Akın'ın ağzından
"Baba!" dedim evin içine hızla girerken. Geniş holden hızla ilerledim ve oturma odasına ulaştım.
"Baba! Konuşmamız gerek."
"Ne oluyor Akın?" dedi babam sert sesiyle. Bakışları soğuk ve mesafeliydi. Gözlerine bakıldığında hiçbir duygu görünmezdi.
"Babam, Mert'in olayı gün yüzüne çıktı. Birisi olayı biliyor ve dedikodu olarak yayıyor." dedim telaşla.
Babam, bir hışımla yerinden kalktı. "Allah belanı versin senin!" dedi bağırarak.
"Baba, yardım et." dedim yalvararak. "Hapis yatmak istemiyorum."
"Bana mı sordun lan adamı öldürürken?" dedi üstüme yürürken.
"Baba nolur."
Babam durdu ve benden uzaklaştı. "Suçu üzerine atabileceğimiz birini söyle." dedi.
"Arda. Arda ve Mert eski lise arkadaşları. Büyük bir kavga etmişler." dedim heyecanla. Sanırım kurtulacaktım.
"Güzel, gerisi bende." dedi kısa sakalları okşarken. "Sen ve arkadaşların ortada fazla görünmesin. Kimsenin gözüne batmayın. Dikkatli ol."
"Teşekkür ederim baba." dedim.
"Defol gözümün önünden." dedi tiksinircesine bakarken.
Salondan hızlı adımlarla ayrıldım ve odama geçtim. Üzerimdeki hırkayı çıkardım ve bir kenara fırlattım.
Babamın bu tavırlarından ve ona muhtaç olmaktan bıktım. Annem ben küçükken bizi terk etmişti. Babama katlanamamış olmalı. Babam pek iyi bir baba değil. Bende pek iyi bir insan değilim sanırım.
Ben Mert'i öldürmek istememiştim. Bu katil olduğumu değiştirdi bence. Katiller birilerini isteyerek öldürür. Benim başıma gelen ise sadece kazaydı.
Mert'in beni hiçe sayması zoruma gitmişti. Emir ve Çağrının bütün ısrarlarına rağmen Mertle kavga ettim.
Onun ölmesini değil, bana itaat etmesini istedim. Mert hiçbir zaman bana itaat etmedi. Beni sevmedi, önemsemedi. Benim gibi birini küçük düşürdü. Aptal olduğumu ima etti. Kim olsa buna sinirlenirdi, bende sinirlendim.
O korkaktı. Bizimle bir oldu ama sonra tehdit edilince korktu. Ben ise her zaman cesur davrandım. Fakat onun ölümü benim en zayıf noktam oldu.
Hapise girmek istemiyorum. Özgür olmak, yaşamak istiyorum. Dört duvar arasına sıkışmak istemiyorum. Bir gün olurda hapise girersem canıma kıyarım çünkü orada sadece var olacağım, yaşamayacağım.
Ben bu zamana kadar hep sevilen kişiydim. Kızlar hep beni tercih ederdi, erkekler benimle arkadaş olmak isterdi. Ben hep sevildim ama hiç kimseyi sevmedim. Nasıl sevilir hiç öğrenmedim.
Dilara, bu yüzden aptal. Sevmeyi bilmeyen birinden sevgi bekliyor. Yazık. Onu kullandığımı bilmesine rağmen yanımdan ayrılmıyor. Onu bir gün seveceğimi sanıyor ama yanılıyor.
Çağrı ve Emir ise arkadaşım olduklarını sanıyorlar. Ben arkadaş değil ortak yaparım. Beni iyi tanıdıklarını sanıyorlar ama ben onların tanıdığı Akın değilim, daha fazlasıyım.
Unutmayın! Işığın olduğu yerde gölgeler de vardır ve siyah her zaman beyaza üstündür.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Dinleyici
Teen Fiction"Dinleyici olmak hep büyük bir sorumluluk gerektirdi. Her bir ayrıntısını izleyip, gözlemlediğim ama anlatamadığım her şey hayatımı nasıl değiştirebilirdi ki? Değiştirdi. Anlatmalıydım, anlamalılardı. Bildiklerimi bilmelilerdi çünkü ben hep dinledim...
