Without a Word ft. The Maze Runner

"With..."

Newt

Het is al zeven jaar geleden maar ik denk nog altijd alleen maar aan Rue. Thomas, Minho, Gally en Frypan. Allemaal zeggen ze dat ik door moet gaan met mijn leven. Maar ze begrijpen niet dat Rue mijn leven was. Ik zal haar zeegroene ogen niet meer zien. Mijn handen zal ik niet meer door haar prachtige rode haren halen. En dit alles is de schuld van de shucking Wicked-Medewerkers. Ze zouden gestraft moeten worden wegens moord. Niet alleen de moord op Rue maar ook op die van Chuck en alle andere Gladers die tijdens die vervloekte proeven zijn omgekomen. Ze hadden die proeven nooit moeten maken. Door die proeven ben ik Rue alias de liefde van mijn leven verloren. Ik wil niet leven, niet zoals dit. Ik ben een wrak omdat ik te veel om Rue gaf. Mijn leven is verpest door Wicked. De dingen die we vroeger hebben mee gemaakt kan ik me niet herinneren. Het enige wat ik me kan herinneren is onze tijd in de Maze. En niet dat dat geen leuke tijden waren maar er zijn ook zoveel verschrikkelijke dingen gebeurd daar. Eigenlijk is het meeste wat daar gebeurd is verschrikkelijk. Toen Rue dood ging is niet alleen zij gestorven. Mijn ziel is gestorven en ook Tommy/Anita. Ik zal nooit weten of het een meisje of een jongen was. Ik voel haar nog altijd in mijn armen. Haar huid die afkoelde tegen die van mij aan. Haar zeegroene ogen dof, levenloos en zonder enige sparkeling. Ik hield van die sparkeling.

'Newt. Kom je? We gaan,' ik draai me om naar de deur en weet dat Thomas aan de andere kant staat. De witte blouse op mijn beige broek. Ze hangen nog altijd aan mijn deur. Ik heb alleen maar een wijde jogginsbroek aan. De deur wordt open getrokken en Thomas kijkt me hoofdschuddend aan. Ik weet wat hij denkt. Hij denkt dat ik weer verder moet gaan met leven maar in feiten heb ik geen leven meer. Rue is dood en zo ook mijn ziel. 'Kom op. Sta op van dat bed, trek die kleren aan en ga met ons mee. Er zijn bijna helemaal geen  feesten hier. Dit is eens in het jaar. Ik weet zeker dat Ita je niet zo had willen zien lijden.'

'Die is er niet hé,' mompel ik cynisch en kijk naar de kleren die aan mijn deur hangen. Ik weet dat hij gelijk heeft. Rue had dit niet gewild. Rue had geen van dit alles gewild. Het enige wat ze echt gewild had was samen met mij ons kindje opvoeden. Ik zou er alles aan doen om weer bij haar te kunnen zijn. Ik zou zelfs dood willen gaan om bij haar te zijn. Eén keer heb ik het geprobeerd. Zelfmoord plegen. Maar Thomas kwam binnen gerend en heeft mijn levenloze leven gered. Ik was liever toen dood gegaan. Maar ja sinds die dag lig ik dus op bed met alleen een jogginsbroek aan terwijl ik aan Rue aan het denken ben. 

'Newt...' hij zucht en komt naast me op het bed zitten. Hij kijkt me bezorgd aan.

'Ik ga niet mee naar het feest Tommy. Het liefst ga ik nu gewoon ter plekke dood,' mompel ik en haal een hand door mijn blonde haar heen. Hij zucht en kijkt me met pijn en bezorgdheid in zijn ogen aan. 'Als je ooit zoiets voor iemand gevoeld zou hebben Tommy. Dan begrijp je mijn reactie. Ze was de liefde van mijn leven en mijn gehele leven.'

'Het is waar ik weet niet hoe het voelt. Maar ik kende Ita goed genoeg om te weten dat ze jou veel meer gunt. Ze wilt dat je vrolijk bent en  verder gaat met je leven. Ik weet dat zij jou leven was en de liefde van je leven maar je moet haar een keer vergeten. En die keer is vanavond kom op je bent vierentwintig. Sta op van dit bed, neem een douch kleed je om. Scheer je en ga met Minho, Gally, Fry en mij mee naar dat feest. Kom op er zullen daar zo veel leuke meisjes zijn geef het een kans en vergeet Ita voor één avond. Dat had ze gewild geloof me. Ze wilt wat het beste voor jou is.' Ik kijk hem aan wetend dat hij gelijk heeft.

'Ik wil het niet Tommy. Ik wil gewoon bij haar zijn. Dus ik weet dat het moeilijk voor je zal zijn maar Please Tommy Please. If you have ever been my friend than kill me,' zeg ik en zie dat de pijn in zijn ogen alleen maar groeit. Hij wilt me niet vermoorden maar ik wil het.

'Als dat de prijs is die ik moet betalen om jou vriend te mogen zijn. Newt dan... dan zal ik nooit een echte vriend van jou zijn,' is het laatste wat hij zegt voor hij weg gaat en de kamer verlaat mij alleen achterlatend vol van herinneringen. Een pistool ligt in mijn bovenste laadje dus sta ik op en loop met kleine passen in de richting van het pistool. Ik plaats hem op mijn slaap en wil de trekker over halen als er een stem zachtjes in mijn hoofd zegt dat ik het niet moet doen. Dat ik naar Thomas moet luisteren dus leg ik het pistool weer weg, neem een douch, scheer mezelf , kleed me aan en vertrek naar beneden waar Thomas, Minho, Frypan en Gally verbaasd naar me om kijken. De jongens krijgen spontaan een glimlach op hun gezicht als we vervolgens met zijn vieren naar het feest toe lopen. En voor het eerst in zeven jaar voel ik weer dat ik leef. Maar die hele avond ben ik Rue voor geen seconden vergeten.