Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Rue/Tacita

Ik word wakker met een vreemd gevoel in mijn buik en open voorzichtig mijn ogen. Newt ligt dicht tegen me aan maar er is was wat anders aan hem. Mijn ogen glijden nogmaals over zijn lichaam het deel dat niet onder de deken ligt dan. Voor zover ik kan zien heeft hij geen kleren aan en als ik met mijn ogen mezelf check zie ik dat voor mij precies hetzelfde geld. De deken trek ik wat meer naar boven zodat het enige wat je ziet mijn hoofd tot schouders is.

'Rue, Newt. Kan ik binnen komen?' ik kijk om naar de deur die gelukkig op dit moment nog dicht is. Maar wat ga ik in vredesnaam doen? Ik bedoel als ik doe alsof ik slaap kan hij zo naar binnen lopen maar als ik reageer verwacht hij denk ik ook dat hij binnen kan komen.

'Nee. Ik ben me aan het omkleden en Newt ligt nog te slapen,' zeg ik snel en werp een blik op Newt die nog altijd ligt te slapen. Ik waag het er op en ga het warme bed uit opzoek naar mijn eigen kleren die verspreid liggen over de kamer. 'Kom straks maar terug!' Roep ik als ik de schaduw onder de deur vandaan zie komen. Ik grijp de dichtstbijzijnde handdoek en ren naar de deur als ik de klink omlaag zie gaan. Ik trek de deur open en schrik als ik Gally zie staan. Mijn grip om de handdoek verstevigd en mijn ogen staan vol van de schrik.

'Dus je maakte geen grapje denk ik,' Gally kleurt langzaam aan rood en ik zie dat bij hem de schrik ook in zijn ogen staat. Ik wil reageren maar ik kijk verbaasd om als ik hoor dat Newt wakker wordt. Zijn ogen glijden over mijn lichaam en ik gebaar hem snel dat hij moet blijven liggen onder de deken. Ik draai me weer om naar Gally. 'Ik ga maar weer eens.'

'Lijkt me een goed idee, bye.' Ik sluit de deur voor zijn neus en draai me weer om naar Newt. Ik laat in de vaart de handdoek bijna vallen en voel Newt' ogen nog altijd op mij.

'Ik veronderstel dat ik precies op tijd wakker ben geworden?' glimlacht Newt. Ik draai mijn rug naar hem toe en ga weer op zoek naar mijn kleren. 'Van mij mag je er ook zo bij blijven lopen hoor. Of zonder die handdoek.' Hij gaat overeind zitten in bed en ik draai me weer naar hem om. Ik loop dichterbij en druk een vlinderkusje op zijn lippen om vervolgens een handdoek die ik onderweg heb op opgeraapt tegen zijn borst aan te duwen terwijl ik de mijne omhoog houd met mijn hand. Ik loop heupwiegend van hem weg en zak door mijn knieën als ik mijn zwarte sportbeha in de hoek van de kamer vind.

'Wie heeft dit ding in vredesnaam in de hoek gegooid?' vraag ik hem en draai me naar Newt om. Hij haalt onschuldig zijn schouders op maar ik zie de ondeugende blik in zijn ogen. Diezelfde blik had hij gisteravond ook in zijn ogen en ik weet nog wel hoe dat is afgelopen. Maar no way dat dat nu gaat gebeuren. Hij komt onder de deken vandaan en slaat de handdoek rond zijn middel. Hij zet wat stappen dichterbij en drukt een kus op mijn wang.

'Ik denk dat ik dat ben geweest. Moet je me maar niet gek maken,' fluistert hij tegen mijn wang aan en slaat zijn handen rond mijn middel. Twee zachte ploffen vullen de kamer en ik weet dat de handdoeken zijn gevallen. 'Je maakt me weer gek.' Zijn lippen nemen een stukje van het huid in mijn nek in zijn mond en ik voel dat hij zuigt. Zijn handen glijden over mijn lichaam en mijn mond valt open als hij en zuigt en in mijn kont knijpt. Ik verberg mijn gezicht in de holte van zijn nek en zak bijna door mijn knieën.

'Ik moet me omkleden. Kom op ik moet zo mijn sectie checken samen met Thomas, Minho, Skyler of Ciarra. Ik vind het best als je me wilt helpen met aankleden maar...' hij kapt me af door zijn lippen op de mijne te drukken als er weer geklopt wordt op de deur.

'Ga weg,' gilt Newt om vervolgens verder te gaan met mij zoenen. Zijn tong vraagt op toestemming en die geef ik hem maar al te graag. Ik knal met mijn rug tegen de muur aan en voel een steek door mijn buik heen gaan. Een steek die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Een zacht kreuntje van de pijn verlaat mijn mond en Newt laat geschrokken mijn lippen los.

'Alles goed met je?' Zijn stem is zacht en bezorgd. Ik leg mijn hand op mijn buik maar zie dat hij het niet opmerkt en nog altijd wacht op mijn antwoord.

