Professor's Bad Guy
Zawgyi
"ေတာ္ေတာ္မွ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရဲ႕လား"
ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္လက္ဖဝါးကိုဆုပ္ကိုင္ဆြဲေခၚလာရမွ ဖခင္၏အသံၾကားလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရပ္တန္႔သြားတဲ့ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ သူပါရပ္တန္႔မိလ်က္။ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ႕မ်က္ႏွာသည္ တည္တံ့မေနဘဲ ျပံဳးရယ္စြာေမးေနျခင္းေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ပိုမိုတုန္လႈပ္လာရသည္။
ဖခင္ရဲ႕နံေဘး၌ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕မိဘမ်ားပါ ေရာက္႐ွိေနျခင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္စိတ္ေအးရေသာ္လည္း ျပံဳးေနတဲ့ဖခင္ျဖစ္သူက ျဗဳန္းစားႀကီး သူတို႔ႏွစ္ဦးအား ဘာေၾကာင့္သေဘာတူရသလဲ။ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ပကတိအတိုင္း တည္ၿငိမ္လ်က္။
သို႔ေသာ္ သူ႔လက္ဖဝါးခပ္ေသးေသးသည္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕လက္ဖဝါးႀကီးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ခံလိုက္ရျခင္းႏွင့္အတူ တစ္လွမ္းျခင္းေလ်ွာက္လွမ္းေနသည့္ တည္ေနရာက ဖခင္တို႔႐ွိရာဆီ။ ရင္ခြင္ထဲဖက္တြယ္ဝင္လာဖို႔ရာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္းလာတဲ့ဖခင္ေၾကာင့္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို အရိပ္အေျခအေနၾကည့္မိတဲ့သူ႔အား ေခါင္းညိတ္ျပလာျခင္းမို႔ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ဖခင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေျပးဝင္ဖက္တြယ္မိသည္။
ဘယ္လိုပဲဆိုဆို တစ္ခါမွမခြဲဖူးတဲ့သားအဖေတြမို႔ လြမ္းမိတဲ့ရက္အခ်ိန္ကို အလြမ္းသယ္မိၾကရင္း မ်က္လံုးေထာင့္မွ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္အား ခိုးၾကည့္မိေတာ့ ျပံဳး၍ၾကည့္လာ၏။
"ဒက္ဒီက သားတို႔ကို တကယ္သေဘာတူတာလား"
"ဒါ. .ဒါေပါ့"
"ယံုလို႔ရတယ္မဟုတ္လား. .ဟင္"
"အင္း. ."
သံ႐ွည္ဆြဲလ်က္ ေခါင္းညိတ္ျပလာတဲ့ဖခင္အား လက္ေမာင္းမွဖက္တြယ္ရင္း တတြတ္တြတ္ေမးေနတဲ့သူ႔ကို ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးက အသံထြက္သည္အထိ ရယ္သည္။ သူ႔ဆံပင္ေတြကို ခပ္ဖြဖြလာပြတ္ေနတဲ့ဖခင္ရဲ႕လက္ဖဝါးၾကား ေခြးေပါက္ကေလးခြၽဲသလို ေခါင္းတိုးေဝ့ေတာ့ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္က သူ႔အနားလာဖို႔ရန္ သတိေပးသည္။
ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ ခြၽဲေနတဲ့ေဘဘီရဲ႕ပံုစံေလးကို ေလယာဥ္ကြင္းထဲေရာက္ေနတဲ့ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြအားလံုး မ်က္လံုးကြၽတ္က်မတတ္ ငမ္းေနၾကပံုကိုၾကည့္ရင္း သဝန္တိုရသည္။ ေဘဘီရဲ႕ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ပံုစံအားလံုးကို သူတစ္ေယာက္တည္း မူပိုင္သာ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရခ်င္ပါ၏။
"ကဲ. .ကဲ. .အိမ္ကိုေရာက္မွပဲ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့၊ ကေလးေတြလည္း ခရီးပန္းလာၾကေတာ့ နားခ်င္ေနၾကမွာေပါ့"
မာမီရဲ႕စကားၾကားလိုက္ရခ်ိန္ ရင္ထဲတင္းခံေနတဲ့အလံုးႀကီးမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပဳတ္က်သြားရၿပီး ေပါင္ေပါင္းကိုသူ႔ဘက္ျပန္ဆြဲေခၚကာ အေ႐ွ႕မွအရင္ဦးဆံုး ထြက္လာလိုက္သည္။ အျပင္ဘက္မွရပ္ထားတဲ့ကားသံုးစီးအနက္ အေနာက္ဆံုးမွရပ္ထားသည့္ကားေပၚ ႏွစ္ေယာက္သားအျမန္တက္ၿပီးတံခါးပိတ္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးေတြမွာ တဖြဖြရယ္သြမ္း၍ေခါင္းခါကာ ကားႏွစ္စီးေပၚသို႔ အသီးသီးတက္သြားၾက၏။
"ဘာေတြပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ ကြၽန္ေတာ္က ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ေပးမွာမို႔ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ဘက္က ေ႐ွ႕ဆက္တိုးႏိုင္မယ့္အင္အားမ႐ွိခဲ့ရင္ေတာင္ ေနာက္လွည့္မေျပးဘဲ ဒီတိုင္းရပ္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို ေစာင့္ဆိုင္းေပးပါေနာ္"
ပါးျပင္ေပၚေရာက္႐ွိလာတဲ့ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးေတြက သူ႔ပါးျပင္ေပၚပြတ္သပ္ရင္း နမ္း႐ႈိက္လာတဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးတစ္စံုေၾကာင့္ ပါးျပင္ေလးမွာေႏြးခနဲ။ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားထံမွထြက္က်လာတဲ့ စကားလံုးလွလွေလးေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမ်က္ရည္စေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းေဝ့သီလာရသလို ေခါင္းကိုအဆက္မျပတ္ညိတ္မိေတာ့ တဟက္ဟက္ရယ္ေမာကာ အတင္းဖက္တြယ္လာတဲ့ကိုယ္လံုးေလး။
ျမတ္ႏိုးလိုက္ရတာ ကေလးငယ္. . .
ေသးသြယ္လြန္းတဲ့ခါးေလးကို သူ႔အနားသို႔ဆြဲေပြ႔လိုက္ေတာ့ အသင့္ပါလာတဲ့ေကာင္ေလးက သူ၏ရင္ခြင္အတြင္း မွီက်လာ၏။ ဆံသားႏုႏုေလးေတြကို အျမတ္တႏိုးနမ္း႐ႈိက္ရင္း ခပ္ဖြဖြပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ အသက္႐ွဴမွန္စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ေဘဘီ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးရဲ႕ဆံသားႏုႏုေတြၾကား လက္ေခ်ာင္းေလးေတြျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးရင္း ပတ္ဝန္းက်င္အျပင္ဘက္ကိုေငးေမာရင္း အေတြးေတြကေတာ့ ေယာကၡထီးျဖစ္သူဆီမွာ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္ခံေပးလိုက္တဲ့ စီနီယာျဖစ္သူကို ယံုစားလို႔ရႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ ခန္႔မွန္းမရႏိုင္ေသာ္လည္း ကတိတစ္လံုးကိုတည္တတ္တဲ့စီနီယာေၾကာင့္ ရင္တမမျဖင့္ ယံုလိုက္ရေပေတာ့မည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေငးေမာကာ အေတြးနယ္ကြၽံေနရင္း ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ေမွာင္ေတြတြန္႔ကုတ္လာရ၏။ ဝမ္အိမ္ေတာ္သို႔ျပန္ရာလမ္းမဟုတ္ပါဘဲ ဘာေၾကာင့္ ေ႐ွာင္အိမ္ေတာ္သို႔သြားရာလမ္းျဖစ္ေနရတာလဲ။ တကယ္ဆိုရင္ သူနဲ႔ေဘဘီက ခိုးေျပးၿပီးသားလင္မယားျဖစ္ေနသလို အတူေနၿပီးတဲ့သူေတြျဖစ္ေနေလၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ေ႐ွာင္အိမ္ေတာ္ကိုမေမာင္းဘဲ ဝမ္အိမ္ေတာ္ကိုေမာင္းသင့္သည္မဟုတ္လား. . .
ဘာေတြလဲ စီနီယာ. . .
ေ႐ွာင္အိမ္ေတာ္ကိုသြားေနတဲ့တစ္ေလ်ွာက္လံုး ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့စိတ္အစံုျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲမွေကာင္ငယ္ေလးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ေပြ႔ဖက္ထားရင္း သူတို႔ႏွစ္ဦးအား မခြဲဖို႔ရန္သာဆုေတာင္းေနမိသည္။ အျပစ္ကင္းစင္စြာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးက သူ႔မ်က္ဝန္းထဲကမ်က္ရည္စေတြကို ျမင္ေတြ႔ႏိုင္မွာမဟုတ္။ ကိုယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေဘဘီ. . .
