Yaram hiç azalmadı.
Sadece alıştım.
Eskiden olsa 'seni seviyorum sevgilim,iyi geceler' demediğin hiç bir gecem iyi geçmezdi,
ki şuan da geçmiyor.
Hiçbir acım geçmedi.
Alıştım dediysem de sensizliğe alıştım,
benim olmayışına alıştım belkide.
Sesini duymadan iyi geçmeyen günüm yokken haftalardır sesini duymamaya alıştım.
Bilmem kaç binlik mesajlarımızı sakladığım gibi sana olan aşkımı da saklıyorum kalbimde.
Her gün okuyup okuyup duruyorum mesajlarımızı.
Hepsini ezberledim be sevgilim.
Ne kadarda mutluymuşuz oysa.
Nasıl bu hale geldik ben anlamadım ki.
Ben hiç bir şey anlamadım.
Nasıl uçtun gittin kalbimden.
Nasıl bıraktın beni.
Ne güzel severdim oysa seni.
Kim bilir kaç tane daha anımız olabilirdi bu şehirde.
Geçtiğim bütün sokaklar seni anlatırdı bana.
Belki aynı şehrin yağmurlarında ıslanırdık.
Her şey belkilerle kalıyor sevdiceğim.
Zamanımız kısıtlı.
Hayat kısa.
Bilmiyorum.
Bildiğim tek şey gelmen gerekiyor.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVERKEN MESAFELERİ FARKETMEZ İNSAN
PoetryKüçücük bir kadının kocaman yüreğine sığmayan aşkının hikayesiydi bu. Bi' insan mesafeler öteden nasıl bu kadar güzel sevilirdi? Bu acı küçücük bedenine ağır gelmez miydi? Okuyun ve acımı hissedin.
