An Embroidered Lifetime ✓

Kabanata 17

Kabanata Labing-Pito
Wedding

~*~

Nasa tabing dagat kami ngayon ni Al. Nakaupo kami sa buhanginan. Magkatabi kaming dalawa. We watch as the sun is setting down. Ang ganda ng tanawin namin. But our situation doesn't fit in.

Nang matapos ang yakapan namin kanina ay walang salita ang kayang lumabas sa aking bibig. Parang nalunod na sila lahat nung umiiyak ako sa bisig niya. I know that he need an explanation. But, it's easy for him to forget about it… forget about me and hooked with someone else instead.

But, why? Why is he keep on following me? Make me feel like this? Bakit kailangan pa naming magkita ulit? Hindi ba pwedeng hayaan na lang naming dalawa ang isa't isa? Siguro, may utang sa kaniya sina Mama kaya hindi niya ako papakawalan?

With that thought, walang pasabing tumayo ako at iniwan siya. Tama na. Tama nang naging kabayaran ako sa mga Hontiveros, hindi ko na kayang maging kabayaran pa sa pamilya nila. Ang dumi-dumi na ng pagkatao ko kung ganon.

Pagod na pagod na ako! Sasabihin ko na ng kusa kasi parang wala silang panahon upang tanungin ako! Pagid na pagid na ako!

Dali-dali ang paglakad na aking ginawa para hindi niya ako maabutan pa. Ngunit nakailang hakbang palang ako ay naramdaman ko nang may kamay na humawak sa aking braso.

“Saan ka pupunta?” Tanong sa akin ni Alesso. Hinarap ko siya. Tumingala akong sa kaniya. His hoody light brown eyes. His thick eyelashes and eyebrows. Isama pa ang kaniyang mala-Romanong ilong. And those sweet thin lips he had. What a perfect man for a perfect woman. It means, we're not meant to be. Simple as that.

“Hindi mo na dapat kailangang malaman pa,” sabi ko sabay talikod sa kaniya. Ngunit hindi niya ako binitiwan. Hinarap ko siya ulit. “Ano ba ang kailangan mo? Ano ba talaga ang gusto mo? May utang din ba sila Mama sa iyo kaya't hindi mo ako tinatantana-”

“I want to be with you, Sench-”

“Want to be with me?”Putol ko sa sasabihin niya at itinuro ang sarili. Mapakla akong napatawa sa sinabi niya. “Are you perfectly fine, Mr. Curpoz? Are you mad?” Hindi makapaniwala kong tanong sa kaniya. Really? 'Cause the last time I check, I've been running and hiding!

“I'll be perfectly fine if you'll stay with me and I'll be a mad if you won't, Sweetheart,” sabi niya gamit ang malumanay na boses. Ano ba ang ginawa ko at nandidito itong lalaking ito sa harapan ko? Wala! Kaya malaya siyang iwan ako kung kailan niya gusto, and I don't want that day to come. Kasi alam ko sa sarili na… na hinding hindi ko na siya papakawalan pa. Kaya ngayon, hanggang kaya ko pa, itutulak ko na siya palayo.

“How can you say that you're perfectly fine if I'm with you? Hindi mo ba nakikita?” Huminga ako ng malalim. “Hindi mo ba nakikita, Al?” I asked again as I open my arms widely. “I'm running and hiding,” I said as I point my self.

"Then, I'll run with you, if you would let me! I don't fvcking care of what the world might think of me, Sweetheart! As long as you're with me.” Ani Al at lumapit sa akin. Itinaas ko ang aking kamay para pigilan siya.

“Huwag kang lumapit sa akin,” nanghihina kong sabi. I'm being weak right now. Nanghihina ako. I don't know why. Hindi ko alam kung bakit pagdating sa kaniya nagiging iba ang paniniwala ko. “Huwag ka sabing lumapit!”

But it's too late. Because he's hugging me right now.

“You may be owned my heart and mind, but I don't want you to control me in every way you want. 'Cause if I let you, I may not be here in front of you. And I can't do this,” he said as he hugged me tighter and kissed me in my forehead. Hinahaplos niya ang aking likod habang yakap ako.