Efsun bir çok genç kızın aksine ünlü bir şarkıcı yerine onun menajerini beğenmektedir . Bir fan sayfasından anonim olmak için menajerin numarasını satın alıp mesaj attığında ise onu büyük bir sürpriz beklemektedir. Çünkü o numara menajere değil ünlü...
Oylarınızı ve satır arası yorumlarınızı unutmayın 🧚🏻♀️
İyi okumalar🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Son durumu nedir Esma hanım..." Kadın dolmak üzere olan gözlerini gizlemeye çalışarak başını yere eğdi.
"Pek parlak değil... Pera'nın vücudu küçük olmasına rağmen bu hastalıkla çok iyi savaştı ancak artık bedeninin buna dayanabileceğini sanmıyorum. Onun en büyük şanssızlığı küçük olması..." Titreyen ellerini gizlemek için önlüğünün ceplerine soksa da onları gizlemeyi başaramadı.
Karşısında kendi yaşlarında olan kadın hıçkırarak ağlamaya başladığında kocası onu göğsüne çekerek onunla birlikte ağlamaya başladı. Esma kendini ne kadar tutmaya çalışsada ağlamak üzere olduğunun bilincindeydi.
"Çok...çok üzgünüm." Bunlar o anne babaya söylediği son sözler oldu.
Arkasını dönüp hızlı adımlarla giderken arkasında bir harabe bırakmıştı.
Terasa çıktığı an sırtını duvara verip çöktü. Hıçkırıklarının sesi duyulmasın diye eliyle ağzını kapatırken gözyaşlarına engel olamıyordu. Küçük kızın masmavi gözleri aklına her gelişinde daha da şiddetleniyordu ağlaması.
"Bir daha gelmeyecek misin?" Tanıdık ses ile kadının tüm vücudu haraket etmeyi bıraktı. Bu ses onun kızına aitti.
"Annem artık gelmemizin bir anlamı olmayacağını söyledi." Kadın duvarın kenarından konuşan iki çocuğa gizlice bakmaya başladı.
Duvarın kenarına oturup gökyüzünü izliyorlardı. Tabi kızı gökyüzünü değil küçük çocuğu izliyordu. Bal rengi gözleri meraklıydı. "Yani kız kardeşin iyileşti mi?" Kadın bir an yutkunamadığını hatta nefes alamadığını hissetti.
"Sanırım hayır." Çocuğun sesi buz gibiydi. Onun yaşında bir çocuk için fazla soğukkanlıydı. Fazla güçlüydü.
"Öyleyse neden gelmeyeceksin? Hem bugün perşembe kitap okuyacaktık."
"Artık okumayacağız." Küçük çocuk ayağa kalkıp gittiğinde kızı arkasından hüzünle bakıyordu.
"Ama neden?.." Bunu öğrenmesi uzun sürmedi.
Hastanenin içine girdiği an duyduğu haykırış ona nedeni gösteriyordu. O kızın odasının önünde duruyordu çocuk. Babası ve hemşirelerin arasında çırpınan annesine bakıyordu. Hemen yanındaki küçük kardeşi ise ağlıyor kendisi ise öylece bakıyordu, hiç bir duygu barındırmaksızın.
Efsun biraz daha yaklaştığında anladı nedenini.
Yatağın üzerindeki küçük bedenin üzerine örtülen beyaz örtü aslında tüm ailesinin üzerine kapanmıştı. Bir hapishane? Hayır kara bir bulut misali çökmüştü üzerlerine.
Kızın elindeki kitap düştü. Hemşireler Küçük Prens'in üzerinden geçerken kız öylece karşısındaki çöküşü izledi. Tıpkı Pamir gibi.
"Ölmedi benim kızım!"
Ölmek mi? Efsun ölmek ile ilk kez bu kadar yakından tanıştı.
"Ölene kadar sorumlusun gönül bağı kurduğun her şeyden" dedi tilki...
🎶
Bu bölümü yazarken hangi psikolojideydim bilmiyorum ama içten içe bu bölümü yazmaya ihtiyacım varmış gibi hissettim.
Aynı şekilde ilerde Efsun ve Efsa'nın anne ve babasının ölümüne de değineceğim bir bölüm olacak.
Bir sonraki bölüm konserin ilk partı olacak. Bundan sonra doya doya okuyacağınız uzun bölümler gelicek inşallah.
Bir sonraki bölüme kadar kendinize iyi bakın bol öpücükler 😙🤭💗