ေ႐ွာင္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ျခံဝန္းအတြင္းထဲ အသီးသီးဝင္သြားၾကတဲ့ကားေတြကိုၾကည့္ရင္း ရင္ခြင္ထဲမွေကာင္ငယ္ေလးကို ပိုၿပီးတင္းၾကပ္ေအာင္ဖက္ထားမိတဲ့သူ။ ဝမ္အိမ္ေတာ္ကိုမေမာင္းဘဲ ေ႐ွာင္အိမ္ေတာ္ကိုေမာင္းလာကတည္းက သူနဲ႔ေဘဘီကို တနည္နည္းခြဲၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။
ကားေပၚမွအသီးသီးတင္းကာ အိမ္ထဲဝင္သြားၾကတဲ့မိဘေတြကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းထဲျပည့္ႏွက္ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕ပါးျပင္ေပၚ ေပါက္ခနဲ။ မ်က္ရည္စေတြကိုအျမန္သုတ္ၿပီး ေကာင္ငယ္ေလးကိုေပြ႔ခ်ီၿပီး အိမ္ထဲလွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနၾကရင္း စကားလက္ဆံုက်ေနၾကတဲ့ႏွစ္ဖက္မိဘ။
"ငက်န္႔ကို သူ႔အိပ္ခန္းထဲမွာသိပ္ၿပီး ဒီကိုလာခဲ့လို႔ရမလား ဝမ္ရီေပၚ"
"ဟုတ္. .ဟုတ္ကဲ့ စီနီယာ"
တစ္ခ်က္ျပံဳးကာေခါင္းညိတ္ျပလာၿပီး မိဘေတြနဲ႔စကားေျပာေနျပန္တဲ့စီနီယာပံုစံက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း။ ေပြ႔ခ်ီထားတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးကို အေပၚထပ္မွအိပ္ခန္းအတြင္း ေသခ်ာဂ႐ုတစိုက္ေခ်ာ့သိပ္အၿပီး ခပ္ဖြဖြေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္း႐ွိရာတစ္ေလ်ွာက္ ေလ်ွာက္လွမ္းေနရတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလးပင္ေနသလို မ်က္ဝန္းထဲမွမ်ပ္ရည္ေတြဟာလည္း ၾကမ္းခင္းျပင္ေပၚ တေပါက္ေပါက္။
ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲဝင္ခါနီး မ်က္ရည္စေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္သုတ္လိုက္မိေပမယ့္ ေျခလွမ္းေတြကေတာ့ ေႏွးေကြးေနတုန္း။ တစ္ဖက္မွာဝင္ထိုင္ဖို႔ရာ ေမးဆတ္ျပလာတဲ့စီနီယာေၾကာင့္ တစ္ဖက္ခံုမွာဝင္ထိုင္ရင္း တုန္ယင္ခ်င္ေနတဲ့သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ဘယ္သူမွမျမင္ႏိုင္ဖို႔ရာ ဒူးႏွစ္ဖက္ၾကားဝွက္ထားမိတဲ့အျဖစ္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔မျခား တူလို႔ေနသည္။
ေကာင္ငယ္ေလးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သူဟာ အရာရာမွာ႐ႈံးနိမ့္ၿပီးသားလူတစ္ေယာက္. . .
ၿပီးေတာ့. . .ေကာင္ငယ္ေလးနဲ႔ထပ္ခြဲရမွာ ေသမတတ္ေၾကာက္ရြံ႕ေနတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္. . .
အရာရာမွာေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူက စီနီယာႏႈတ္ဖ်ားမွထြက္က်လာမယ့္ ေကာင္ငယ္ေလးနဲ႔သေဘာမတူႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားထြက္က်လာမွာကိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိေလာက္ေအာင္ ႐ႈံးနိမ့္ေနခဲ့ရတဲ့သူရယ္သာ. . .
ကိုယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေဘဘီ. . .
"ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ငါတို႔ကသေဘာတူေပးေပမယ့္ ငက်န္႔အသက္ျပည့္သြားမွ လက္ထပ္ေပးမယ္"
"စီ. .စီနီယာ"
YOU ARE READING
𝐏𝐫𝐨𝐟𝐞𝐬𝐬𝐨𝐫'𝐬 𝐁𝐚𝐝 𝐆𝐮𝐲
Fanfiction𝐏𝐫𝐨𝐟𝐞𝐬𝐬𝐨𝐫 𝐖𝐚𝐧𝐠 𝐘𝐢𝐛𝐨 𝐒𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥 𝐁𝐚𝐝 𝐁𝐨𝐲 𝐗𝐢𝐚𝐨 𝐙𝐡𝐚𝐧 𝐘𝐢𝐳𝐡𝐚𝐧 𝐅𝐚𝐧𝐟𝐢𝐜 (𝐍𝐨𝐭 𝐙𝐡𝐚𝐧𝐲𝐢)
