Bazen oturup saatlerce özlüyorum. Ne yiyorum ne içiyorum.Sadece boş duvara bakıp özlüyorum. Yanımda ol istiyorum. Tekrar ve tekrardan gözlerimin içine bak, kemiklerimi kıracak kadar sıkı sarıl istiyorum. Aramak istiyorum, azıcıkta olsa sesini duymak. Ama aynı zamanda senin gibi umursamamış ve yokluğuna alışmış gözükmek. Sonra aklıma çektiğim telefon kayıtları geliyor. Takıyorum kulaklığı kulağıma. Defalarca bana "seni seviyorum" dediğin yeri dinliyorum. Gülüşlerini duyuyorum. Mutlu olduğumuz o günleri ve boş nedenlerden ettiğimiz kavgaları hatırlıyorum. Beni sabahlara kadar ağlattığın o günler geliyor gözümün önüne. Yahu ne çok sevmişim seni. Ne çok dağıtmışım kendimi. Nasıl bağlanmışım sana. Bu kadar çok sevmek benim neyime? Ben daha küçük bir kızım. Bu kadar minik kalbe fazla değil mi bu acı? .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVERKEN MESAFELERİ FARKETMEZ İNSAN
PoetryKüçücük bir kadının kocaman yüreğine sığmayan aşkının hikayesiydi bu. Bi' insan mesafeler öteden nasıl bu kadar güzel sevilirdi? Bu acı küçücük bedenine ağır gelmez miydi? Okuyun ve acımı hissedin.
