Edinburgh is for Lovers I Larry Stylinson I Tłumaczenie

vi.

Harry podążał za Louisem wzdłuż kamiennych schodów, które prowadziły do ciężkich, drewnianych drzwi. Brunet otworzył je dla Louisa, który wślizgnął się przodem. Pomieszczenie było ciemne, jedynie mętnie oświetlone przez świeczki w rogowych lożach i wiszące lampy. Louis poprowadził go przez niemal całkowicie pusty lokal, aż zajęli jedną z loży w rogu, na tyłach knajpy.

Harry wepchał swoją walizkę pod stół i razem udali się do baru. Stojąc obok chłopaka, wyczuwał ciepło jego ciała. Louis pochylał się nad zniszczoną, drewnianą ladą, zamawiając gin z tonikiem. Kupił drinka dla siebie i dla Harry'ego, po czym wrócili do swojej loży, zapewniając sobie namiastkę prywatności. Lokal stopniowo się zapełniał, a oni przez kilka minut pili swoje drinki w ciszy. Ludzie przychodzili w grupkach, gawędząc ze sobą, zapełniając kolejne loże i stoliki imponującymi ilościami drinków, rozstawionych przed sobą w rządkach. Gdy Harry w końcu się odezwał, szatyn już prawie skończył swojego pierwszego drinka.

- Kim on był?

Louis poniósł wzrok znad swojej pustej szklanki, jego łagodne, niebieskie spojrzenie lśniło, nawet w obliczu nikłych świateł baru. - Nazywał się Jack.

Harry czekał, proponując Louisowi drugą połowę swojego drinka, kiedy ten kłopotał się z kontynuowaniem.

Louis skinął w ramach podziękowania i opróżnił szklankę z resztkami drinka old fashion. - Nazywał się Jack. On, uh, my tak jakby byliśmy razem.

- Co się stało? - Harry położył ręce na stoliku. - Przepraszam, nie musisz mówić.

- Wiesz, co się stało. - Louis odparł smutno. - Pisałem o tym dosyć wyraźnie.

Harry przełknął ciężko. Wiedział, co się stało.

- Zmarł. Kilka lat temu. Z powodu AIDS. On, uh, był z innym mężczyzną, zanim zaczęliśmy się spotykać. Wiedział o tym, kiedy się poznaliśmy.

Harry nie był pewien, czy będzie w stanie znieść to, co Louis miał zaraz powiedzieć. Jeśli Jack wiedział, a on i Louis...

- Do niczego między nami nie doszło. Nie mogliśmy.

Harry poczuł, jak ulga zalewa jego wnętrzności.

- To znaczy całowaliśmy się, przytulaliśmy, i zakochałem się w nim. Ale nie pozwoliłby mi z tym żyć... kiedy on miał odejść. Powiedział, że mój sekret umrze razem z nim.

- Tak mi przykro, Louis.

Szatyn tylko pokręcił głową. - To dlatego smutne wątki nie ulegają poprawie. W mojej książce. Pytałeś o to pierwszego dnia. Byłem przekonany, że już nigdy nie będzie lepiej, że te wspomnienia będą bolesne, dopóki ja też nie umrę.

- Wciąż tak myślisz? - Harry zapytał cicho, niebezpiecznie przepełniony nadzieją.

Louis potrząsnął głową. - Nie do końca. Myślę, że to już zawsze będzie smutne, tak. Ale mam powód, by wierzyć, że to nie będzie mnie niszczyć przez całą wieczność.

- Co się zmieniło?

Louis przejechał palcem po obręczy pustej szklanki. - Miałbyś coś przeciwko, gdybym przeczytał trochę więcej?

- Nie, czytaj.

Louis krótko przytaknął i wstał, żeby przynieść im następną kolejkę. Wrócił kilka chwil później z dwoma drinkami old fashion i dwoma shotami whiskey. Podał Harry'emu jego kieliszek i postawił przed nim drinka. Unieśli swoje kieliszki, a chwilę później ostry, bursztynowy płyn palił ścianki ich gardeł.

- Okej - Louis odetchnął, próbując się uspokoić.

Harry usiadł i wziął łyka swojego drinka, obserwując, jak Louis przewraca zbrązowiałe strony swojego notatnika. Pominął garść, która została z niego wyrwana, aż w końcu dotarł do tych w pełni zapisanych. Pismo zdawało się być bardziej wyraziste, jakby tym razem jego ręka była stabilniejsza.