𝐷𝑎𝑛𝑑𝑒𝑙𝑖𝑜𝑛𝑠

შენს გარეშე

გააფთრებული ჰოსოკი მხოლოდ იმაზე ფიქრობს, თუ როგორ აიძულოს სახლში დაბრუნება თეჰიონს. ყველაზე მთავარი მისთვის კი ჰარუტოს მოცილებაა. ნერვიულად დაიარება აქეთ - იქით, თავში არაფერი უტრიალებს და ეს საერთოდ აგიჟებს.

- სახლში დაბრუნებას არ აპირებს?- ყვირის მოთმინება დაკარგული. იუნგი წარბსაც არ იხრის, ჯიმინი კი შიშისგან ხტება.

- მე რა ვიცი, ჰოსოკ,- მხრებს იჩეჩს პაკი,- ასე, რა განერვიულებს?

- არ მინდა რამე დაემართოს.

- მოდი, ნუღა სულელობ. ყველამ ვიცით, რაც ხდება,- ატრიალებს თვალებს ჯიმინი,- შენ ის მოგწონს და ჭკუიდან გადადიხარ, როცა ჰარუტოსთან ხედავ.

- ჯიმინ,- ღრმად ისუნთქავს ჰაერს ჰოსოკი,- ნერვები არ მომიშალო.

- მე სიმართლეს ვამბობ, შეგიძლია თავად დაფიქრდე, მიხვდები ყველაფერს,- წუწუნებს პაკი და ზურგს აქცევს,- რა არის ამაში ცუდი ანდაც გაურკვეველი, ნუ ხარ ქათამი. ჯონგუკი, უთხარი რამე.

- რაღა ვუთხრა, მაგას ვუჩიჩინებ ერთი კვირაა. მერე ყველაფრით მომდევს, ოღონდ რამე მესროლოს,- ატრიალებს თვალებს და ფეხზე დგება,- ძმაო, თვალი გაახილე, სანამ დაკარგე.

- დაახვიე აქედან,- წყვილს აგდებს და მხოლოდ საკუთარ თავთან რჩება. არაფერია, ისინი ტყუიან, სისულელეა. თეჰიონი სახლში საღამომდე არ ბრუნდება, ის კი ცოტაც და კედლებზე დაიწყებს ძრომიალს.- რა ჯანდაბას აკეთებენ ამდენ ხანს?

- უკვე საკუთარ თავსაც ესაუბრები?- ოთახში იუნგი შემოდის და მის მოპირდაპირედ დივანზე იკავებს ადგილს,- ნუთუ მართლა?

- ახლა შენც არ დაიწყო, გთხოვ,- ფრუტუნებს ჰოსოკი და კიდევ უფრო იკარგება სავარძელში.

- თუ გგონია რამის ახსნას დავიწყებ,- ატრიალებს თვალებს მინი,- ზედმეტად დაღლილი ვარ ახლა ყველაფრისთვის.

- ძალიან კარგი ანუ...- ხმაურზე მაშინვე ფეხზე ხტება და ფანჯარას აჩერდება. იუნგი წარბებშეკრული უყურებს მეგობარს, უცნაურად იქცევა, მაგრამ იმდენად დაღლილია, რომ არაფრის თავი არ აქვს.