Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Newt

Waarom zou Evelynn in vredesnaam zeggen dat ik niet achter Ita aan moet gaan terwijl Minho en Alby zeggen dat ik juist achter haar aan moet gaan. En eigenlijk ben ik het met de jongens eens. Ik ga altijd achter haar aan waarom deze keer dan niet. Ik loop de Wok uit en zie Ita huilend het bos in rennen. Ik ren zo snel mogelijk achter haar aan het bos in. Ze is bang en verward anders zou ze nooit het bos in rennen ik weet het zeker. Ze moet doodsbang zijn. Nog banger dan dat ze eigenlijk voor het bos is. Het zal wel echt heel angstaanjagend zijn dan. Een stekkende pijn in mijn voet laat me vaart minderen waardoor Ita' voorsprong steeds groter wordt. Ik besluit de pijn te negeren en ga weer harder rennen. Waardoor de afstand weer verkleind. Ik zie dat Ita moe begint te worden en begin nog harder naar haar toe te rennen. Ze struikelt en omdat ik haar in zo verre al had in gehaald val ik boven op Tacita. Ze kreunt als ik met mijn volle gewicht boven op haar val. Ik hoor het gekraak van boven en kruip snel van haar af. Ze draait zich voorzichtig om maar ik zie met elke beweging die ze maakt haar gezicht vertrekken.

'Ik vrees dat je een paar ribben hebt gebroken,' ik sta op en loop voorzichtig naar haar toe. Ze zakt door haar armen en kijkt me met een gepijnigde blik aan. 'Kom op ik help je overeind. Je kan ook niet voor altijd op de grond blijven liggen.' Haar zachte hand past perfect in die van mij. Ik help haar voorzichtig overeind en zie bij elke beweging die ze maakt de pijn in haar blik groeien. 'Ik breng je naar de Med-Jacks al zal je daar waarschijnlijk moeten wachten. Waarom rende jij eigenlijk weg?' Ik zie een blik van verdriet in haar ogen maar krijg geen reactie. Natuurlijk niet ze kan niet meer praten. Ik trek haar voorzichtig tegen me aan begraaf mijn hoofd in haar zachte vel rode haren. Ik voel zachtjes tranen op komen en til Ita zo voorzichtig als mogelijk op. 'Het is nu al twee jaar en nog steeds vergeet ik af en toe dat je nooit meer wat terug zal zeggen als ik iets aan je vraag.' Ze knikt zachtjes tegen mijn schouder aan waarna ik haar op één van de behandeltafels neer zet.

'Newt? Ita? Wat doen jullie hier?' vraagt Jeff verbaasd als hij binnen komt gelopen. '

Ik ben op Ita gevallen. Waarschijnlijk heeft ze een paar ribben gebroken en ze ontziet haar linkerbeen misschien kan je daar ook even naar kijken,' som ik op.

'Ita had je zelf er nog wat aan toe te voegen?' vraagt Jeff lachend. Even lijkt ze diep in gedachten maar daarna schudt ze met een glimlach op haar gezicht haar hoofd.

'Kom op ik help je wel,' zeg ik waarna ik haar verder op tafel zetten en haar been languit op de tafel leg. Ze steunt op haar handen waarna Jeff haar been na kijkt.

'Ik denk dat je enkel zwaar gekneusd is hoe lang ontzie je je linkerbeen al?' ze steekt twee vingers op en ik kijk haar verbaasd aan. 'Twee maanden, dagen of jaren?' Ze knikt bij jaren waardoor ik bijna van de zijkant van de tafel af val.

'Twee jaar en je dacht niet laat ik eens langs iemand gaan die naar mijn enkel kan kijken? Heb je een brein Ita?' vraag ik met stomheid geslagen. 'Laat maar.'

'Ga maar liggen dan kijk ik je ribben na.' Ze gaat liggen als ik een rare knik in haar arm opmerk. 'Ik wil dadelijk die arm van je ook nog even na kijken.'

'Gelukkig zag jij het ook. Anders had ik echt gedacht dat ik waanbeelden zag.' En daar zitten we zitten we dan. Jeff is eindelijk klaar met het na kijken van Ita. Haar enkel is niet meer te genezen, haar recht schouder moest gezet worden en ze heeft vijf ribben gekneusd, zwaar gekneusd. Ze is moe en dat zie je aan haar. Haar ogen zakken bijna dicht en Jeff wisselt even een blik met mij.

'Laat haar hier maar slapen. Kunnen wij gaan kijken of Fry nog eten voor ons heeft,' ik knik kijk nog even naar Ita maar die ligt al op de tafel te slapen.