Aydınlığın ve Karanlığın Hikayesi
Alisya ve Pamir'in yolları, sıradan bir karşılaşmanın ötesinde, kaderin bir oyunu gibi kesişir. Kaderin onlara sunduğu tesadüflerle bir araya gelirken birbirlerinden kopamayacak noktadadır. Onların hikâyesi, tutku v...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
●•Keyifli Okumalar•● ☆Bazı kalpler siyahtan da siyah☆
Kabusum gerçekleşiyordu. Bir çok insan gece her şeyin üzerini örter yarını umutla beklerdi ama bu gece benim kabusum başlıyordu. Yıllardır içinde bulunduğum esaret duygusundan kurtulmak istedim artık bu esaret son bulsun ki özgür olayım ama hiçbir zaman gerçekleşmedi. Ruhum gölgelerin ardına sığındı çaresizce kalbimde derman kalmadı, ruhum parça parça eridi tükendi artık içimde bir sızı var. Ruhum serbest bırakılsın alıkonulduğu bu evde.
Yorgun omuzlarımda derman kalmadı, bir çift kanadım olsun özgürlüğe doğru uçan; beni özgürleştirsin.
Geçmeyecek biliyorum. İçimde bitmek tükenmek bilmeyen bu ıstırap geçmeyecek. Her seferinde yüzleşiyorum kırık çocukluğumla ve içimdeki yanlışlarla; içimde yaşamaya küskün küçük bir kız var, onu büyütüyorum. Uzun sarı saçlı, yaralı bir kız saçında kırmızı bir toka, ruhu paramparça arkamdan konuşurlardı duyardım tesadüfen, çok canım yandı ama o küçük kız büyüdü; saçları değişti karamel oldu, içindeki acı değişmedi benimle birlikte büyüdü.
Gücüm yetmiyor, hep güçlü olmaya çalışıyorum ama kırılmış her yanım içime bir eziklik kaplıyor, bazen görmezden geliyordum içimdeki korkuyu. Öyle bir yanıyor ki içim...
Huzurlu bir hayat istemiştim. Olmadı. Olmayacak. Lanetlenmiş doğum günlerim, lanetlenmiş bayram sabahlarım... Ben lanetlenmiş gibiyim. İçine kapıldığım bu kabus bitmeyecek.
Eve girdiğimde hala kaskatı kesilmiş haldeydim. Babam sinirden küplere binmişti resmen. Annem ise yere çömelip ağlıyordu, yanına çömelip ona sarılmak istedim ama babam kolumu sımsıkı tuttuğu için yapamıyordum zaten kımıldayacak halim yoktu. Kolum acıyordu. Bu hayra alamet değildi.
Korkuyordum.
Korku ayaklarımı yere yapıştırmış, beynimi parçalayıp içine geçtiğini hissettim. Bu ev korkudan ibaret, bu ev tuhaf. Babam elini kaldırdığında gözlerimi sımsıkı yumup karanlığıma sığındım. Babamın attığı tokatla kendimi ayaklarının dibine düşmüş halde kaldım. Düştüğüm yerde saçlarım yüzüme dağılmıştı ve ayakları altında ezilmiş bedenimle elim şiddetle yanan yanağıma gitti. Annem, “Salih yapma!” dediğinde annemi kolundan tutup kenara itti. Neler oluyordu?
Babam, “Elin adamlarıyla fingirdemek neymiş ben göstereyim sana sürtük,” dedi sinirli, çileden çıkmış halde.
Öz kızına sürtük derken sesi bile titrememiş üstelik ağzından çok rahat çıkmıştı.
Bir tane de bacağıyla tekme attı karnıma, bir tane daha artık sayamayacağım kadar hızlıydı.
Bir kez bile kızım dememiş, yanağımı öpüp saçımı okşamayan babam olacak adam, çok rahat bana vuruyor vururken de bir kere bile tereddüt etmiyordu.
