Without a Word ft. The Maze Runner

"Without..."

Rue/ Tacita

'Rue! Je moet me helpen ze willen me naar Group B sturen,' ik ren naar Vanessa toe en grijp haar vast zo snel als ik haar zie. 'Ik wil met jou mee naar Group A.'

'Vanessa de enige reden dat ik naar Group A word gestuurd is omdat ik een fout ben begaan. Ik heb iets gedaan dat ik nooit van mijn leven had mogen doen. We zullen elkaar echt wel weer vinden. Of je nou in Group B zit of bij mij in Group A. Ik zal mijn zusje altijd herkennen, dat weet je toch Vanessa? Ik ga naar Group A omdat ik Sam wilde helpen. Het voelt raar om hem bij die naam te noemen. Hij heet Newt nu en ik zal ook een andere naam krijgen net als jij. Ik weet jou naam al. Jij gaat de naam Esmee. Ik heb het op gezocht en het betekend geliefde. Jij zal de persoon worden in de B Group die Newt is in de A Group. Hij is zo anders dan dat hij hier was. Veel... veel opener. Hij vertelt het Alby als hem wat dwars zit en hij het lijkt wel alsof hij alles nu anders doet dan toen. Misschien was het een goed iets voor hem om de Maze ingestuurd te worden. Al ben ik wel blij dat we voor dat hij gestuurd werd van Immuniteit konden ruilen. Nu is hij immuun en ik niet.'

'Je mag geen Crank worden Rue! Dat mag echt niet. Ik kan niet zonder jou je bent mijn zus, Rue. Mama en Papa houden van je,' fluistert de kleine twaalfjarige brunette met dikke tranen in haar kleine fel groene ogen.

'En ook van jou. Je bent één van die twee procent van de mensen met groene ogen hier op de wereld. En geloof me die twee procent zal nu wel gesloken zijn. Je bent zeldzaam. Ik niet. Ik met mijn parelwitte huid, bloedrode haren en zeegroene ogen zal nooit speciaal zijn. Al zit er wel een verhaal achter mijn leven hier op aarde,' glimlach ik haar toe en neem haar in mijn armen.

'Vertel je me het verhaal? Nog één keer? Alsjeblieft?' Ik knik met een glimlach.

'Lang geleden nu zo'n veertien jaar geleden. Leefde ik daarboven je weet wel waar alle andere engelen zijn en werken. Maar ik had drie zussen. Drie zussen die mij helemaal niet mochten; Angelina, Valentine en Evelynn. Zoals ik al zei mochten ze me niet zo. En toen kwam de dag die ik altijd al vreesde. Valentine was zo boos op me geworden dat ze me van de rand af heeft geduwd. De engelenpoort door richting de aarde om nooit meer terug te keren. Ik ben een gevallen engel zie je. Daarom voelen mensen altijd de drang om het juiste te doen in mijn buurt. Iedereen behalve deze vervloekte mensen van Wicked. De duivel heeft hun in zijn macht weet je. En ik heb medelijden met hun. Iedere dag opnieuw. Het is een gevecht met de duivel die ik niet kan winnen. Annabel zijn dochter. Ze is hier ook. Je kent haar wel. Ze is één van de favoriete van de Wicked medewerkers. En van Ava Paige natuurlijk. Ik heb haar nooit gemogen en zij mij ook niet. En dat terwijl een engel eigenlijk iedereen aardig hoort te vinden hoe slecht en verrot ze van binnen ook mogen zijn. Maar doordat ik het juiste wilde doen. Moest doen zelfs word ik gestraft. Gestraft door Ava Paige ze zal mij in dezelfde groep zetten als dat de gene zit die ik wilde helpen. Ik ken Sam al langer dan dat Wicked hem weg heeft gesleurd bij zijn "ouders". Hij is ook een gevallen engel. Vroeger daarboven was hij zelfs mijn beste vriend. We deden alles samen en ik hoop ergens dat ik diezelfde band zal krijgen met Newt. Hij is één en dezelfde persoon maar hij is zo anders nu. We zijn allemaal anders als we daar eenmaal zijn weet je. We zullen een bestaan opbouwen. Vrienden maken. Vijanden en dingen mee maken die niemand ooit zou kunnen begrijpen. Misschien vinden we zelfs een vriendje. Al zal dat voor mij makkelijker gaan dan voor jou. Jij gaat naar Group B de groep voor de meiden. Ik ga naar Group A de jongensgroep. Niet dat het veel uitmaakt. Vanessa onthoud dat er altijd mensen zullen zijn die je niet mag en er zullen ook altijd mensen zijn die je wel mag. Maar wees altijd aardig hoe moeilijk het ook is. Je zult met ze moeten leven misschien een paar dagen, een maand of misschien zelfs jaren. En denk altijd aan wat ik je heb geleerd...'

'Houdt je vrienden dichtbij maar je vijanden nog dichterbij. Je weet maar nooit wie er een mes in je rug steekt en wanneer het is gebeurt is er geen weg meer terug,' ik glimlach naar Vanessa en veeg met mijn vinger de traan van haar wang af.

