Onun gözleri denizdi, bendim. Ama benim yeşil gözlerim onu çağrıştıran bir renge sahip değildi fakat kimsenin bilmediği bir şey vardı. Zamanında Haki takım elbisesiyle beni kendine hayran bırakan adam gözlerimin rengini hiç bu kadar farklı sevdirtme...
"Ne diyorsun kızım sen! Ben kimsenin metresi falan değilim!" Diye çirkefleştim. Şuan bütün karakol bizi dinliyordu.
"Nesin o zaman? Hakan'ım buraya kimin için geldi, senin için!" Diye sinirle bağırdı.
"Yerin dibine girsin Hakan'ın! Senin o psikopat kocan beni sevmeye değil öldürmeye gelmiş!" Diye sinirle üstüne yürüdüm.
"Yalan söylüyorsun! Aramıza.. sarı kedi gibi girdin, sen olmasaydın buralarda sürünmeyecektik. Hakan benim yanımda, bebeğimizin yanında olacaktı Demet!" Diye üste çıkmaya çalıştı. Resmen aklını kaçırmış bu kadın.
"Evet Meltem, ben dedim zaten gel benim kafamı yar diye." Dedikten sonra bir iki adım geriledim. Meltem ve Ali denen o adama baktım.
"Bu iş burada bitmeyecek! Bana bulaşmak neymiş göreceksiniz!" Dedikten sonra yanlarından hızla ayrılıp buradan defolup gitmek istedim. Kolumun tutulmasıyla yanımdaki adama baktım.
"Müsait bir zamanda konuşmak isterim." Dedikten sonra kolumu serbest bıraktı. Koridorda yürümeye devam ederken onların sesini duyuyordum.
"Baba sen nasıl bu kadar sakinsin, kocamın metresi olmuş!" Diye arkamdan kudururcasına bağırıyordu.
"Kes sesini metres deyip durma kadına!"
"Hakan, aşkım kurtaracağız seni o kadından. İftira atıyor ama ben halledeceğim." Diye çığlıklarını duyuyordum. Muhtemelen Hakan'ı odadan çıkarmışlardı.
Çokta tın.
Ve yazık... Kocasının yaptığı pisliği nasıl sineye çekiyor, aklım almıyor.
Ama Ali bey diğerlerinin aksine sakin biri çıktı da mantığını kullanıyor. Kullanamayanlar kudursun.
