,,Twardo dmuchają na zimne
Zefiry pucołowate
Szumią i trzeszczą na wietrze
Odwieczne puszcze i bory"
Chciałabym być w niebycie
I najsłodszą mi rzeczą byłoby tego przebycie
Jak to jest być w nicości
Bez radości ni złości
Stoicy pomyśleli w dawnych czasach
Aby o żadnych nie myśleć człowieka obrazach
Ale cóż to, jak ja nie potrafię nie ujmować swego czasu
I myśleć nad bytowaniem pod Kochanowskiego wyrażeniem obrazu
Fiodor, Jan, Alosza - wszyscy oni idealni w swej istocie
A ja pogrążona cały czas w gorącej myśli golgocie
Nie doścignę ich w całym swoim życiu
I nadal ta najważniejsza mnie cząstka pozostanie w ukryciu
Śród liści zielonych, jak i tego samego koloru szklanych śmieci
Budzą się wśród nas poeci
Ale ja, martwa czy żywa, nigdy nie doścignę ich perfekcyjnej nieperfekcji
Bo i ja i inni wszędzie doszukujemy się obiekcji
W sztuce każdej niepoważnej, i także w poważanej
Siebie odnajdywać potrafię w nici dzieł na igłę naniżanej
Ale nigdy pośród innych wesołości
Nie osiągnę tego co oni, choć bym chciała, nie ma takiej możliwości
23.10.2021
CZYTASZ
Poezja, w sensie moje wypociny
PuisiNo tytuł mówi sam za się, ale zachęcam do zajrzenia bo wydaje mi się że mam trochę inne myśli niż większość ludz
