𝐷𝑎𝑛𝑑𝑒𝑙𝑖𝑜𝑛𝑠

შენს თვალებში უსასრულობას ვხედავ

თეჰიონი სახლში რომ შედის, პირს აღებს რაღაცის სათქმელად, მაგრამ დივანზე მიყრილ მეგობრებს რომ ხედავს, ცოტათი შიში იპყრობს. სამივე ერთ წერტილს აშტერდება და ცოტა უნცაურად იმზირებიან.

- რამე მოხდა?- კითხულობს და ჯიმინს უახლოვდება.

- მოხდა?- იმეორებს იუნგი,- მოხდა.

- და რა?- კვლავ ეძიება, მაგრამ ნორმალურად არცერთი არაფერს ამბობს.- ამოიღეთ ხმა.

- სოკჯინი დაინიშნა,- ახლის ჯიმინი და თეჰიონს თვალები ლამის შუბლზე ასდის.

- მოიცა, რა თქვი? დაინიშნა?- რამდენიმე წამი სჭირდება გასაანალიზებლად,- ანუ, ქორწილი და რამე?

- ჯერჯერობით მხოლოდ ნიშნობა,- ისმის ჯონგუკის ხმა,- რა მოხდა ასეთი იმ ქალაქგარეთ? იუნამ ჯადო გაუკეთა?

- მგონი ისედაც დრო იყო,- ატრიალებს თვალებს ჰოსოკი,- ჩემზე დიდიც კია.

- მაგრამ მაინც, რატომღაც მეგონა, რომ ცხოვრების ბოლომდე მარტო იქნებოდა,- ამჯერად ჯიმინი ერევა.

- შენ რა გაწუწუნებს, ახალი დედა გეყოლება,- ხითხითებს იუნგი,- შენზე ორი წლით დიდი.

- შენ რა გაცინებს? იუნა შენი და არ არის? მაინც ერთად ვართ,- კბენს ჯიმინიც და როცა ხედავს როგორ ეცვლება სახე მინს ჩუმდება.

- ანუ ეს ორი იდიოტი ქორწინდება,- ბოლოს ასკვნის იუნგი,- ღმერთო, რა კარგია ქორწილო. გავერთობი მაინც.

- შენ მხოლოდ ამიტომ გიხარია?- წარბებს კრავს თეჰიონი.

- ბევრი საჭმელი იქნება, სხვა რა უნდა გამიხარდეს?- უხეშად უბრუნებს პასუხს.

- ღმერთო, ოთახში ავალ,- ატრიალებს თვალებს და კიბეებისკენ მიიწევს.

- ღმერთი, არ ვიცი, მე ნებას გრთავ,- დამპლურად იღიმის და თეჰიონს მზერით აცილებს. ჰოსოკი დაღლილი ესვენება სავარძელში.

- რადგან ნიშნობა ჰქონდათ, ალბათ ქორწილიც მალე ექნებათ, რაღაც უნდა ვაჩუქოთ.