Convicted Innocence (1)

Chapter 28

Malapit na akong mag limang taon dito. I'm already 24. So far okay naman. May mga tanda ako sa katawan. Well, that's life inside. I learn to live with it. I still wonder kung kumusta na si Yshmael. Anyways, we are here sa ground for our weekly exercise.

"Bata, ayusin mo ha." Rinig kong banta ng mga kasama ko. Napatawa naman ako. Within the days we had a fight. Everyone learned to compromise. We even play sports inside. Ang bawat team ay yung mga magkakaaway noon.

"Leave it to me, Tanders." Proud kong sagot. Tumayo ako habang pinalakpak ang kamay.

"Let's start. Madali lang to." Aya ko sa lahat. Agad naman silang bumalik sa linya. Sumenyas ako sa bagong warden namin para e on and sound.

"Ay putanginang kanta yan." Yan agad ang narinig ko galing sa kanila. Grabe na yung tawa ko. Pinagbabato naman ako ng tuwalya ng iba. Budots everyone.

"On 3, 2, 1." Pag pitik ko ay siya namang pag start ng lahat. Lumingon ako habang sumasayaw sa kanila. Nakakatuwang kahit anong kasalanan ang nagawa ng bawat isa ay natutonan pa rin ang pagkakaisa.

"Walang hiya ka talaga, Nove!" Sigaw ng lahat pagkatapos namin. May record video kami every piece we perform pero naka cap lahat. I didn't let my face be on the front. I just gave my alias as NOVE.

"Ganda no. Mamaya lalaro tayo." Saad ko naman. Nagsiupo sila sa lupa pagkatapos.

"Hoy bobo!" Napalingon ako sa nagsalita. Si Uno.

"May sulat ka, gago." Dagdag nito. Nagsilapitan naman ang lahat.

Binuksan ko ang envelope, akala ko love letter. They all jumped with joy when they saw what was written on it. I was given a special unconditional pardon. Oh, Jesus Christ.

"Lalabas ka na!" Sabay nilang sigaw. Napangiti naman ako.

"Laya ka na. Tangina ka." Napalingon kami sa nagsalita. Well, ang mga lider ng bawat direction sa dito sa kulungan.

"Yes naman, Nove is out mga hayop." Singit ni Kanluran at isinigaw ang panghuling salita. Not bad. We all learn while being in her. Hindi lang laro at exercise. We also have educational and spiritual classes.

The sun is shining so bright today, the birds are humming as they fly just right above my head. Nakakapanibago at nakakatakot lumakad palabas sa pinto na nasa harapan ko lang. Hawak-hawak ko ang bag na may lamang iilang damit at mga importante na gamit. Binuksan na ang pintuan para sa akin at ilang hakbang na lang ay tuluyan na akong makakalabas. I was stunned at the moment at handa na sanang ihakbang ang aking kanang paa ng may narinig akong mga sigaw.

"Wag ka na bumalik dito bata!"

"Mag-iingat ka!"

"Dalawin mo kami ha, dala ka pagkain"

"Wag mo kaming kalimutan!"

"Magkikita tayo ulit, bunso!"

Humarap ako sakanila at pa simpleng pinunasan ang luhang tumutulo sa aking mga mata. Kahit na hindi maganda ang una naming pagkikita, hinding hindi ko sila makakalimutan. Naging parte sila ng buhay ko sa kuwadradong lugar na ito. Bago ako tuluyang tumalikod tinaas ko ang aking kanang kamay para kumaway at humakbang na paharap para makalabas sa pinto na hindi ko na gugustohing pasokan at hawakan ulit.

Napabuntong hininga ako ng tuloyan kong masilayan ang labas ng naging mundo ko sa loob ng ilang taon.

I don't know where to go as of the moment, there are places I would like to pay visit but I am scared to do so. Walang nakakaalam ni isa sa kung anong pangyayari ang meron ako sa mga oras na ito, at ayaw ko rin naman na malaman nila. I am finally done and I am beyond proud na natapos ko.