An Embroidered Lifetime ✓

Kabanata 8

Kabanata Walo
Baby

~*~

I really can't imagine it. Me with this ring in my middle finger. Is this for real?

And did he said that his reputation is bad for the young and innocent like me? So, inaamin niya na ganoon siya? He didn't even denied it?

Habang naka higa sa aking kama at nakatingin sa kisame ay nakaramdam ako ng kaba. Ilang araw na rin ang lumipas simula nung party. Hindi na niya ako ginambala sa party pagkatapos niyang ibigay sa akin iyong kuwintas na may engagement ring.

And I can that in the past few days, I keep on looking in my finger with the ring on it. I keep on telling myself na dapat kunin ko na ito. Itatago ang singsing para makita ng mga tao ng hindi ako sang-ayon sa kasalang ito. But I didn't!

"Mahiya ka naman, Sench. 'Yong tao may regalo, ikaw wala. Kahit kiss man lang," si Tary.

"Shut up, Ruiz. Hindi ko naman sinabi sa kaniya na bigyan niya ako ng regalo, ah. Tsaka, required ba talaga kapag may party, may regalo?" Noon nga hindi naman sila nagbibigay ng regalo sa akin tuwing birthday ko. Muntik nga nilang makalimutan ang batiin ako ng Happy Birthday kung hindi na sila uuwi. Kaya ang pinagtataka ko ay bakit napaka-big deal sa kanila ito?

"Girl, ang tawag doon 'respect'! Respeto naman," ani Diana. "Patingin nga ulit." Inirapan ko na lamang si Diana dahil sa naunang sinabi.

Ibinigay ko sa kanila ang kamay kong may singsing. It perfectly fit on me. Hindi maluwag, hindi din masikip. Sakto lang talaga.

"It's an heirloom ring. I did some research about their family, at kamukhang-kamukha ang singsing na iyan sa singsing ni Donya Ysabel." sabi ni Lei.

So, I'm the luckiest girl alive?

Pinanliitan ko sila ng mata. Hanggang ngayon ba ay hindi pa sila tapos sa pagse-search tungkol sa pamilyang Curpoz?

"Oh come on, Cresentia. Ano ba namang tingin iyan? I know what you are thinking. We're done about that, naalala ko lang!" si Lei.

Nilingon ko ang paligid. We're in the cafeteria right now. We don't have a class anymore. And the boys are doing there basketball practice. Baka may makarinig.

"You know what, let's go to the mall. Let's buy some new dress. At magpa-parlor na din tayo, lalong-lalo ka na, Sencha. Para naman hindi na maghanap si Al kapag makita ka. Sasabihin niya, 'I'm the luckiest man on earth,' ganon," si Zette.

"You're exaggerating things, Zette." sumandal ako sa upuan. "How he could be the luckiest man on earth kung ako lang din naman ang makakatuluyan niya, di'ba?" iling kong sabi.

How? Ano lang ako kumpara sa isang tulad niya? Maybe my family name is known, but me? Siguro kung hindi dahil family name kong ito, maybe I just exist. Oh, how I wish. I never wished this! Not even in my wildest dream na ma-engage sa isang tao na hindi ko mahal, ni hindi ko nga pa siya kilalang lubusan!

I only dream simple things. Simpleng bagay na nagaganap sa buhay ibang tao at hindi sa mga katulad ko. I could really have those but, what about my family? Siguro sa iba madali lang. In just a simple click, hwala! But for me, family is the only treasure that you can say it's yours, that I could say it's mine. But in my situation right now, maybe I could just take little break?

"What? Ano na? Tara na!" ani Tary.

"Okay. Huwag lang tayong gumastos ng marami." Umirap si Diana.

"C'mon, Sencha. Ikakasal ka na at lahat... ang kuripot mo pa rin!"