'Ik weet niet wanneer we elkaar weer zien. En ik weet niet of ik dan nog kan praten. Ik had een droom weet je. Een droom waarin een jongen genaamd Gally mijn ademsappel besneed. Niet helemaal door waardoor ik bleef leven. Maar diep genoeg om mijn stembanden door te snijden. Hij vervaagde wel snel en veranderde in Evelynn die me vertelde dat ik mijn stem weer terug zou krijgen als de gene waarvan ik met mijn gehele hart houd me zijn liefde zou bekennen. Er zou daarna eerst nog een hoop moeten gebeuren maar ik zou het weten zodra ik van mijn medicijnen af ben kan ik weer praten. Maar ik weet niet op wie ik verliefd zou moeten worden Vanessa. Ik weet het niet. In feiten weet ik niks over wat ze me vertelde alleen dat het zou gebeuren in de Glade bij Group A,' het kleine meisje kijkt me gefascineerd aan en ik ga even met mijn hand door haar haar heen. 'En nu naar bed jij kleine opdonder, ik heb geen zin in gezeur van de mensen hier. Ik zal tot vanavond laat hun hersens moeten bestuderen vrees ik. Dus als ik je niet meer zie Vanessa dan wens ik je veel succes in bij Group B. Word geen Renster maar kies iets wat in de Glade gebeurt. Ik denk persoonlijk dat tuinierster wel wat voor jou is. Ik vrees dat ik na of zelfs tijdens mijn dienst wordt opgeroepen voor de overtocht. Je redt je wel. En als je je ooit alleen voelt heeft Teresa me belooft om voor je te zorgen. Je bent in goede handen bij haar en trouwens anders is Thomas er nog om je te helpen. Of hoe noem je hem altijd: Tommy? Volgens mij gaat hij die naam door nog iemand anders krijgen.' Ze glimlacht en slaat haar armen rond mijn nek als ik merk dat die glimlach nep was en ze het liefste wil gaan huilen.

'Ze mogen je niet weg nemen. Ze haalde me al weg bij mijn ouders. Hoe kunnen mensen dit ooit doen Rue? Hoe kan het dat ze zich niet slecht voelen over wat ze die onschuldige kinderen aandoen. En waarom moeten wij ze in vredesnaam hier mee helpen en waarom blijven ze maar zeggen dat Wicked goed is? Wicked is niet goed. Iedereen hier weet het maar altijd het laatste wat je te horen krijgt voordat je naar de Glade wordt gebracht is dat Wicked goed is,' ze huilt met lange uithalen.

'Ik weet het niet Vanessa. Als ik het wist had ik het je allang vertelt dat weet je toch. Ik zou nooit tegen je liegen en al helemaal niet over zoiets. Beloof me dat je naar Thomas of Teresa gaat als je bang bent. Ze zijn twee van de lievelingetjes, best een slimme zet eigenlijk de lievelingetjes gaan er alleen op het einde of gewoon nooit in. Wees moedig Vanessa maar laat niemand zien dat je bang bent vanbinnen,' ze knikt moedig en ik voel dat e mensen van Wicked de hoek om komen gelopen.

'Rue Samara Blue het is tijd om te gaan. Je hebt vijf minuten om afscheid te nemen van iedereen die je nog gedag wilt zeggen,' ik knik kus Vanessa gedag en ga haastig op zoek naar Thomas en Teresa met wie ik mijn avonddienst eigenlijk zou draaien.

'Het is zover hé? Je gaat de Glade in bij Group A,' ik knik naar Teresa en voel haar armen om mijn heen. 'Ik zal voor Vanessa zorgen dat beloof ik je ook al zal je het je dadelijk waarschijnlijk niet meer kunnen herinneren. Ik zal het doen.'

'Bedankt Teresa,' ze knikt met een glimlach en laat me vervolgens los. Ik loop naar Thomas toe en geef hem nog één laatste knuffel voordat ik moet gaan.

'ZORG GOED VOOR JEZELF EN VOOR SAM JE WEET NIET WAAR HIJ TOE INSTAAT IS RUE,' gilt Thomas me achterna als ik ruw word weggetrokken bij mijn vrienden. Ik word één of andere witte kamer in geduwd en struikel waardoor ik languit op een witte behandeltafel kom te liggen.

'Wicked is Goed... Tacita.' Een spuit in mijn arm doet me mijn wil verliezen en als een lappenpop lig ik weerloos op de behandeltafel. Ik word opgetild en zie die akelige buis met water dichterbij komen. Het gevoel als ik verdrink volgt en ik zie aan de andere kant van het glas Thomas en Teresa staan. Ik sluit mijn ogen verlies mijn bewustzijn en als ik eindelijk weer wakker word lig ik in een metalen kubus zonder enig besef van tijd of waar dan ook van. Ik weet niks meer. Geen naam, geen ouders niks. Mijn hoofd is zo leeg als wat. Ik zak in elkaar door een steek door mijn hart en zie een potje met medicijnen in de het hoekje staan. Overal om me heen staan dozen met voorraden. Ik neem één pil en zodra ik hem doorslik zijn de steken over. Ik kijk om me heen hoor het gemekker van een geit en draai me verschrikt om naar die doos. Ik open hem langzaam maar zie te laat dat er een slang op de doos lag. Hij springt er vanaf bijt me in mijn arm en valt vervolgens door de tralies naar beneden. Ik gil het uit van de pijn die door mijn arm schiet en hijg gelijk. Die slang was giftig zonder twijfel. Ik voel het gif in mijn aderen zich verspreiden naar iedere plek van mijn lichaam dat hij maar kan vinden als hij vervolgens zwart word voor mijn ogen en ik in een lege niks val...