Aydınlığın ve Karanlığın Hikayesi
Alisya ve Pamir'in yolları, sıradan bir karşılaşmanın ötesinde, kaderin bir oyunu gibi kesişir. Kaderin onlara sunduğu tesadüflerle bir araya gelirken birbirlerinden kopamayacak noktadadır. Onların hikâyesi, tutku v...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●•Keyifli Okumalar•● ☆Sardunya değiliz belki ama bizde düştüğümüz yerden kalkarız☆
Saat gecenin iki buçuğa kadar Efe ile kitap hakkında konuştuk. Aynı sayfayı okuyor ve birlikte görüşlerimizi bildiriyorduk. Yavaş yavaş esnemeye başladım ve gecenin karanlığı her yanımı sararken uykunun kollarına teslim oluyor bilincim boşluğa doğru çekiliyordu ki kapım aniden açıldı. Sersemlemiş halde kucağımda kitabımla babama bakakaldım ve ne yazık ki sarhoştu. Elinde tahmin ettiğim bira şişesiyle karşımda sendeleyerek duruyor üstü başı dağılmış, gözleri kan çanağına dönmüştü. Kırlaşmış saçlarının ortası hafifte kelleşmeye başlamış, göbeği öne doğru çıkmış haldeydi. Gözlerim korkuyla iri iri açıldı. Nedense sarhoş insanlardan her zaman korkardım çünkü aklı yerinde olmazlar, hep pişman olacak şeyler yaparlardı ve babam hep sarhoşken hem anneme hem de bana kötü davrandığı için. Bilinci de yerinde olmadığından dolayı yatağıma iyice sindim.
Bu saatte odamda ne işi vardı? Korkuyla ve küçük yavru kedi bakışları atarak bakıyordum o ise içkisinden bir yudum alarak eliyle dudaklarını sildi.
Bayık halde bana bakarken sesi tam anlaşılmıyor ve hafifte kelimeleri yutarak konuştu. “Kız bu saatte neden uyumadın? Işık neden açık?”
Oldukça sinirliydi ve kime kızdıysa sinirini çıkaramamış ve benden çıkarmaya çalışır gibi bir hali vardı.
“Hemen kapatıyorum baba,” dedim ürkekçe.
“Bundan sonra gece yarılarına kadar ışık açmak yok. Bundan sonra elektrik faturasını sen ödüyorsun,” diye bağırınca olduğum yerde zıpladım. Kalbim korkuyla çarparken başımı salladım.
“Anlaşıldı mı?”
Aniden, “Evet,” dedim.
Babam bana doğru hamle yapıp elini kaldırdığında irkilerek gözlerimi kapattım ve karanlığıma sığındım. Babamın sesini duyan annemin geldiğini hissettim ve gözlerimi hafif araladığımda bana kaldırdığı elini tuttuğunu gördüm. Babam bana söylediklerini birde anneme söylemişti ve annem babamın kolundan tutup odamdan çıkarınca derin bir nefes aldım. Tekrar gelmemesi için ışığı da hemen kapattım ve kapımı da kilitledim. Benim küçük çabalarım anca bu kadardı işte.
Yatağıma iyice sinerken gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Neden ağladığımı tam olarak anlayamadım. Hayatıma mı? Kaderime mi? Aileme mi? Emin değildim.
Belki de tüm babalarının prensesi olamayan küçük kız çocukları için ağladım, o gece.
Tüylüme sarılıp iç çektim. Gizlice çürüyen ruhum artık isyan bayraklarını çekmeye başlamıştı. Ama biraz daha sabır etmeliydim çünkü üniversite sınav puanım açıklandığında tercihlerimi buradan ayrı şehre yazacaktım. Tek umudum buydu. Telefonuma gelen mesaja bakamayacak haldeydim ve ağlayarak uykuya daldım.
