πολύ;» Την ρωτά, γνωρίζοντας τι θα έκανε έπειτα.
«Τοοοοοσο!» Ανοίγει τα χέρια διάπλατα και προσπαθεί να απλωθεί όσο περισσότερο γίνεται. Ο Αλβέρτο γελά και την κλείνει στην αγκαλιά του, κάνοντας τη να γελάσει όταν τα μούσια του την γαργαλάνε.
«Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι».
«Τι μπαμπά;»
«Μην βιαστείς να μεγαλώσεις. Όχι ακόμη».
Γιατί μια μέρα, θα έπαυε να την αποκαλεί κούκλα και εκείνη μπαμπά. Και τότε θα ήταν πολύ αργά για να την πάρει αγκαλιά και να της πει πόσο την αγαπά.
Η πρώτη μέρα μαθημάτων για εκείνη είναι ουσιαστικά η δεύτερη για τους υπόλοιπους. Στο στούντιο κάθονται ήδη ένα κάρο άτομα που μάλλον έχουν γνωριστεί και η Αρσινόη βιώνει εκείνο το αμήχανο συναίσθημα του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε αγνώστους την πρώτη μέρα στην σχολή. Παρόλα αυτά, με το στωικό βλέμμα της, βρίσκει θέση και κάθεται, σαν να μην συμβαίνει τίποτα και ρίχνει μια ματιά στα φυλλάδια που της είχαν δώσει. Στο πρώτο μάθημα είχαν αναφέρει κάποιες βασικές ετυμολογίες, μια μικρή εισαγωγή στα υφάσματα και πως ράβεις μια ίσια γραμμή. Η Αρσινόη τα ήξερε ήδη αυτά από την θεία Μάρω, οπότε δεν έχει χάσει τρομερά πράγματα. Ελπίζει βέβαια πως θα μάθει κάτι καινούργιο στην πορεία διότι ειδάλλως θα κλαίει τα λεφτά της και τον χρόνο της. Αν και άνεργη βέβαια έχει αρκετό χρόνο για σκότωμα (τρομακτική σκέψη).
«Να καθίσω;»
Η Αρσινόη γνέφει και κάθεται πιο μέσα. Η κοπέλα είναι ξένη όπως η ίδια, το κατάλαβε από την προφορά.
«Πρώτη φορά;»
«Έχασα το περασμένο μάθημα».
«Με λένε Άνια».
CZYTASZ
Νότες Τεσσάρων Εποχών
RomansΑπο την απόλυτη ευτυχία, στην απόλυτη απελπισία και το αντίστροφο, είναι πάντοτε εκεί για να της κρατά το χέρι. Μα όταν η τελευταία επικρατεί, το μοναδικό πράγμα που μένει είναι οι σκονισμένες νότες του κοινού παρελθόντος τους. Η Αρσινόη είχε τα πάν...
