K-POP OKULU

1. Bölüm

Okuldan gelmiştim.Zili çaldım. Annem açtı hemen üstüne atlayıp sarıldım.
Anne: Hoşgeldin bitanem.
Ben:Hoşbulduk anne.
Anne: Hadi elini yüzünü yıkada gel.Konuşacaklarız var.
Ben: Tamam
Diyip koşarak elimi yüzümü yıkayıp geldim. Yemek hazırdı. Masaya oturup konusmaya başladım.
Ben: Ne söyleyeceksin anne.
Anne: Söylüyeceğim ama kızma beni bir dinle.
Ben: Söyle hadi.
Anne: Mary ben evlenmek istiyorum.
Tam çorbayı ağzına götürmüşken fışkırttım.
Ben: Neee
O kadar şaşırmıştım ki.
Anne: Patronum Jack bey ile evlenmeye karar verdik.
Ben: Yalan demi bunlar. Ya ne saçmalıyorsun. Ne evlenmesi. Evlenecekseydin bunu daha önce ben küçükken yapsaydın. Neden şimdi neden?.
Anne: Mary neden böyle yapıyorsun. Başımızda bir baba olacak. Sana babalık yapacak. Daha ne istiyorsun?
Ben: Hiçbirsey anladın mı? Benim babam var. Ben başka birini istemiyorum.
Anne: Marry baban öldü. 1.5 yıl oldu öleli.
Ben: Benim babam ölmedi. Sürekli şunu yüzüme vurmaltan ne zaman vazgeçeceksin. Benim babam senin yüzünden öldü.
Anne: Ne benim yüzünden mi? Kızım şaçmalamayı kes.
Ben: Yıllar boyunca göstermedin beni babama. Sensin suçlusu sen.
Anne: Yeter artık. (tokat atar.)
Ben. Bi bu kalmıştı. Bunuda yaptın. Nefret ediyorum. Senden de bu şehirdende bir daha asla bana yaklaşma.

Aglarak odama girmiştim. Bıkmıştım bu hayattan. Babam olsaydı bu olmazdı. Çok özlemiştim.

Sabah olmuştu uyanıp. Üstümü giyinip. Saçlarımı yaptıktan sonra odadan çıktım. Masanın üstü işçi şişesi ile doluydu. Kanepede uyuya kalmıştı hızlıca ayakkabımı giyip evden çıktım. Ağır ağır ilerlemeye devam ettim. Okul bütüm acımı unuttuğum yerdi. Sınıfa girdim. Arkadaşlarla eglenceli bir gün den sonra kabusa geri dönüyordum. Kapıyı açtım o adam burdaydı. Bu kadın napmaya çalışıyordu.
Anne: Bu kızım Mary. Mary misafirimize meraba de hadi.
Ben: Bakıyorum herşeyi unutmuşuz. Ben ne dedim istemiyorum bu adamı burda. Benim zaten babam var.
Anne: Mary fazla oluyo bu....
Ben: Yoksa dünkü gibi ginemi vurursun haaa hadi vur hadii. Bu adam iöşn beni hiç mi sayacaksın haa. Babam olsaydı keşke mutlu olurduk.
Anne: Yeter anladın mı yeter. 1.5 yıl oldu onu kaybedeli. 1.5 yıldır kabul edemedin babanın yoklugunu. Bıktım o yok öldü tamam mı?
Ben: çünkü bu senin için çok basit. Benim herseyimi kaybettim ama sen sadece kocanı o da eski kocanı.

Koşarak odama gittim. Artık dayanamıyordum. Kurtulmalıydım. Bir yere gitmeliydim. Babamın memleletini hiç görmemiştim. Orayı hep merak etmiştim. Evtt ora olabilirdi. Gece olmasını bekliyordum. Evt annem yatmıştı. Hazırladığım çantayı alıp evden çıktım. Nerde kalabilirdim. Taksiye binip. Bir otele gittim. Sabaha kadar burda kalmalıydım. Sabah erkenden kalkıp üstümü giyindim. Saçımı yaptıktan sonra bir taksiye binip havalimanına gittim. Kore giden uçak az kalmışken yetişmiştim. İşte hayatımın degişmesi için son 10 dk.

10 DAKKA SONRA...

" Güney Kore yolcuları kalmasın."

Bölümleri sabırsızlıkla bekleyin sizleri seviyorum .