ALABORA
Annesinin ölümünün ardından, babasıyla İstanbul'a taşınan bir genç kızın hikayesi...
Yeni bir okul, yeni arkadaşlar, yeni bir şehir...
Bunlar Yağmur için hiçbir şey ifade etmiyordu. Tek istediği annesi ve onun sıcaklığıydı. Yalnızlığın için...
Epey uzun bir bölüm oldu. Dilerseniz ara vererek okuyabilirsiniz.
Oy ve yorumları unutmayın, lütfeeen :)
KEYİFLE OKUYUN! Düşüncelerinizi merak ediyorum, merak duygusu nasıl ve ileride neler olacağını tahmin ediyorsunuz?
Mesajların sahibi kim? Notun ve neşteri ona kim göndermiş olabilir?
Yağmur:
16. 10. 2022
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9. BÖLÜM
SEVGİNİN FEDAKÂRLIĞI
İblisim tehlikeli gözlerini üzerimde gezdirdi, bir süre sonra yanımdaki adama küçümseyici bir şekilde baktığında öfkelendiği belli oluyordu.
Sustum. Söyleyecek hiçbir şeyi olmadığımdan değildi susmamın nedeni, ne söylerse söyleyeyim geçmişi asla değiştiremeyeceğini bildiğimden pes ederek susmuştum.
Onu en son demir parmaklarının ardında karşılaştığımdan beri ilk kez şimdi iki buçuk ay sonra görmüştüm. Bir gün tekrar göreceğimi bilsem dahi böyle yakın bir tarihte olacağını bilmiyordum. Onu tıktığım cehennemi olan hapishanesinden çıkmıştı, babası siyasetin içinde önemli isimlerdendi ve oğlunun itibarını elbette kurtarmıştı; keşke önce oğlunu yetiştirmeyi öğrenseydi.
Bir an buz kesilmiştim, saniyeler daha ağır bir çekimde ilerliyormuş gibi akmaya devam ettiğinde nefesimi nefessiz kalana kadar tutum.
Korkuyordum. Deliler gibi korkuyordum.
Parmaklarım Demirkan'ın kolunu öyle sıktı ki o beni sıkıca kolumdan tutup destekleyerek asansörden çıkarmamış olsaydı, orada öylece duracağımı biliyordum. İblisimin omzu omzuma değdiğinde bana başını eğerek selam verdi.
Güçsüz görünmek istemiyordum ama onunla karşılaşacak hiç gücüm yoktu. Bir gün bugünün geleceğini biliyordum ama bugün değil. Böyle bedbaht olduğum bir günün gecesinde iblisim ile karşılaşacak ne kadar büyük günahlar işlemiş olmalıydım diye düşündüğümde, günahlarımın sayısı ipin üzerinde dizilerek bana bakıyordu. Ben ne zaman cennettin kapısına gittiysem orada işlediğim günahlar yüzünden alınmadım, ne zaman cehennemin kapısına gittiysem orada sevaplarımdan dolayı geri çevrildim. İşte bu yüzden kaybolmuş her ruh gibi arafta kendi geleceğimi bekliyorum. Bir adım ileri atarsam cennette ilerleyeceğim, bir adım geri atarsam ise tanıdık is kokulu cehenneme gireceğim.
Demirkan beni zorla yürütmeye çalışıyordu, ona odaklanamıyordum; gözlerim kapanan asansörde dimdik ayakta durarak hiç çekinmeden yüzüme bakarak gülümseyen iblisimdeydi. Onun böyle gülümsemesinin anlamı daha sonra görüşeceğiz demekti.
