An Embroidered Lifetime ✓

Kabanata 28

Kabanata Dalawampu't Walo
An Embroidered Lifetime

~*~

I'm still in my office. I look at my wrist watch and it's 9:36 in the evening. Napabuga ako ng isang malalim na hininga. Pilit ko mang kalimutan siya, ngunit puso ko ang gumagawa ng paraan upang siya'y aking maalala. It's been what? Nineteen years? And tagal nang panahon. Ngunit ang mga alaala na kahit labing siyam na taon na ang lumipas, ay nasa akin pa rin. In my mind, specially in my heart.

My Mother told me that we were be having a visitor. Kakauwi ko lamang sa ekuwela ng mga panahong iyon. At pinilit ko ring umuwi ng maaga. Hindi ko matanggihan ang Mama kung kaya't iniwan ko sila Isaac ang gumawa ng proyekto namin. I'm in high school that time.

Nang makauwi, diretso kong tinahak ang daan patungo sa aking kuwarto. I don't know what to wear. But I still end up wearing a white polo shirt paired with a blue maong pants. While walking down the stairs, I heared some voices. It's like, they are arguing about something.

Sinundan ko ang boses kung saan nanggagaling. At dinala ako ng aking mga paa sa labas ng bahay. Nakita ko sa halamanan na may dalawang batang babae. Ang batang nakatalikod sa akin ay pilit pinaparangalan ang batang babae na nakaharap sa gawi ko.

"That's not my point, Zette!" Sigaw na sabi ng batang babae na nakatalikod sa akin.

"So, ano nga? Akin iyon, Sencha." Said by the girl named Zette.

"My point is, why do you have punch her?! Sino ba ang matanda sa inyong dalawa?"

"But the doll is mine! Akin ang manikang binigay mo kanina."

Habang sinisilip sila ay hindi ko maiwasang matawa. They look adorable. So cute. But the one who is scolding is acting like a lady who knows everything. Lalo na't pinapagalitan niya ang kaniyang kapatid dahil sa may ginawa itong masama. The girl named Zette look so cute while explaining her side. Ngunit hanggang ngayon ay hindi ko pa nakikita ang itsura ng batang babae na nagngangalang Sencha. But with those hair look like a waves in the ocean really caught my attention.

"Ilang taon ka na ba? Goodness, you're already five years old turning six next month! Eh, iyong sinuntok mo? Two years old palang iyon. Saan ba utak mo, Zette?" Sencha said while keeping her self calm even though she's shouting at her sister at the same time.

"Nasa ulo. Actually, inside my skull. At wala akong pake." Wika nito at iniwan niya ang kaniyang kapatid mag-isa sa halamanan. Zette is kind a spoiled brat. Habang sinusundan si Zette na pabagsak na naglalakad patungo sa loob ng kabahayan ay hindi ko na malayang nasa aking tabi na si Sencha.

"Alam mo bang masama ang makinig sa usapan ng may usapan?" As I turned my gaze at her, kumunot ang aking noo. Making myself, actually my heart to stay calm. Mula sa liwanag na nanggagaling sa loob ang kabahayan ay naaninag ko ang maganda niyang mukha. Those hoody eyes, thick eyelashes, her eyebrows were so perfect and it suits in her chocolate brown eyes. I look at her nose down to her bounty lips. Parang natural lang na pula ang kaniyang mga labi. Dagdagan pa ng kaniyanf malaalong buhok. It perfectly suits her.

"Who are you?" Tanong ko sa kaniya nang ibalik ko ang aking tingin sa kaniyang mga mata. I have an idea that she's one of our visitor but I want to know her name. Ngunit sa halip na sagutin ang aking tanong ay tinaasan niya lamang ako ng kilay.

"And why?" Tanong niya pabalik sa akin. Kunot noo ko lamang siyang tinignang papalapit sa akin. Nang makalapit ay saka lamang siya nagsalita. "Sorry, boy. But I don't have any social media account kaya walang silbi kung hihingin mo ang pangalan ko." She said as she tap my shoulder. Pagkatapos niyang gawin iyon ay iniwan niya akong mag-isa sa halamanan. Ngunit bago niya talaga akong iwan ay nagsalita siyang muli. "And mind you, hindi ako basta-basta nagsasabi ng aking pangalan sa mga taong hindi naman importante." At tuluyan na nga niya akong iniwan.