ALABORA
Annesinin ölümünün ardından, babasıyla İstanbul'a taşınan bir genç kızın hikayesi...
Yeni bir okul, yeni arkadaşlar, yeni bir şehir...
Bunlar Yağmur için hiçbir şey ifade etmiyordu. Tek istediği annesi ve onun sıcaklığıydı. Yalnızlığın için...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19. 12. 2022
Profilimde yeni başladığım fantastik türde olan kitabıma hepinizi beklerim. ALABORA'DAN SONRA YENİDEN WATTPAD'E GELECEĞİMİ SÖYLEMİŞTİM. :)
MAHLUKLAR VE ADAMLAR - UMAİ
A L A B O R A
FİNAL
22. BÖLÜM: YÜZLEŞME
Ne demiş Lacon: Yeniden başlamak için, öncekini parçalamanız gerekir. Parçaladım geçmişi, tuzla buz oldu. Yeniden kurmak için tekrar geçmişin kapısını çaldım ama orada yoktu.
Hatırlıyorum da geçmişte de kendimi hiçbir yere ait hissetmezdim. İnsan kendini ait hissetmediği her yere yabancıydı; kıta ya da ülke hiç fark etmez. Ait hissetmem için öncelikle yalancıları ortaya çıkarmalıydım; çünkü her bir yalancı, hayatımın yabancısıydı aslında.
Hıçkıra hıçkıra arayıp durduğum gerçek, bir elin parmağını geçmezdi ama şimdi birçok gerçek vardı ve ben bunları düşünemiyordum bile çünkü bana inanılmaz derecede acı veriyordu.
Demirkan'ın hikâyesini ondan duymuştum, bana güvenip anlatmıştı ama en önemli detayları benden saklaması ve her şeyi duymama rağmen hiçbir açıklama bana yapmaması onu haksız çıkartıyordu.
Gökçe'nin yanına gidip çantamı aldım. Gökçe benim darmadağınık halimi gördüğünde şaşırdı, bir sürü soru sordu ve ben sadece ağladığımda ayağa kalktı. Mekândan koşarak uzaklaştım, koşabildiğim kadar koştum. Nefesim tıkandığında dizlerime tutundum ve kendimi ayağa kaldırmayı başardım. Taksiye bindiğimde gözyaşlarım akmaya devam ediyordu.
Gittiğim ev bile bana ait değildi. Bütün bunlar bana şaka gibi geliyordu. Eve vardığımda odama geçtim ve kapıyı kilitleyip yatağıma uzanıp bütün gece boşluğu izledim. Düşündüm, düşündüm, düşündüm... Bana yalan söylemişti, bana öyle içten davranmıştı ki ben ondan şüphelenmemiştim ama kahretsin, iblisim haklıydı. Berk bana kendi şeytanlıklarını öğretti, en zayıf olan noktamı bildiğinden tüm bunları yaşayacağımı tahmin ederek daha zevk aldı. Gecenin sonunda yalnızdım.
Mesajlar. Evimi gözleyen gizli biri. Neşter ve fotoğraflar. Demirkan'ın, İzmir'de beni çektiği fotoğraflardı onlar. Kar maskeli adam. Silah. Takip.
Tüm bunların içinde olan Demirkan... Kız kardeşinden şüphelenmişti. Özge'den bahsetmişti. Zihnimde her şey yerli yerinde oturuyordu.
Demirkan kahrolası intikamından dolayı benimle yakınlaşmış olmalıydı. Kar maskeli adam, o değildi; çünkü kız kardeşinden hesap sormuştu. Kimseye güvenmiyordum ama yine de içten içe onun olmadığını biliyordum. Bu işi kendim bitirecektim. Madem intikam almak istediler, onlara istedikleri gibi yardımcı olacaktım ama beklemedikleri şey benim oyunum olacaktı.
