ALABORA
Annesinin ölümünün ardından, babasıyla İstanbul'a taşınan bir genç kızın hikayesi...
Yeni bir okul, yeni arkadaşlar, yeni bir şehir...
Bunlar Yağmur için hiçbir şey ifade etmiyordu. Tek istediği annesi ve onun sıcaklığıydı. Yalnızlığın için...
Lütfen, oy ve yorumları unutmayın. Emeğimin size ulaştığını görmek istiyorum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
7. BÖLÜM
SIRLARIN İÇİNDEKİ KELEBEK
''Demirkan?'' diye fısıldadım.
Hande şaşkınlıkla oğluna odaklandı. ''Tanışıyor musunuz?''
Hemen aceleyle araya girdim. Başımı salladım.
''Evet.''
Sesim gereğinden yüksek çıkmıştı, babam kuşkuyla bana baktı. Sonra daha sakin olmaya gayret ettim.
Sözlerimin altını daha da doldurmam gerekiyordu, açıkladım. ''Aynı okuldayız, bugün tanıştık.''
''Bu harika bir haber!'' Hande neşeyle şakıdı.
Babam ayakta durmaktan sıkılmış olacak ki hemen karşıma oturdu, sevgilisi de yanında yerini aldı. Demirkan'ın kehribar gözleri üzerimdeydi, yüz ifadesinden bir şey anlayamıyordum ama babama doğru baktığında dişlerini sıktığını, yanaklarının içeriye doğru çökmesiyle birlikte çenesinin gerilmesinden sinirli olduğu her halinden belliydi. Demirkan yanıma geçip oturduğunda bir süre aramızda sessiz bir gerginlik oluştu.
Hande herkesin içini okumuş gibi gerginliği yumuşatmaya gayret ederken bir sohbet açma derdine girdi. ''Buranın kırmızı eti güzeldir,'' dedi. Önündeki görkemli menüye bakarak iç çekti. ''Şarapla birlikte muhteşem bir ikili oluyor.''
Babam ve sevgilisi bir süre yemeklerle ilgili gereksiz muhabbet ettiler. Kalbimin sızısı her yeri kapladığında kollarımı göğsümde kendime doladım. Demirkan her hareketime dikkat ediyordu ama inatla ona bakmamaya çalışıyordum. Garson bir kız yanımıza gelip siparişlerimizi aldı. Yemek siparişlerimi verdik.
''Demirkan,'' dedi babam bir süre sonra. ''Adın bu değil mi?''
Ne kadar gereksiz bir soruydu öyle! Demirkan sandalyesinde geriye yaslanıp etrafa umursamazca bakarken kendisinden bahsedilince babama gözlerini çevirmek zorunda kaldı. ''Evet.''
''Güzel bir ad.'' Daha sonra bana bakarak, 'Tanıştığınızı bilmiyordum,'' dedi. Daha sonra Hande'ye gözünü çevirdi. ''Özgür neden gelmedi?''
''Şey,'' dedi Hande ne diyeceğini bilemeksizin. ''Özgür katılmak istemedi, biraz huysuzluk yapmış olabilir ama seninle tanışacağına eminim.''
Yutkunarak Hande'ye baktım. Hande birden konuyu değiştirerek şirketle ilgili bazı teorik bilgiler vermeye başladığında babamla olan konuşmalarına odaklanmak yerine kafamı çevirip köprünün ışıklarını izlemeye koyuldum. Demirkan'ın gözleri üzerimde hissetmeye başlamıştım, birden kulağımda nefesini hissettiğimde irkilip ona baktım.
