GANGSTER ROYALTIES: The Gangster Society

CHAPTER 81. SPECIAL

CHAPTER 81. Special

JAEMIN‘S POV

Pagpasok ko sa SSC Office ay mabilis rin akong nag U-turn palabas nang mapansin ko si Xander na nakaupo sa tabi ng desk ko.

“Jaemin!” he called.

Binilisan ko pa ang lakad ko habang nakatutok ang mata ko sa mga papel na hawak ko at kunwari ay walang naririnig.

Bakit nandiyan na naman siya? Huhu.

Everytime na nakatambay siya sa office parang wala akong natatapos na matinong gawain dahil sa sobrang kaba. Mabuti nalang nandiyan ang mga co-officer ko. Pero ngayon wala sila kaya baka mabaliw na ako sa sobrang nerbyos.

Bago pa man ako makalabas sa pintuan ay hinigit niya ang pulsuhan ko kaya napahinto ako. He turned me around to face him, which also caused me to drop the papers on the floor.

His eyes were fixated on mine. His gaze are so intense, it made me even nervous.

OH. MY. GOD.

“Are you ignoring me?” he asked with a serious tone. His eyes squinted as he try to read me.

“O-o-of course not! May nakalimutan lang ako sa f-faculty!” mabilis kong sagot na mautal-utal pa. Sheeet! Nakakahiya!

Pero gosh, ang gwapo niya talaga sa malapitan! Pero hindi ito ang tamang oras para puriin ang mukha niya. Kailangan kong makatakas dahil kung hindi, baka mabaliw na ako. Mamaya makagawa pa ako ng mas nakakahiyang bagay sa harap niya!

I was about to turn around when he suddenly pulled me back. This time he locked my waist within his arm so our face got even closer. My eyes circled in surprise.

“I don‘t wanna lose you, Jaemin...” he said in an undertone.

Napalunok ako ng mariin dahil sa sinabi niya.

“Sabi mo napatawad mo na ako? Bakit parang mas lumalayo ka sakin?” The way his brows and voice softened gave me little prick on my chest.

Binitawan niya ako. He held my arms and leaned his forehead over my shoulder.

“I‘m sorry that I didn‘t tell you about her sooner. It‘s true that you reminded me of her but... when I said that I like you... I meant you, Jaemin... It‘s you...” halos mapaos niyang sabi.

Nanatili akong tahimik, ganon rin siya. Hindi ko alam kung anong dapat maramdam matapos kong marinig ang mga iyon sa kaniya. Should I be relieved? I should be touched or happy, right? It‘s strange.

Nagtama ang mga tingin namin nang tumayo siya ng matuwid.

“I‘ll wait, Jaemin. I want to hear your answer. On Friday night. Kapag hindi ka pumunta, that means... that means I have to let go of you, right? So, I hope you‘ll come.” he said.

Nanatili akong nakatayo dito habang siya ay palayo na sa office.

Napatingin ako sa kanan ko nang may marinig akong kalabog. Lumayo ako ng ilang hakbang dahil sa takot.

Biglang sumulpot si Iron sa likod ng desk niya. T-Teka, kanina pa siya diyan?

“Sorry, I missed the chance to show up.” aniya habang nakataas ang ballpen na siguro ay pinulot niya.

Napaiwas ako ng tingin.

“Pero, pres...” aniya kaya napatingin ulit ako sa kaniya. “Don‘t miss the chance. It‘s too hard to gather the courage to say all of that, so... Fighting!” dagdag niya sabay taas ng mga kamao.

Anong ibig niyang sabihin doon? Psh.

Imbes na dumiretso sa desk ko ay lumabas nalang ulit ako. Tutal magla-lunch break na rin naman. Sabi ni Kian nasa cafeteria na raw sila eh.