Y'all Have Angels

18

Landed

TAAS noo akong nakaupo habang humihigop ng kape. Pinapakalma ako ng init nito kaya ang sarap sa pakiramdam. Currently, the airplane is experiencing a turbulence because of the weather. I sighed as reaction at kinuha ang magazine sa harapan ko.

Natigil ako sa pagbabasa nang makita ang pangalan ko. Nakalagay dito ang goals ko sa susunod na taon. Syempre, sinabi ko ang tungkol sa lahat ng gusto kong bilhin at makamit. I even mentioned here that I'm looking forward for bigger projects since I deserve it. Humigop ako muli ngunit napaso ako bigla nang yumanig ang buong eroplano. Narinig kong may emergency kaya kinabahan tuloy ako!

Dumaan sa harapan ang crew papunta sa kabilang side. Seems like there is really a big problem! Takot na takot sila pero halatang ayaw ipakita sa akin. Sumama agad ang mga mata kong nakatingin sa kanila. Huwag nila akong ipapahamak!

Napahawak ako sa puso. Mas lalong yumanig ang buong eroplano. It feels like a strong earthquake!

"A-ayoko pang mamatay!" natatakot kong sigaw.

Sh*t! Why am I afraid? Hindi ba't wala akong kinakatakutan?!

F*ck! I don't even know what to do. They all started to pray. Bumalik sa normal ang lahat kaya dahan-dahan akong huminga. That was a near death experience!

Sisigawan ko pa sana sila dahil masakit ang kapeng natapon sa kamay ko pero huminahon nalang ako. I heard mom's advices in my ears even she's not here. It was also the first time that I made myself patient!

Lumapit ang stewardess sa akin at dahan-dahang sinabi ang problema. Napanganga agad ako nang marinig iyon.

"Then what should we do now?!"

They should do something!

Halos mahimatay ako! Hindi kami pwedeng pumunta sa Japan ngayon dahil sa panahon. Kailangan din daw makalapag agad ng eroplano! Nakakastress dahil palipat-lipat na ako para matupad ang gusto ko. Plano ko pa naman pumunta sa South Korea ngunit hindi raw pwede.

Umirap nalang ako at sumang-ayon sa desisyon na mag-iibang ruta kami. Susubukan pa rin naman daw naming lumipad muli kung matatapos na ang winter storm kaso mukhang hindi na ako makakaabot sa birthday ko sa Japan—ugh!

Natulog nalang ako at hinayaan ang eroplano kung saan ako dadalhin.

Nagising ako bigla sa lamig. Napagtanto kong nakalapag na kami kaya dahan-dahan akong tumayo. I looked in the mirror. I was wearing a pair of jeans with a brown puffer.

"Where we are?"

Inisiip niya sigurong magagalit ako sa kanila kung malaman kong dinala nila ako sa isang mahirap na bansa. Tanging Pilipinas lamang ang mahirap na bansang napuntahan ko.

"Where are we now?" tanong ko sa personal assistant habang papalabas kami ng eroplano.

Kaya sila nagdadalawang-isip kasi dinala nila ako sa isang bansa na hindi ko alam kung nasaan! Basta nasa may Japan daw kami.

Saktong nakababa na kami eroplano nang malaman ko iyon.

"The crew explains that this is the safest country at the moment."

Napatingin ako sa kalangitan. The weather is wonderful for the winter season. It's the last week of the year so most countries are experiencing either a winter storm or heavy snow.

"The weather seems fine. Can we fly back?" maarte kong tanong.

Umiling ito. "Forgive me to inform you that we can't po, Miss Ellen! Masyadong delikado dahil iba po ang panahon sa mga madadaanan nating bansa. Ayon sa piloto at weather center, ito lamang ang may kalmang panahon. Aabutin pa po ng ilang araw—"