Genç Kurt

Çaresizlik

Ben şaşkın ama gururlu bir şekilde gülümseyerek Alex'e baktım. Ardından Daniel konuştu. "Natalia yalnız değil, onun bir sürüsü var." Ve ardından kapıdan içeriye Mia girdi. "Dikkatli olmalısınız." dedi ve göz kırptı. Jessica ve Max birbirine baktı şaşkınca. Birkaç adım geriye gittiler. Max, "Pekala. Bugün böyle oldu. Ama başka bir gün görüşeceğiz sizinle." dedi ve uzun uzun bana baktı. "Gidelim." dedi sürüsüne doğru. Onlar gittikten sonra Maria'ya baktım. "İyi misin?" diye sordum. "İyiyim... ama sen değilsin galiba. Çok yorgun görünüyorsun." Bitkin bir şekilde gülümsedim. Alex yanıma geldi ve elini omzuma koydu. "Natalia, gücünü bugünlük çok kullandığı için bitkin düştü. Ama merak etme Maria, Natalia iyi. Sadece yoruldu." Maria'ya baktım hüzünlü bir şekilde. Benim yüzümden Maria'nın da başı derde girmişti. "Hadi gidelim buradan." dedi Daniel. Hepimiz kafa sallayıp dışarıya çıktık. Herkes evine gidiyordu. Maria ve benim evlerimiz birbirine yakın olduğu için beraber yürüyorduk. Dalgın bir şekilde konuşmaya başladım. "Benimle artık konuşmamalısın Maria..." Maria şaşkın bir şekilde bana baktı. "Ne?" derin bir iç çekerek olduğum yerde durdum. Titrek bir sesle konuşmaya başladım. "Benim yüzümden başına gelmeyen kalmadı Maria... çok üzgünüm. Eğer benimle daha fazla birlikte olursan... sana zarar gelebilir." Maria dolmuş gözlerle bana baktı. "Ben de sürünün bir parçasıydım? Ne oldu şimdi?" diye sordu Maria titrek bir sesle. Gözlerimi sıkıca kapattım. "Sen insansın Maria." Yanıma gelip ellerini omzuma koydu. "Dönüştür beni o zaman. Dönüştür ki sürünün gerçekten bir parçası olayım. Dönüştür ki bana zarar gelmesin." şaşkın bir şekilde Maria'ya baktım bunu istiyor olamazdı. "Ben... bunu yapamam Maria." Maria ellerini omzumdan yavaşça hayal kırıklığı içinde çekti. "Lütfen Natalia. Biz bunca zaman bir değil miydik? Hangi bir gün seni yalnız bıraktım. Biz birbirimize bir söz vermiştik. Ölene kasar birbirimizi koruyacaktık? Natalia... ya beni dönüştürürsün, ya da insan olarak sürünün bir parçası olurum." Maria'ya baktım. Çok çaresizdim şu an. Ne yapacağımı bilmiyordum. Gözümden bir damla yaş düşerken kafa salladım. "Peki... dönüştüreceğim." Maria gururla baktı. Ama ben mutsuzdum. Kurt olunca asla istenilen kişi olmuyorsun, sürekli herkese yalanlar söylüyorsun, herkesin içinde dönüşme ihtimali çok yüksek. Susuzluk ve öfke kontrol edilemiyor... çok çaresizim. Maria çok hırslı ve inatçı. Ona pek sözüm geçmiyor geçemiyor. İkimiz de evlerimize geldiğimizde. Maria seslendi. "Dur!" anlam veremeyerek baktım ona. Benim elimden tuttu ve evlerinin orada bir ara sokağa çekti. "Hadi. Dönüştür beni." gözlerini kapatıyordu. "Maria..." "Hadi!" Derin bir nefes alarak Maria'ya yaklaştım. Ve çok acıtmamaya çalışarak ısırdım onu. Ufak bir "Ihh" sesi çıkmıştı. Geriye çekildiğimde Maria gözlerini açtı. "Şimdi ben kurt mu olacağım?" dedi heyecanla. Buruk bir şekilde gülümsedim. "Evet.. kurt olacaksın."

***

İkimiz de evlere geldiğimizde hızla banyoya girdim. Bu yorgunluğu güzel sıcak bir duş almak dindirebilirdi. Duş alırken Maria'nın dedikleri aklıma geldi. Söz vermiştik. Ölene kadar birbirimizi koruyacağız demiştik... ama bu iş öyle değil. Maria'nın canının yanmasını istemiyorum, üzülmesini istemiyorum... Maria'ya bir şey olursa ben... ben kahrolurum.

***

Banyodan çıktığımda yatağa girdim ve tavanı izledim. Çaresizlik... çaresiz olan kişilere çok üzülüyorum. Hiç umudu kalmayıp, hiç düşünmeden bir işi anında onaylayıp yapabilir. Çünkü caresizdir. Çaresizlik çok saf bir duygu. İnsanı en kıran duygu da odur. Ben şu an çok çaresizim. Ben hiç olmadığım kadar çaresizim...