An Embroidered Lifetime ✓

Kabanata 15

Kabanata Labing-Lima
Alone

~*~

Isang linggo rin ang lumipas bago ako nagising at nalamang andito ako sa lugar na tinatawag nilang Sicayab, iyon ang sabi sa akin ni Kate, iyong batang babae na nakita ko nang magising ako.

Hanggang ngayon ay namamaga pa rin batok, pero hindi ganoon ka maga noong nakita nila ako. Siguro sa pagkakalakas ng pagpalo sa akin kaya hindi ako nagising ng isang linggo. Well, nang dahil na rin siguro kakatakbo, dala sa pagod.

"Ate Ria," she called. Nilingon ko si Kate na nasa aking likuran. Hindi ko namalayang naiwan ko na siya. Hindi ako matuon ang buong atensyon sa kagandahan ng lugar. Palagi akong luminga-linga at ang isiping may hahabol pa sa akin, parang tumatalon ang puso sa kaba. Tila yata natruma ako sa mga pangyayari.

"Bakit?" tanong ko sa kanya. Tatlong hakbang ang pagitan naming dalawa. As I look at her, my hair is blowing by the wind. Kaya pilit kong sinisikop ang aking buhok para takpan ang aking batok. Humaba na rin ito ng konti.

"Parang wala ka po sa sarili mo," she said. Hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin, ni hindi rin alam na namamalayan niya rin ang pagiging wala ko sa sarili. "I assume that, it is because of what to you. Alam ko pong hindi naging madali."

Tinitigan ko lang siya. Most of all the time, she's saying words that comforts me. She really is something. As I look at her beauty, all I could say is, Damn! She's just wearing a white sleeveless dress. And I'm wearing a dress like her, but the dirty one. And still!

Kate is pretty. Those almond brown eyes, her nose is not that pointed but it suits her very well. And those heavy lower kissable lips, at isali pa ang kutis na hindi mo aakalaing nakatira siya tabing dagat.

Maputi siya at mas lalong nagpapaputi sa kaniya ang kaniyang mahabang buhok. Masasabi kung natural ito kahit na may pagkakulay tsokolate, because Lolo Ped has a foreign figure. Hindi na nakakapagtaka ay makikita mo pa rin sa kaniyang mukha na may istura talaga.

"Halika muna dito, Ate," sabi niya at umupo sa buhanginan na kung saan nasisilungan dahil sa mga dahon ng puno ng niyog, kaharap ang dalampasigan. Dapit-hapon.

Sinunod ko ang gusto niya. Lumapit ako sa kaniya at umupo sa kaniyang tabi. Nang makaupo, hindi ko alam kung bakit ang bigat-bigat ng aking pakiramdam at sa parehong pagkakataon ay napakapamilyar sa akin ang lugar. It seems like this place remind me of someone?

Parang nakapunta na ako rito, but I don't think so. Kase, wala akong maalala na nandito ako sa lugar na'to. I've been in Boracay, Palawan and even in the nice places in states! Pero ito, masasabi kong halos pare-pareho ang gandang tinataglay ng Sicayab sa mga lugar na napuntahan ko.

But the aura of the place, the sea, everything! And what's wrong with me? Sa mga nakaraang araw na nagising ako, ito na ang nararamdaman ko. It is even possible that a place could be compared with a person-

I erase that thought. Itinuon ko na lang ang aking mga mata sa napakagandang alon na pilit na hinahalikan ang buhangin.

Sa pamamalagi ko rito ay parang naging komportable ako. Parang ang tagal ko ng nandito.

Naramdaman ko ang mahapong hangin na dumadapo sa aking balat. At habang dinadama iyon, na aamoy ko ang maalat na dagat, and it feels so relaxing.

"Ate, may tanong ako," she said.

"Ano yun?" Sabi ko sabay lingon sa kaniya.

"Bakit ka napunta dito?" tanong niya sa akin. Bahagyang kumunot noo ko sa tanong niya.