Benim yuvam o.
Onun omzu evim.
Kim sevebilir ki benim kadar?
Kim aylarca bekler böylesine.
Dinmiyor ki bu acılar.
İmkansız ama bir o kadarda güzel bir aşk yaşattı bana.
Çok üzdü beni.
Bi' o kadarda gülücüklere boğdu.
Her fotoğrafını gördüğümde;
'Şu aptal gülüşünü yerim be'
diyen bir kadınım ben.
Saatlerce resimlerimize bakıp;
"Yanımdaydı ya tam şu elimden tutmuştu,tam şurda öpmüştü,şurda da bana aşık gözlerle bakmıştı.çok sevmişti.yanımdaydı.keşke o zamanı geriye alıp bir daha yaşayabilsem.yine ellerimden öyle sıkıca tutsa.gözlerime aşık aşık baksa.keşke şimdide bana bu kadar yakın olsa."deyip ağlayacak kadar çaresizim.
Ah şu mesafeler!
Ne alıp veremediği var bizimle.
İkimizinde elinden gelen hiçbir şey yok.
Ne yapabiliriz ki.
Sövmekten, kırıp dökmekten başka elimizden ne gelir ki.
Uzağı bile bana en yakın olan adamı nasıl unutabilirim.
Aşk gelip geçici bir şey değil.
Sevdam azıcıkta olsun azalmıyor ona karşı.
Seviyorum,kilometrelerce.
Onu benden ayıran her metreye karşılık daha çok güçleniyor sevdam.
Ne suç işledik bilmiyorum.
Onu bana getirmeyen yolların 2015'te Allah'tan belasını bulmasını diliyorum.
Bakın yine efkarlandım.
Ne kadar yanımda olmasa da
Anıları benimle,
tam şu kalbimde.
Bir yere gitmeye de pek halleri yok.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVERKEN MESAFELERİ FARKETMEZ İNSAN
PoetryKüçücük bir kadının kocaman yüreğine sığmayan aşkının hikayesiydi bu. Bi' insan mesafeler öteden nasıl bu kadar güzel sevilirdi? Bu acı küçücük bedenine ağır gelmez miydi? Okuyun ve acımı hissedin.
