Zawgyi
ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြကို လြယ္အိတ္ထဲ အတင္းထိုးထည့္ကာ ေက်ာင္းမွလစ္ထြက္ရန္ျပင္ေနသည့္ ပထမႏွစ္မွလူငယ္တစ္ဦး။ ကိုယ္နဲ႔အစပ္အဟတ္မတည့္သည့္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕အတန္းခ်ိန္လည္းျဖစ္ကာ အတန္းတက္ရန္စိတ္ကူးလည္းမ႐ွိသည္ေၾကာင့္ လစ္ေျပးရန္ပင္။ လြယ္အိတ္ထဲ စာအုပ္ေတြသာထည့္ေနရတာ သူ႔စာအုပ္ေတြထဲ စာတစ္လံုးပင္ မ႐ွိ။
ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ထားသည့္ သန္႔႐ွင္းေရးတစ္လ လုပ္ရမည္ဆိုတာကိုလည္း လွည့္ပင္မၾကည့္ခဲ့။ က်ိဳ႕က်ားရန္ကိုေတာ့ သူ႔စကားအတိုင္း ေနာက္တစ္ရက္မွာပင္ လုေဖးကိုလမ္းခြဲခဲ့သည္။ က်ိဳ႕မ်ိဳးႏြယ္ေကာင္ လက္ခံ,မခံေတာ့ သူမသိ။ သူသိတာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သံုးရက္ထက္ပိုမတြဲခ်င္. . .
သံုးရက္ထက္ပိုမတြဲတာကိုပင္ မိန္းကေလးေတြက သိသိလ်က္နဲ႔ သူမဆြတ္ခင္ကတည္းက ၫႊတ္ခ်င္ေနၾကသည္။
႐ုပ္ေခ်ာရတာ အဆင္ေျပမေနဘူး. . .
ပါးေစာင္ထဲႀကိတ္ဝါးေနသည့္ ပီေကကို ဟန္ပါပါတစ္ခ်က္မႈတ္ရင္း အေ႐ွ႕မွတံတိုင္းႀကီးကိုၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္တြန္႔ရံုသာ ျပံဳးလိုက္၏။ အေနာက္ကိုေျခငါးလွမ္းခန္႔လွမ္းၿပီး ဇက္ခ်ိဳးကာ ခုန္ဆြခုန္ဆြလုပ္ေနခ်ိန္ ေကာ္လံစမွာတင္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး လည္ပင္းအစ္သြားရကာ အသက္႐ွဴၾကပ္လာသည္အထိ။
"အာ့. . .ေဘာမို႔ ငါ့ေကာ္လံစကိုဆြဲေနတာလား"
ေကာလံစကို ဆြဲကိုင္ခံထားရၿပီး ေျခေထာက္ေတြမွာ ေျမႀကီးႏွင့္ တစ္ထြာေလာက္ေျမာက္တက္ေနၿပီး ေလထဲ၌ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ေနရသည့္ သူ႔အျဖစ္နဲ႔သူ မေက်နပ္။
ေသးသြယ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္က အ႐ိုးမာေပမယ့္ တစ္ဖက္လူ,မ,လိုက္လ်ွင္ ေစြ႔ခနဲပါသြားရသည္။
"အဟြတ္. . .အဟြတ္ ေမႏိုးေကာင္ ငါ့ေကာ္လံကိုလြတ္စမ္း"
". . . . ."
"အား. . .ငါ့ေျခေထာက္ ေျမႀကီးနဲ႔မထိေတာ့ဘူးလို႔"
"အျပင္ထြက္ခ်င္ေသးသလား"
ဒီအသံ. . .ဒီအသံ သူေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိသည္။ မ်က္မုန္းအက်ိဳးဆံုး၊ ၾကည့္မရဆံုးေသာ၊ ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိေသာ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္. . . . .
"အဟြတ္. . .အဟြတ္ လြတ္ေပးပါေတာ့"
"ဘုတ္"
"အင့္"
ညင္ညင္သာသာပစ္ခ်လိုက္သည့္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ေၾကာင့္ ျမက္႐ိုင္းပင္ေတြေပၚ ေခြးက်ဝက္က်။ အား!. . .ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ ငါလုပ္ရင္မေကာင္း႐ွိေတာ့မယ္. . .ျဖည္းျဖည္းခ်ေပးေတာ့ ေႁမြကိုက္မွာမလို႔လား. . .ခုေတာ့ ငါ့ခါးေလး နာသြားၿပီ. . .
"ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္"
"အျပစ္ဒဏ္ခံယူဖို႔ ငါ့ရံုးခန္းထဲလိုက္ခဲ့"
သူ႔ေမးခြန္းကိုမေျဖဘဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး သူ႔လြယ္အိတ္ကို ဆြဲယူကာ ထြက္သြားတဲ့ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ကိုၾကည့္၍ စိတ္႐ွိလက္႐ွိ ဆြဲထိုးပစ္ခ်င္သည္။
လိုက္ခဲ့မယ္မ်ား ထင္ေနသလား ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္. . .
ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေနသည့္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္က သူ႔ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနသည္။ သူလည္း ထိုင္ရာမွထ၍ အက်ႌကိုတစ္ခ်က္သပ္ကာ တံတုိင္းေပၚခုန္တက္လိုက္သည္။
"ေ႐ွာင္က်န္႔!. . .ျပန္ဆင္းခဲ့!"
သူ႐ွိရာေျပးလာၿပီး ေဒါသတႀကီးေအာ္ေခၚေနသည့္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ကို လ်ွာထုတ္ေျပာင္ျပကာ ေက်ာင္းဝန္းအျပင္ဘက္ ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး မဆီမဆိုင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုပါ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးလိုက္သည္။
"ေ႐ွာင္က်န္႔!. . .ငါမိရင္ေတာ့ မင္းမလြယ္ဘူးမွတ္!"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ အရင္မိေအာင္ ဖမ္းျပပါဦး. . .ဟားဟား!"
ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ရဲ႕စကားကို ျပန္လည္ေခ်ပလိုက္ၿပီး ထြက္သြားရန္ျပင္လိုက္ေပမယ့္ လြယ္အိတ္က ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ဆီပါသြားေသာေၾကာင့္ လက္ထဲပိုက္ဆံမ႐ွိ။ ဖုန္းကလည္း လြယ္အိတ္ထဲ။ Debit cardပါ ပါသြားေသးသည္။
ေဘာပဲ. . .
"ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္"
". . . . ."
"ဘာလဲ ျပန္ေျဖသံမၾကားရဘူးဆိုေတာ့ သြားလိုက္ၿပီလား"
တကယ္ႀကီးျပန္ေျဖသံမၾကားရေတာ့သည္ေၾကာင့္ တံတိုင္းေပၚတြယ္တက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပင္မေတြ႔ရ။ ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး ေက်ာင္းႏွင့္နီးေသာ ဂိမ္းဆိုင္သြားရန္သာ ေျခဦးလွည့္ၿပီး၊ လမ္းအေကြ႔အေရာက္ ေျပာင္လက္ေနသည့္အနက္ေရာင္ကားတစ္စီးက သူ႔ေ႐ွ႕ပိတ္ရပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အေနာက္သို႔ ေျခႏွစ္လွမ္းခန္းဆုတ္လိုက္မိသည္။
ဘာလဲ. . .ငါနဲ႔ ရန္စ႐ွိတဲ့ေကာင္ေတြလား. . .
ကားတံခါးဖြင့္ၿပီး ဆင္းလာသည့္လူေၾကာင့္ ထြက္ေျပးရန္ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီးသာ။ ထိုလူ႔လက္ထဲ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ ပါသြားရၿပီး ကားထဲထိုးထည့္ခံေနရသည္ေၾကာင့္ ေျခလက္ေတြပင္ နာလာရသည္။ ကားထဲေရာက္သည္ႏွင့္ တံခါးပိတ္၍ ေမာင္းသူဘက္သြားေနသည့္ထိုလူႀကီးေၾကာင့္ ကားတံခါးဖြင့္ကာ ေျပးဆင္းမိေတာ့၏။
အား. . .ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္က ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲ
ရင္ထဲမေက်မခ်မ္းေအာ္ရင္း ေျပးလႊားေနမိေပမယ့္ လူကအေပၚေျမႇာက္တက္သြားၿပီး ျမင္ကြင္းေတြက ေဇာက္ထိုးျဖစ္သြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း တင္ပါးကိုပါ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရ၏။
ဘာ. . .ဘာလဲ အခုငါ့ရဲ႕တင္ပါး အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတာလား. . .
