မှုခင်း စိတ်ပညာရှင် ( translation novel)

မှုခင်းစိတ်ပညာရှင်(၁၇)

ယုံကြည်မှုနှင့် ပတ်သက်၍ လင်းချန်ပြောလာတာ သည်တစ်ခါနှင့်ဆို ဒုတိယအကြိမ်ရှိပြီ။ ပြီးတော့ ရှင်းကုန်းလျန်ရဲ့ အတွေးကလည်း “ဟုတ်တယ်လေ..ယုံတယ်...ဘာဖြစ်သလဲပေါ့”

သို့သော် မပြောရ မည့် စကားတွေနဲ့ မဖြေသင့်သည့်မေးခွန်းတွေဆိုတာကလည်း ရှိသေးသည်မဟုတ်လား။

“ယုံတော့..ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ဟု  ကုန်းလျန်က မေးသည်။
“ဟိုစာကို မှတ်မိသေးလား”
“မှတ်မိတယ်”
“ရန်ကျွင်းရေးထားတဲ့ စာထဲမှာ...ချစ်ရသူရေ နောက်ဆုံးတော့ သေခြင်းတရားကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရင်ဆိုင်နိုင်ခဲ့ပြီ........နောက်ဆုံးတော့ လို့ပြောထားတယ်ဗျာ”

လင်းချန်က ကုန်းလျန်ကို အေးစက်စက်ကြည့်ပြီး
“စဉ်းစားပြပါဦး........နောက်ဆုံးတော့ ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ်လိုအချိန်မှာ သုံးမလဲ”
“အာ.......နောက်ဆုံးတော့ ငါကျောက်ပုစွန် စားရပြီကွ....ဘီယာအေးအေးလေး နောက်ဆုံးတော့ သောက်ရပြီပဲ...”
“သိသာပါတယ်...ပြီးဆုံးသွားတဲ့ ကိစ္စတစ်ခု...လုပ်လို့ ပြီးသွားတဲ့ အလုပ်တစ်ခု...သို့မဟုတ်.. ပြီးသလောက် ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာမှ သုံးကြတာ..”

ကုန်းလျန်က လင်းချန်ဆိုလိုချင်တာကို နားလည်သည့်အတွက် ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
စာရေးနေတုန်းကတည်းက ရန်ကျွင်းဟာ သေဖို့ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တယ်ဆိုလျှင်တောင် ပန်းခြံက အမှု၏ လက်သည်က သူမ ပါလို့ မဆိုလိုနေဘူး။ အမှုနှစ်ခုကြားမှာ ချက်ကျလက်ကျ ချိတ်ဆက်မှု ဆိုသည်ကလည်း မရှိနေပါ။ အချိန်အတော်ကြာ စဉ်းစားပြီးနောက်မှာတော့ ကုန်းလျန်အတွက် ဖြစ်နိုင်ချေဟာ တစ်ခုပဲ ပေါ်လာပါသည်။

*** သူမက အဲ့စာရေးဖို့ကို ဖိအားပေးခံခဲ့ရတာများလား ***

လင်းချန်က ငြင်းဆန်သည်။
“ပြောသူနာမ်စား သုံးပြီးရေးထားတာ.....သူမက စာရေးရင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် အရမ်းသတိထားတတ်တဲ့ လူမျိုး.....”
လင်းချန်၏ အသံဟာ ထူးဆန်းစွာပဲ အတိတ်မှာနှစ်မြှုပ်သွားသကဲ့သို့ နူးညံ့သိမ်မွေ့လာသည်။

“သူမ မသေခင်မှာ ကျွန်တော့်ကို ပို့ထားခဲ့တဲ့စာတွေမှ အများကြီး...ကဗျာရေးထားတဲ့စာနဲ့ တစ်ခြား စာတွေ ရေးပုံရေးနည်းက အတူတူပဲ.....သူမသာ အကျပ်ကိုင်ခံရတာဆိုရင် ကြောက်လန့်နေတာနဲ့ စာတွေက အမှားမှား အယွင်းယွင်း ဖြစ်နေမှာ..ဒါပေမယ့် အခုစာမှာ သူမရဲ့ ပုံစံနဲ့လွဲချော်နေတာမျိုး မတွေ့ရဘူး..”