Onun gözleri denizdi, bendim. Ama benim yeşil gözlerim onu çağrıştıran bir renge sahip değildi fakat kimsenin bilmediği bir şey vardı. Zamanında Haki takım elbisesiyle beni kendine hayran bırakan adam gözlerimin rengini hiç bu kadar farklı sevdirtme...
Alpaslan ile Barlas ayni arabanın içinde sessizce ilerliyorlardı. İkili arada bir göz kaçamağı yapıp birbirlerine bakıyorlardı ama asla yakalanmamışlardı.
Barlas, kardeşinin yanında bu adamın olmasına çok sinir olmuştu. İster istemez nefret etmişti ondan. Eli yüzü düzgün, işinde gücünde biri olması bir nebze içine su serpmişti.
"Kardeşimle aynı okulda görev yapıyormuşsunuz." Diye söze girdi Barlas.
"Evet, öyle." Diyerek önüne baktı. "Ne tesadüftür ki aynı apartmanda oturuyorsunuz. Millet istese yapamaz." Diye kinayeli konuştu. Ama Alpaslan cevap vermedi, zaten ne demesi gerekiyor onu bile bilmiyordu.
Eve girer girmez kendini duşa atmıştı ardından hızlıca hazırlanıp okula gitmişti. Eve geldiğinde ise dışardan yemek söyleyip saatlerini bir şekilde geçirmişti.
"Deniz seni aramış mıydı? Bu olanlar yüzünden." Diye sordu Alpaslan.
"Hayır, sürpriz yapmak istemiştim ki bayağa sürpriz oldu." Diyerek yoluna devam etti. Ardından,"Sen nasıl öğrendin?" Diye sordu.
Deniz'di bu, öyle kimseye bir şeyini anlatmazdı. Kimseye renk vermez, Meslektaşı bile olsa hep bir mesafesi olurdu. Daha doğrusu tanıdığı tanımadığı bütün insanlar için geçerliydi bu durum.
"Hocalarla akşam yemeğine gitmiştik. Dönüşte'de Açelya'da şalını unutmuş. Kızda ver diye tutturunca gidip vermek istedim. Kapısına geldiğimde kapıyı herif açınca olanlar oldu." Diyerek açıklamada bulundu. Başka biri olsa asla hesap vermezdi ama kadının abisi olunca vermek durumunda kaldı.
Karakolun önüne geldiklerinde arabayı park edip karakola girdiler.
🌺
Abisi gittikten sonra akşam üstü uyandı Deniz. Bir kaç defa koridorlarda abisine seslense de bir cevap alamadı. Evde olmadığını anladığında bir kaç kez arayıp cevapsız çağrıyla karşılaştı.
