An Embroidered Lifetime ✓

Kabanata 13

Kabanata Labing-Tatlo
Waves

~*~

Nang makarating kami sa Airport ay tumakbo patungo sa amin ni Stev sina D. The girls are already crying.

"Sencha," sabi ni Tary ng nakalapit na sila sa amin at niyakap ako ng mahigpit. Habang kayakap si Tary ay wala akong ibang naririnig mula sa kaniya kundi ang kaniyang mga hikbi. "Punyeta si Lucas," she said while sobbing.

"Sinabi mo pa," wika ni D. "Oh, ako naman. Baka paalis na si Sencha ikaw lang nakayakap niya." Napailing na lang ako sa sinabi ni Diana. What do I expect? Diana will always be Diana.

Yakap-yakap ko ngayon si D, pagkatapos naman ay si Lei.

"Stop crying, all of you. Hindi na naman ako mawawala. Well, just for now, at babalik din naman ako." I said. Gusto kong maging panatag sila. At tinignan ko si Zette. Tahimik lang itong umiiyak at nakikinig. Nang hindi na kayanan, lumapit siya kay Manuel. Sinalubong rin siya nito ng yakap at hinahaplos ang likod para tumahan na.

Medyo tumahan na ang mga babae, and now, I faced the boys. It shocked me while I'm looking at them. Really?!

Si Vince at Nico ang unang lumapit sa akin.

"Hey," wika ni Nico. As I looked at his eyes, may namumuong luha roon. "Don't you ever forget to contact us pagdating mo ng Cebu, okay?" Tanging tango na lang ang naging tugon ko sa kaniya. Ayaw ko ng ibuka pa ang bibig, 'cause if I'm going to open my mouth, hikbi na lang lalabas roon at hindi salita. Nagpipigil na rin akong umiyak sa kagustuhang mapanatag ko sila.

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay niyakap niya ako ng mahigpit. Nang pakawalan ako ni Nico ay sunod-sunod na silang lumapit sa akin, Vince, Gio, Jhon, Carlo, Thur and lastly Manuel.

"Ingat ka doon," sabi ni Manuel at pinakawalan na ako. The next thing I knew, someone is hugging me at the back. Tinignan ko ang mga brasong nakapulupot sa aking baywang at sinundan ng tingin.

Nang makalingon ako sa bandang likuran, ay nakita ko ang mukha ni Stephen na ilang pulgada na lang ang distansya. Ibinalik ko ulit ang mga mata sa harapan. Kinakabahan ako!

"Stephen..." tawag ko sa kaniya.

"Please, love. Promise me that you're going to take care of yourself, please," he said. Ipinatong niya ang kaniyang mukha sa aking balikat at naramdaman kong nabasa iyon. Is he crying? And lately, may napapansin akong kakaiba sa lalaking to. Bakit ba ako palaging tinatawag na 'love'?

"Why are keep calling me 'love', Stev?" I asked. Ganoon pa rin ang naging posisyon namin. Mga ilang sandali pa at hindi niya pa rin ako sinagot, kaya hinawakan ko ang braso niya at pilit kong pinapakawala ang sarili sa pagkakahawak niya.

Nang matagumpay kong gawin iyon ay hinarap ko siya. Nakayuko siya.

"Stephen..." tawag ko sa kaniya. Nagpabuga siya ng isang malalim na hininga bago niya inangat ang kaniyang ulo para magkatitigan kami and he smiled? "Bakit nga?"

"May naaalala lang ako. Whenever I see you, naaalala ko siya." Then he said it. Narinig din nila D iyon. Kumunot ang aking noo. Wait, what? Who?

"May pangyayari ba sa buhay mo na hindi ko alam?" I asked, curiously! At ang naging tanging tugon niya lang ay isang ngiti.

"Okay, Sencha, ihanda mo na sarili mo. Susunod na ang flight mo. Mag-ingat ka doon, Love." Pag-iiba niya ng usapan. And as he said those, he step forward. And the next thing I knew, he kissed me in my forehead.

Nang binitiwan ng kaniyang mga labi ang aking noo, ay niyakap niya ako ng mahigpit at bumulong, "Nakita ko si Al kanina. I think, he's seriuos with you, Sench. Kaya pagbalik na pagbalik mo, sagutin mo na agad, okay?"