Bu mevsim biz sarılalım diye var halbuki.
Ellerimden tut,tüm sıcaklığınla yanımda ol diye var.
Kimse senin gibi tutmaz ellerimden.
Kimse senin gibi sarılamaz en derinden.
Ve bir daha kimse sevemez beni,senin sevdiğin kadar.
Hani şu yanındayken ellerinden tutmadığım gözlerine bakmadığım her saniyenin cezasını çekiyormuşum gibi.
Ki ben bu dünyaya seni sevmek,yanında olmak için geldim.
Aylarca yüzünü görmeyip hasretinden kahrolmak için değil.
Yaşıyorsam ellerinden tutmam lazım.
Birlikte deniz kıyısında otururken defalarca 'seni seviyorum' dememiz lazım.
Yoksa ne anlamı var ki bu hayatın.
Ne anlamı var nefes almanın.
Hayat seninle güzel.
Yanındayken çok daha güzel.
Oysa senden dağları aşmanı beklemiyorum.
Bin otobüse gel sevgilim.
Yemin ederim sensiz tadı tuzu yok bu şehrin.
Sen yokken bu şehir anlamsız.
Bu şehir kırgın.
Gel demeyi ezberledim bilirsin;
Şehrime gel sevgilim.
Yarın çık,gel.
Bırak her şeyi,bir bekleyenim var de,gel.
Gel ki,bu şehir adımlarınla anlamlansın.
Gel ki,bu şehir nefretim olmaktan çıksın
Gel ki,nefes alayım
Gel.. -Nazım Hikmet
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEVERKEN MESAFELERİ FARKETMEZ İNSAN
PoetryKüçücük bir kadının kocaman yüreğine sığmayan aşkının hikayesiydi bu. Bi' insan mesafeler öteden nasıl bu kadar güzel sevilirdi? Bu acı küçücük bedenine ağır gelmez miydi? Okuyun ve acımı hissedin.
