SERENDIPITY

•19.BÖLÜM•

" Bölüm şarkısı : Cem adrian - kül "

02/06/2022

___________________________________________

Gökdeniz yoktu ...
Neredeyse tam bir saattir her yere bakmıştık. Hep beraber,
ağlamaktan artık gözlerim etrafı buğulu görmeye başlamıştı. Nerdeydi bu çocuk sadece bir kaç dakika görmemiştim ne olucaktı ya ona bir şey olursa napardım ben , aklıma gelen ihtimal ile nefesim kesildi ayakta duramadım . Olduğum yere doğru eğilecekken bir kol beni tutmuş ve dik durmamı sağlamıştı.

" Ayşegül hanım iyimisiniz ? " Kolumdan tutan kişiye baktığımda Volkan bey olduğunu gördüm. Sorduğu soruya cevap beklercesine yüzüme bakıyordu.

Konuşmaya hiç mecalim yoktu gözlerim kararıyordu sürekli oda bunu anlamış olucakki az önce beraber oturduğumuz minderlerin yanına getirmişti beni.

" Siz burda oturun ben su alıp geliyorum " dedi beni mindere oturturken . Tam kalkacağım sırada " lütfen ayağa kalkmayın Ayşegül hanım bayılıcaksınız yoksa , ben bir su alıp hemen geliyorum "
Bana gözleriyle oturmamı işaret ederken oda gitmişti su getirmeye .

Nereye giderdi bu çocuk , sadece yarım saat bakmamıştım. Nereye giderdi Allah benim belamı versindi keşke kalkmasaydım o masadan , o muhabbetleri dinleseydim de gözümü bir an oğlumdan ayırmasaydım.
Ya ona bir şey olursa napardım bem daha bana bir kere anne deyişini bile duymamıştım. Napardım , ya biri kaçırdıysa bu daha kötüsüydü ya ona bir şey yaparlarsa aklıma gelen düşünceler ile daha çok ağlamaya başlamıştım. Ellerimi yüzüme kapatttım ağlamamı gizlemek istercesine

" Yapamadın , beceremedin !" Duyduğum ses ile ellerimi yüzümden çektim. Ozan gelmişti öfkeden gözü dönmüş bir şekilde karşımda duruyordu. Onu görünce ayağa kalkmak istedim ama kalktığım anda geri yerime oturmam bir oldu.

" Ozan " diyebildim sadece güçsüz çıkan sesin ile , oturduğum için yüzünde bakmak için başımı yukarı kaldırıyodum.

" Doğruya denemedin bile " ses tonu baya yüksek çıkıyordu. Ama kargaşadan olsa gerek kimse buraya bakmıyordu.

" Ozan deme böyle " dedim bu defa sesimi yüksek tonda tutmaya çalışarak.

" Gerçekten bir şeylere tekrar inandığım için kendimden nefret ediyorum . Kendime o kadar kızıyorum ki her seferinde sana güvendiğim için " dedi öfkeyle ve sinirle

" Ozan ben böyle olsun istermiydim sanki ben bir şey yapmışım gibi konuşuyosun " dedim bende sinirlenerek .

" Bırak Allah aşkına - " Ozan cümlesine devam edicekken kapıdan gelen ses ile

" GELDİ - GELDİ " Gizemin yüksek sesi ile ikimizinde bakışları kapıdan tarafa döndü.

Gökdeniz bahçenin kapısından polislerle içeri girdiğinde derin bir oh çekmiştim. Ve arkasından göz yaşlarım tekrar akmaya başlamıştı . Ozan hemen yanımdan ayrılıp Gökdenize doğru koşmaya başladı.

Ben ise zorlanarakda olsa ayağa kalktım. Ve o tarafa doğru yürümeye başladım .
Gökdeniz, Ozana doğru koşup sarılmıştı.

" Baba " diyerek yanına gelmişti Ozanın

" Oğlum " diyerek kucağına aldı Ozanda Gökdenizi

" Oğlum çok korkuttun bizi nereye gittin " Ozan Gökdenizin yüzünün her bir yerini öperken sormuştu.

" Baba ben - " deyip konuşacağı sırada Ozanın omzunun üzerinden göz göze gelmemiz ile hızlı bir manevra ile Ozanın kucağından indi. Ve bana doğru koştu. Ozanda arkasından yürümeye başlamıştı. Diğer herkeste bizi izliyordu