Örümcek Kadın Gerçekliği

𝐂𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫 16: 𝐑𝐞𝐬𝐩𝐨𝐧𝐬𝐢𝐛𝐢𝐥𝐢𝐭𝐲 𝐈𝐬 𝐃𝐞𝐬𝐭𝐢𝐧𝐲

Infinity Temple, in İnfinity Time

"Yani senin çocukların var?" dedi inanamayarak. "Öldükten sonra çocuklarınız olmuyor sanıyordum."

"Aslında bu tam olarak doğru değil. Bazılarımız bedenlerinde antik varlıklar taşıyor bu yüzden yalnızca insan olan kısımları ölüyor." diyerek açıkladı Deniz. Bunu anlatmak bile kendisi için çok zordu. "Benim bedenimde antik bir varlık yok ama eşimin var. Benim yüzümden çocuğu olamıyor. Bu konuya hakimiz o yüzden."

"Rana seni hiç suçlamıyor. Umarım bunu biliyorsundur." dedi Amaris inanamazca. Robert da ona katıldığını belli edercesine başını salladı.  Deniz sessizliğini koruyarak mutfaktan ayrıldığında kalanlar gerçekten de şaşırdı. Onun kendisini bu kadar suçlamasını beklemiyorlardı. 

"Onunla konuşmalıyız." dedi Stefan arkasından sessizce. "Ya da Allison'ı yollayalım. Rana bir süre daha burada değil ve bu sırada kendisine yüklenmesini istemem."

"Allison doğum izninde değil mi?" dedi Karen anlamayarak kaşlarını çatarak. 

"Doğum iznini hâlâ anlayamıyorum." diye itiraf etti Amaris. On iki yaşından beri bir ölümsüz olduğundan, çoğu şeyi anlayamaması normaldi. 

"O kadar da önemli değil, boş ver. Allison şüphesiz ki aramızdaki en şanslı kişi olduğu için daha çok doğum izni göreceğiz." Allison, kutsal bir cadı olarak Büyü Kristali'ni korumaya başladığında, herkese büyü özünü oluşturmayı da öğretmeye başlamıştı. Ayrıca eşi Daniel de aynı şekilde kutsal bir büyücü olduğundan, Sonsuzluk Mabedi'ne girişinde ya da çocuk yapmalarında hiçbir sorun oluşmuyordu. Onun da neredeyse sonsuz bir hayatı olduğu için daha çocuk yapacak binlerce yılları vardı. 

"Gwen'e yönlendirelim." diye öneride bulundu Amaris. "Hayatı boyunca hiç doğurmamış ama çok fazla çocuğun annesi. En bilinenler üç kişi olsalar da annelik yaptıklarının sayısı bile belli değil."

"Hafızasını toparlamakta zorluk çekiyor. Onu rahatsız etmesek daha iyi değil mi?" dedi Robert çekingence. Gerçeklik Kristali salonuna giren tek kişiler genellikle ikizler olduğu için çoğu kişi onu tam olarak görmemişti bile. 

"Arkadaşınızın adı neydi?" diye en sonunda konuştu Gwen. İrkilerek ona döndüklerinde Karen, onun zaten burada olduğunu en başından beri bildiği için sırıtarak mutfaktan ayrıldı. Robert, gerçekten utanmış ve mahcup göründüğü için ona yüklenmese de en rahatları Stefan olduğu için direkt ona bakıyordu. "Ve senden de hoşlanmadım."

"Evet, bunu sık duyarım." diyerek umursamazca omuz silkti. "Adı Deniz. Dürüstlük Kristali'ne yönel."

"Hiçbir şekilde ölmüyorduk," göz ucuyla duvarın arkasından ona hevesle başını sallayan Nergui ve Karen'a baktı. Nergui, bıçaklarından birini yerde ona ittirdiğinde ayağıyla havaya kaldırdı ve hızla tehditkarca gülümsedi. "Bu iş eğlenceli bir hal alacak desenize siz şuna."

"Siktir ya." diye homurdandı. "Önüne gelen de bana saplıyor."

*

Sekiz Ay Sonra...

Hafızamın yerine gelmesi hayatımı yerine geri getirmemişti. Daha da parçalamıştı. Ancak buna rağmen yanımda kalan Miles sayesinde her şey o kadar da kötü değildi.

Sonsuzluk Mabedi, sandığım kadar kötü değildi. Gerçeklik Kristali bana hitap eden bir oda gibiydi ancak yine de Miles olmadığı sürece o sıcaklığı hissedemiyordum. Burada her şey eksikti ama sanki aradığım her şey de burada gibiydi.

"Çok düşünceli bir kadın görüyorum, yine." Diyerek yanıma yaklaşan Hunter'ı duyduğumda dudaklarımı birbirine bastırarak ona döndüm. Gözleriyle yüzümü gösterdi. "İşte tam anlamıyla buna benziyor."