'Ja heb gewoon honger en ik wil me aankleden,' verzin ik snel en probeer het vreemde gevoel in mijn onderbuik te vergeten. Een glimlach verschijnt op zijn lippen maar ik zie in zijn ogen dat hij me niet geheel geloofd. Ik kijk even naar hem als hij vervolgens mijn onderbroek voor me gezicht laat bungelen. 'Geef hem terug.' Ik vis mijn onderbroek uit zijn handen en binnen vijf minuten sta ik aangekleed tegenover Newt die het tegenover gestelde van mij is in geslacht en hoeveelheid kleren. 'Ik loop dadelijk deze kamer uit en het maakt me niet uit als je er dan nog steeds zo bij staat als nu.' Ik loop wat dichter naar hem toe en druk zachtjes mijn lippen op de zijne voordat ik de kamer verlaat, de deur open latend.

'Rue kom terug!' gilt hij geschrokken en ik draai me om. Ik zie dat hij bijna achter me aan wilt rennen en wijs even naar zijn lichaam. Waardoor hij weer door krijgt dat hij geen kleren aan heeft en in de opening van de deur staat. Hij is ook zo slim hé. Totaal niet af en toe dan.

'Ik zie je wel bij het ontbijt,' gil ik hem toe en loop naar de Wok om vervolgens bij de rest aan tafel te gaan zitten. Minho, Thomas en Ciarra zitten er al maar Skyler is nergens te bekennen. Minho ziet er vermoeid uit en Thomas maakt de hele tijd grapjes over hem.

'Waarom maak je grapjes over hem? Maak eerder grapjes over Ita die kwam wel erg laat aan tafel zitten. Later dan normaal,' verdedigt Ciarra Minho lachend.

'Waarom zou hij mij in vredesnaam moeten hebben? Ik zat gevangen in de greep van een Newt en toen had ik zin om te douchen dus,' ik steek mijn tong naar haar uit en lach.

'En toen ik je kwam halen riep hij dat ik weg moest gaan. Hoe verklaar je dat?' vraagt Minho die blijkbaar meer energie heeft dan dat er uit ziet. Beter was hij gewoon doodmoe geweest. 'Hij was zich aan het omkleden,' zeg ik lachend en glip met één hand naar mijn buik. Niemand lijkt het te merken en het gesprek gaat gewoon verder ook al lijkt het wel alsof ze mij alleen maar vragen kunnen stellen. Ik heb toch ook recht op een privé leven. 'En waar was jij op dat moment?' gaat Thomas door op de vraag van Minho.

'Ik was het bed op aan het maken,' reageer ik snel misschien iets te snel maar kom op het zijn jongens die enige waar ik voor hoef te vrezen dat ze het opmerkte is Ciarra. Maar die zit ergens in de zevende hemel met haar gedachten dus die laat ik maar lekker begaan.

'Waarom maak jij in vredesnaam een bed op terwijl hij zich aan het omkleden is?' vraagt Minho lachend als Newt ook binnen komt gelopen. 'Newt, waarom was zij het bed op aan het maken terwijl jij je om aan het kleden was?' Hij gaat naast me zitten en kijkt me even vragend aan. Natuurlijk weet hij niet hoe te reageren, hij was niet bij alles wat ik zei.

'Waarom wroet je eigenlijk in ons privéleven?' kaatst hij terug. Men soms wou ik dat ik zijn hersens had. Waarom ben ik eigenlijk niet op dat antwoord gekomen? Maar voordat ik verder na kan denken laat de Box weten dat hij er aan komt met een Greenie. Met zijn alle rennen we naar de Box die vervolgens wordt open gemaakt door Newt en Gally waarna Newt er inspringt gevolgd door mij. Ik kijk verbaasd naar het bewusteloze meisje en zak op mijn knieën naast haar om haar hartslag te checken terwijl Newt nog altijd verbaasd lijkt over het feit dat ze een meisje is. 'Rue? Leeft ze nog?' Ik kijk om naar Newt en knik.

'Ik ken jou van iets,' fluister ik zachtjes naar het meisje en hijs haar samen met Newt overeind. Ik voel de blik van Newt op mij branden maar focus me geheel op het meisje dat aan mijn schouder hangt. Ze komt me zo bekent voor maar op dit moment kan ik haar niet goed plaatsen. Het bruine haar hangt sluik langs haar gezicht en ik schrik als ze opeens haar ogen opent en Thomas naam zegt. Ik zie dezelfde geschrokken blik in de ogen van Newt als we haar vervolgens er samen uit helpen. 'Wat is dit briefje?' Fluister ik zacht tegen mezelf als ik een propje in de hand van het meisje zie zitten. Met mijn vingers vis ik hem uit haar greep als ik vervolgens samen met Newt het meisje omhoog duw. Met trillende handen maak ik het briefje open en mijn ogen vliegen vliegensvlug over de worden die er op zijn geschreven;

You will regret the mistakes that you made Rue. But don't forget; she's the last one. Ever!

Mijn handen beginnen nog heviger te trillen en verschillende tranen voel ik op komen achter mijn ogen maar ik weet dat ik me sterk zal houden. Daar ben ik sterk genoeg voor. En daarbij is het onmogelijk voor mij om me niet sterk te houden. Als ik in tranen uit zou barsten zou ik dat op een plek doen waar ik alleen was maar niemand is hier in de Glade ooit alleen. Je vrienden zullen er altijd voor je zijn. En zelfs de mensen die je niet mag zullen er voor je zijn als je door een moeilijke tijd heen gaat. Iedereen is er voor je. Altijd.