"အား!. . .ႏွာဘူး"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ေ႐ွာင္က်န္႔"
တင္ပါးကို အဆက္မျပတ္႐ိုက္လာသည့္ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ေၾကာင့္ ၿငိမ္က်သြားရ၏။
အတင္း႐ုန္းေနသည့္ ေကာင္ကေလးကို ကားထဲအတင္းထိုးထည့္ၿပီး ကားေမာင္သူေနရာကိုသြားေနတုန္း ထြက္ေျပးသြားျပန္တဲ့ေကာင္ကေလးေၾကာင့္ ေျပးလိုက္ကာ ပခံုးေပၚထမ္းတင္လိုက္ေသာ္လည္း ႐ုန္းကန္ေနျပန္သည္မလို႔ တင္ပါးကိုခပ္ဆဆ႐ိုက္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ကႏွာဘူးဘဝေရာက္သြားရသည့္ အျဖစ္။
"ေဘဘီ မင္းသိပ္ဆိုးတယ္"
"ေဘာမို႔ ေဘဘီလား အခုခ်ေပး"
"ကားထဲေရာက္ရင္ခ်ေပးမွာမလို႔ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ကေလးလိုက္ခဲ့"
"မလိုက္ဘူး!. . .မလိုက္ဘူး!၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း ေဘဘီလို႔မေခၚနဲ႔"
ပခံုးေပၚ၌ အတင္း႐ုန္းေနသည့္ ေကာင္ကေလးကို ကေလးေတြေပြ႔ခ်ီသလို ေပြ႔ခ်ီလိုက္ၿပီး ကားေမာင္းသူဘက္ဝင္ထိုင္လိုက္၏။ ေပါင္ေပၚတြင္ခြထိုင္လ်က္ျဖစ္ေနသည့္ သူကေလးရဲ႕လက္ေတြကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ခ်ဳပ္ကိုင္လိုင္ၿပီး ခါးသိမ္သိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးႀကီးနဲ႔ ဖိညႇစ္ပစ္လိုက္သည္။
"ဘယ္လိုလုပ္မွ လိမ္မာမွာလဲ ေဘဘီ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဘဘီလို႔မေခၚနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး၊ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္နဲ႔ ဘာအကန္႔မွမ႐ွိလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို လြတ္ေပးပါ"
"ကိုယ္ အိမ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္"
"မျပန္ဘူး"
"ဒါဆို ဘယ္သြားမွာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ားေပါင္ေပၚကခ်ေပး"
"မင္းအရမ္းဆိုးပါလား ေ႐ွာင္က်န္႔"
"ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ေရာ"
ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕စကားေတြက ေမးခြန္းသာ႐ွိၿပီး အေျဖမ႐ွိ။
"ေက်ာင္းျပန္သြားရမယ္ ကိုယ့္အတန္းခ်ိန္နဲ႔ တျခားဆရာအခ်ိန္ေျပာင္းထားရတယ္"
"ဖယ္စမ္းပါ. . .ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လြယ္အိတ္ေပး"
"ကိုယ့္ရံုးခန္းမွာ ထားခဲ့တယ္"
"ကိုယ့္ေက်ာင္းသားက အျပင္လစ္ထြက္ရင္ လိုက္ေခၚတာက ဆရာေတြရဲ႕ထံုးစံလား"
"မင္းလိုေက်ာင္းရဲ႕စာအညံ့ဆံုးသူဆိုရင္ေပါ့"
". . . . ."
"ေက်ာင္းျပန္သြားရမယ္"
သူ႔ကို Lover seatဘက္တြင္ ခ်ေပးၿပီး ကားကိုျပန္ေကြ႔ကာ ေက်ာင္းသို႔ဦးတည္ေနေသာ ပေရာ္ဖက္ဆာဝမ္ေၾကာင့္ ေဒါသေတြအလိပ္လိုက္ထြက္လာရသည္။ ေဒါသေတြကိုၿမိဳသိပ္ရင္း မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးသာ လိုက္ခဲ့ရ၏။
BINABASA MO ANG
𝐏𝐫𝐨𝐟𝐞𝐬𝐬𝐨𝐫'𝐬 𝐁𝐚𝐝 𝐆𝐮𝐲
Fanfiction𝐏𝐫𝐨𝐟𝐞𝐬𝐬𝐨𝐫 𝐖𝐚𝐧𝐠 𝐘𝐢𝐛𝐨 𝐒𝐜𝐡𝐨𝐨𝐥 𝐁𝐚𝐝 𝐁𝐨𝐲 𝐗𝐢𝐚𝐨 𝐙𝐡𝐚𝐧 𝐘𝐢𝐳𝐡𝐚𝐧 𝐅𝐚𝐧𝐟𝐢𝐜 (𝐍𝐨𝐭 𝐙𝐡𝐚𝐧𝐲𝐢)
