Onun gözleri denizdi, bendim. Ama benim yeşil gözlerim onu çağrıştıran bir renge sahip değildi fakat kimsenin bilmediği bir şey vardı. Zamanında Haki takım elbisesiyle beni kendine hayran bırakan adam gözlerimin rengini hiç bu kadar farklı sevdirtme...
Yine o balık lokantasında ki masadaydı lakin bu sefer karşısında gülen gözlerle sohbet eden kadının yerine bir elinde rakı diğer elinde fotoğrafı tutuyordu.
Deniz ve Alpaslan'ın çekildiği ilk fotoğraf.
Yaşamayı senle anladım Sende öğrendim ben sevmeyi
İlk seste, ilk Zoom dersinden beri.
İnan aşk nedir bilmiyordum Sende tanıdım bu duyguyu
Kimsenin duymadığı gibi duydu. Ardından gördü, şaşırdı aynı zamanda içinde oluşan tohumların çıkmak üzere olduğunu sezdi.
Elimde duran fotoğrafın Baktım, inan tanıyamadım Bu şarkımı ben sana yazdım Sense hâlâ anlayamadın
Ve sevdi, daha da sevmek istedi, şartlar el vermedi. O arkadaşlık denen engel bir kalksa yolunu hiç şaşırmadan Demet'e varırdı. Zaten bütün yollar Deniz'e çıkıyordu.
Ama arkadaştı onlar, Demet'e göre öylelerdi.
"Seni ilk defa böyle görüyorum evlat " Diye seslenen Halil abisine baktı.
'Ben de." Dedi ve rakıyı tek dikişte bitirdi.
"Seni bu hale getiren beraber geldiğiniz kadın mı? Hatta gelip bayağa bir olay çıkarmıştı kız." Diyerek sandalyeyi çekip oturdu.
Sevgi gibi kutsal kelime Yalnız senle düştü dilime
Alpaslan buraya ilk taşındığı zaman bu balık lokantasına gelmişti o zamanlar da Halil abinin hasım olan biriyle kavga ettiğini görmüştü.
Halil abiye ilk yumruğu attıklarında sessiz kalamayıp o iki adamın hakından gelip geri yollamıştı. O zamandan bu zamana aralarındaki tanışıklık arkadaşlığa ondan sonra da dostluğa dönüşmüştü. Bu zaman tam tamına beş yıla dayanıyordu.
"Evet abi." Dedi ve rakısını bardağa doldurdu. İçi yanıyordu, nefes almakta zorlanıyordu. Özellikle bugün olanlardan sonra evinde abisiyle huzurlu olmasına şükretse de keşke benim kollarımın arasında huzurlu olsa demekten vazgeçemiyordu.
