SEVERKEN MESAFELERİ FARKETMEZ İNSAN

Hiç Kimse

Kimse bilmiyor.

Hiç kimse bilmiyor gerçek beni.

Kimse kaç gece ağlaya ağlaya helak olduğumu,

kaç kez umudumu kaybettiğimi,

kaç kez hayal kırıklığıyla çaresiz kaldığımı.

Kimse onun adını duyduğumda ki yüzümde olan tebessümün içinde kaç yara olduğunu bilmiyor.

Buraya yazmadığım defterlerimde sakladığım,yazarken bir o kadar gözyaşı döktüğüm yazılarım var benim.

Okusanız saatlerce ağlar ,içiniz acırdı.

Kolay değil.

Bu yaşadıklarım,hayaller kurup ta yaşayamadığım şeyler.

Hiçbiri kolay değil

Çok seviyorum!

O'da çok seviyor.

Bana 'seni unuttuğum gün öldüğüm gündür' diyen bir adam o.

ellerimden sıkıca tutan

ellerimi vatanı yapan.

Aylardır ben uykusuz gecelerimde hep onun bu şehre geleceğini hayal ettim.

Şimdi o geliyor!

Günlerce Allah'a şükretsem ne ala.

Dualarım kabul etti Rabbim.

Beni onsuzlukla sınadı ama sonunda onu bana geri verdi.

Nasıl mutluyum şimdi.

Sarılıp kokusunu içime çekip,

gülüşlerini göreceğim.

Ah!

Çocuklar gibi zıplayıp,

pencereyi açıp sabaha kadar çığlıklar atıp, bağırasım var.

Zira bu mutluluğun tadını alamayacağım.

Gözleri gökyüzüm benim.

Hele elleri,

onun gibi kimse tutmadı ellerimden.

sakalları,

ben bir erkeğe sakal bu kadar yakışır hiç bilmezdim

Varlığı,yokluğu,her şeyi şiire benziyor.

Şu hayatta tek yaşama sebebim gülüşü.

Gülüşüne kim bilir kaç şiir yazmışımdır.

Kim bilir kaç şiir daha yazacağım.

Halbuki o benim şiirim,

her mısram da rastlıyorum kokusuna,

o güzel  ellerinden tutuyorum,

gözlerine bakıyorum.

Bir kadın bir adamı şiiri yapmış
Bu kadın,adama şiir yazacak kadar çok sevmiş
Adamın gülüşüne bile şiir yazmış
Adam gitmiş
Kadın bu sefer gidişine şiirler yazmış
Her mısrasında ağlamış
Kadın çok sevmiş
Çok beklemiş
Sonunda adam gelmiş
Kadın yine şiirler yazmış
Aşk başa belaymış
Adam ise tatlı bela
Gitse de, gelse de şiirler yazmış adına
Adamın varlığı şiirmiş zira.