Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Newt

Rue is in mijn armen in slaap gevallen en ik probeer haar zo goed mogelijk vast te houden maar haar schattigheid laat me telkens weer mijn gedachten afdwaling.

'Jeff. Kan je naar haar enkel kijken? Ze zei dat ze er vandaag wat meer last van had dan normaal,' hij knikt en zegt dat ik haar op de behandeltafel moet leggen. Ik leg haar hoofd op mijn schoot en begin haar haar langzaam te vlechten.

'Jullie zijn schattig,' ik kijk hem verbaasd aan om vervolgens weg te kijken en haar haar vast te zetten met het elastiekje dat Rue rond haar arm draagt.

'Wat denk je dat er met haar enkel is?' vraag ik hem om het onderwerp te veranderen terwijl ik de vlecht langs haar hals leg.

'Ze heeft hem overbelast. Ze mag de komende tijd echt op geen enkele voorwaarden rennen. Ik ga twee takken halen om hem te spaken wacht hier,' ik knik dat ik het begrepen heb en leg mijn hand op haar wang.

'You're my girl,' fluister ik haar toe en zie dat Jeff binnen komt gelopen.

'Heb ik iets gemist?' ik schud snel mijn hoofd en zie dat hij twee takken vast heeft ongeveer even groot en stevig. Hij haalt een rol verband uit één van de manden in de hoek en komt naar Rue en mij toe gelopen. 'Ik hoorde wel wat je fluisterde tegen haar. Maar zou je het ook ooit in het echt tegen haar durven zeggen?'

'Ze weet het al. Misschien wist je het nog niet maar we hebben verkering,' hij kijkt op en glimlacht waarna hij haar voet vast pakt. 'Kan ik je ergens mee helpen?'

'Ja, eigenlijk komt heel goed uit. Kan je deze twee stokken aan wederzijde van haar enkel plaatsten en ze er stevig tegen aan drukken?' ik knik en pak de takken aan. Ik plaats ze stevig langs haar enkel en Jeff zorgt er voor dat door middel van het verband ze op hun plek blijven. Ik hoor dat ze een pijnlijk kreetje slaakt en kijk even naar haar gezicht die door de pijn verwrongen is. 'Ik denk dat je haar de komende tijd zal moeten blijven dragen. Ik hoop dat je daar geen probleem in ziet.' Ik schud mijn hoofd en ga met mijn hand over haar been heen. 'Oké dan. Ik laat jullie alleen.' Ik knik naar Jeff en zie dat hij de kamer uit loopt.

'Word wakker, Sleepy head,' ze zucht zachtjes voor ze haar zeegroene ogen opent.

'Ik leef in een droom is het niet?' vraagt ze me zachtjes en komt een beetje overeind. 'Laat maar als dit een droom was zaten wij nu op het strand en had ik geen last van mijn verdomde enkel.' Ik grinnik en druk een kusje op haar wang.

'Gelukkig ben je voor de rest ongedeerd. En alsjeblieft geen jezelf niet te schuld hiervan. Minho wist wat hij deed en ik weet zeker dat op één of andere manier Tommy dat ook deed. Minho beloofde me op de eerste dag dat je zou gaan rennen dat hij je er weer op tijd uit zou krijgen ook al kost hem dat zijn eigen leven. En hoe jammer ik het ook vind, ik denk dat hij zijn belofte iets te letterlijk heeft genomen. Maar wat gaan we er aan veranderen?' Ze weet het antwoord net zo goed als dat ik het verdomde antwoord weet. Maar ik weet ook dat zij op dit moment niemand gaat geloven dat het niet haar schuld is. En dat als de jongens er niet uit komen dat ze dat voor haar gehele leven nog zal blijven doen.

'He's my best friend. He was standing right beside me,' fluistert ze zacht en ik weet dat het haar pijn doet. Waarschijnlijk net zo veel pijn als het mij doet.

'Hij komt wel terug. We weten beide even goed hoe goed Minho de Maze kent. Thomas en hij komen er echt wel uit, levend,' ze knikt zachtjes en legt haar hoofd op mijn schoot. Ik druk een klein kusje op haar oorlel en help haar overeind. Ze drukt haar lippen zachtjes op die van mij en ik weet dat ze het nodig heeft. Ik leg mijn handen op haar armen en trek haar net iets dichter tegen me aan. Haar handen glijden door mijn haren heen en ik glimlach als ik voel dat ze voorzichtig op mijn schoot komt zitten. Ze bijt zachtjes op mijn onderlip en gewillig laat ik haar tong toe in mijn mond. Ze drukt me voorzichtig achterover en ik raak met mijn rug de behandeltafel. Ze plaatst haar benen aan wederzijde van mijn lichaam en ik trek haar iets dichter tegen me aan. Ze ligt op mijn borst en trekt iets terug om even adem te halen. Ze hijgt lichtjes en glimlacht naar me.

'Ik heb het je nooit kunnen zeggen maar oh my je kan echt goed zoenen,' ik begin te lachen en druk vervolgens mijn lippen weer op die van haar. Ze leunt voorover en ik voel haar borst tegen die van mij aankomen. Ze glimlacht tegen mijn lippen aan om vervolgens weer zachtjes op mijn onderlip te bijten. Ik open mijn mond en voel haar tong weer in mijn mond. Ik kus haar zachtjes en gepassioneerd en ze doet bij mij precies hetzelfde. Ze laat me voelen alsof ik in de zevende hemel ben en ik hoop dat ze zich door mij ongeveer hetzelfde voelt. Ze kust me zo zachtaardig dat ik bijna zou gaan denken dat ik van porselein ben gemaakt.

