Onun gözleri denizdi, bendim. Ama benim yeşil gözlerim onu çağrıştıran bir renge sahip değildi fakat kimsenin bilmediği bir şey vardı. Zamanında Haki takım elbisesiyle beni kendine hayran bırakan adam gözlerimin rengini hiç bu kadar farklı sevdirtme...
Her güzel şeyin bir sonu vardır derler ama o son mutlu biter ya neden bugün yine bir zehirlenme vakasıyla bitirdik. Neyse ki babam ve abim Barlas'ı taşıdı da öyle vakit kazandık. Annem ve kardeşim ise evde kalıp bizleri bekliyorlardı. Apar topar hastaneye yetiştiğimizde doktorlar geç kalsaymışız daha kötü sonuçlara katlanacağımızı söylemişti.
Şuan hasta yatakların aralarında perde bulunan geniş bir odadaydık.
Deniz yatakta uyur vaziyetken bir yandan da serum veriyorlardı, öncesinde midesi yıkandığı için rahat bir uyku çekiyordu. Bu durumun aynısı diğer yatakta uyuyan Barlas içinde geçerliydi.
"Oğlum ben gidiyorum." diye yanıma gelen babamı gördüğümde hemen ayağa kalktım.
"Olur baba, buralarda perişan olma. İyiler."
"Kardeşim ben babamı bırakayım sonra yanına gelirim."
"Yok abi tekrar gelmene gerek yok sabaha kadar uyurlarmış." diye abimi uyardım.
"Peki o zaman ama bir şey olursa beni mutlaka ara." diyerek bana güven verdi. Ardından onları yollayıp tekrardan oturduğum yere geçtim.
Sabaha kadar uyumamak için çok direndim. Sabaha kadar Deniz'i izlemek istedim. Çünkü uyandığında tekrar eve geçecekti ve yüzünü az az görecektim. Ama burada rahatım, birisi fark eder diye korkmuyorum, doyasıya bakıyorum yüzüne. Her bir detayını kaçırmamak için.
Hayatımda bir çok dönüm noktası olmuştu. On sekizinci yaş günüm, binbir emekle kazandığım üniversite, anlatmaya başladığım ilk dersim, alnımın teriyle kazanıp biriktirdiğim parayla aldığım son model arabam bunlar benim için önemli noktalarımdı. Ama hiç birinde hissettiğim bu duyguyu onlarda hissetmemiştim.
Bu çok farklı bir duyguydu. Nasıl anlatabilirim, ne diyebilirim kestiremiyorum ama karşımda uyuyan güzeli çok sevdiğimi söyleyebilirim. Sadece kendi kendime diyebilirim...
Uyuyan güzel olduğu kadar da her kıyafetin içinde de güzel olduğu bir gerçekti. Bugün onu o kadar çok kıslandım ki, oturduğum yerden belli etmemek için zor tuttum kendimi. En sonunda şuursuzca Demet'e bakan adama gıcık olup Demet'in en son giydiğine güzelsin deyip bu işe son vermek istedim. Kendisini kabine gönderip o herifi bir köşeye sıkıştırıp tehdit etmiş olabilirim.