'Ik ben niet van porselein weet je,' fluister ik tussen het zoenen door en alsof ik een beest in haar heb los gemaakt begint ze me wilder te zoenen. Ze zoent me nog altijd gepassioneerd en doet me geen pijn maar oh my ze kust zo veel beter als ze niet zo voorzichtig is. Ik draai ons om en pin haar vast tegen de behandeltafel aan.

'Stoor ik jullie?' ze trekt terug en kijkt langs me naar de gene die ons zojuist heeft gestort. Ik draai me ook om en zie Jeff staan. Misschien niet zo slim om het hier te doen bij de Med-Jacks. Ik help haar overeind om vervolgens toch weer naar Jeff te kijken. 'Ik kwam even een rol verband halen.' Ik loop naar de kast toe, haal er een rol verband uit en gooi het Jeff toe. 'Ik ga weg, sorry dat ik jullie stoorde.'

'Het geeft niet. Misschien is het tijd om eens wat te gaan eten. We hebben de lunch gemist door een stomme Griever,' zegt Rue met een glimlach en wilt op haar voeten gaan staan maar Jeff en ik grijpen net op tijd in. 'Waarom mag ik niet op mijn voeten gaan staan?' Ze is verbaasd dat hoor je aan haar stem.

'Je hebt je enkel overbelast je moet het een beetje tijd geven om te genezen,' beantwoordt Jeff haar vraag voordat ik het doe.

'Maar hoe kom ik dan bij de Wok? Ik heb honger mensen,' ik til haar op als antwoord op haar vraag en begin te lopen naar de Wok waar het avondeten net geserveerd wordt door Frypan zelf. 'Oké dit beantwoord mijn vraag wel.'

'Daar ben ik blij om maar was het wel zo slim om je op mijn rug te zetten? Ik denk namelijk dat we hier nog heel lang staan,' ze lacht zachtjes en legt haar armen rond mijn nek om vervolgens haar hoofd op haar armen te leggen.

'Voor mij is het niet zo erg. Ik val dadelijk gewoon in slaap en jij maakt me wel weer wakker als we vooraan in de rij staan,' glimlacht ze voorzichtig en sluit haar ogen. Ik grinnik zachtjes en zet haar iets beter op mijn rug.

'Ga maar slapen, zoals je al zei maak ik je wel weer wakker als we vooraan in de rij staan. Al moet je niet te veel slapen dadelijk kan je vannacht niet meer slapen. Oh en voor ik het vergeet morgen mag je niet rennen, bevel van de Med-Jacks minstens vijf dagen rust. Daarna kijkt Jeff of Clint in hoeverre je enkel geheeld is.' '

Dus vijf dagen niks anders doen dan naar jou staren vanaf een boom bij de akkers? Dat klinkt niet al te vervelend al vind ik het jammer dat ik niet kan rennen. Ik wil zoeken naar een uitweg. Niet voor mezelf maar voor jou en al die andere Gladers die hierzo wanhopig weg willen. Sorry dat was heel gemeen. Ik voel me gewoon waardeloos nu ik niks kan doen,' fluistert Rue zacht en tilt haar hoofd weer op. 'Dit is zo waardeloos.' Ik grinnik zachtjes en knik dat ze gelijk heeft.

'Op dit moment kan je niks anders doen dan wachten. En hoe verschrikkelijk dat ook is je hebt geen andere keuze,' fluister ik haar toe. 'Newt. Ik ben bang,' ik kijk naar Rue die naast me ligt. Haar ogen staan een groot en bang. Ze komt dichter tegen me aan liggen en ik sla mijn arm om haar heen. Ik druk mijn lippen op haar voorhoofd en ga dichter tegen haar aan liggen.

'Je hoeft niet bang te zijn. Ik ben bij je vergeet dat niet. Ik zal je beschermen tegen alles wat je kwaad wilt doen, Sweetheart. Dat weet je toch hopelijk wel hé?'

'Ja dat weet ik wil maar soms vraag ik me gewoon af wat er allemaal is gebeurd in mijn leven voor de Maze. Misschien haatte ik jou vroeger wel. Maar als dat was gebeurd waarom ben ik dan verliefd geworden op jou. Ik ben nog altijd verliefd op jou. Ik zou het me eigenlijk niet voor kunnen stellen dat ik jou haat. Ik kan amper boos op jou worden, hoe kan ik je dan in vredesnaam haatte?' vraagt ze me zacht en ik zie de twijfel in haar ogen staan. Ze zoekt naar antwoorden. Antwoorden die alleen de Scheppers haar kunnen geven. Maar ik weet dat ze dat toch nooit zullen doen. Ik weet hoe het voelt als je dingen wilt weten die je je niet kan herinneren. De Scheppers namen ons alles af, alles behalve onze naam. Maar klopt dat wel? Rue heet blijkbaar Rue in plaats van Tacita. Hoe zou ik vroeger hebben geheten?